Helemaal niet grappig zelfs

Ik doe mijn ogen dicht, zeg abracadabra (in mijn hoofd, ik ben Hans Kazan niet hè) en ik doe ze weer open. Er is niks veranderd. Voor mij ontvouwt zich opnieuw een grote chaotische indoor kerstmarkt met ‘made in China’ spulletjes en verveelde verkopers. De kerstmuziek staat hard en het heeft iets surreëels, die hangende mensen op een stoel achter een tafel met troep. Ik krijg spontaan een ingeving. Of is een ingeving altijd spontaan? Hoe dan ook, het is dat ik me het beste achteruit lopend of kruipend of desnoods in 'gangnam style', uit de ruimte verwijder. Het maakt eigenlijk niet uit waarheen, voor mijn part scoor ik ergens een hotdog met of zonder saus of word ik verplicht op te treden in een voorbij trekkend dorpscircus, alles is beter dan dit. De realiteit daarentegen is: ik kan niet weg, sterker nog, ik ga partner A. aflossen.

Vergif

Ik zocht op Google naar vertalingen van uitdrukkingen met ‘sweet’ erin voor een interview dat ik zojuist had afgerond. Google spuugde ‘How to poison someone’ uit. Ik vond dat op zich apart, maar ook, het was echt een hopeloos interview dus ik kon wel wat gebruiken. Het zette bepaalde radartjes in mijn hoofd aan het werk en ik moest beginnen aan het uitwerken van dat interview, maar ik dacht aan heel andere dingen. Zoals: ‘Zou arsenicum zoet smaken en als je er nou alleen een heul klein beetje van neemt zou het dan werken als een drug?’ Eigenlijk ken ik alleen arsenicum, alhoewel ik tegenwoordig ook in het ‘rattengif’ zit, maar ik houd me daarbij vooral bezig met de vraag of dat de rat uitdroogt (goed) of dat de rat niet uitdroogt (niet goed, want dat gaat geheid meuren en dan lig je DAAR weer wakker van).’

Hij doet het en hoe

“Hoi Nevash”, zei ik door de telefoon. “Wat is de status van mijn computer?”

“Wie is dit? Welke computer?” Vroeg Nevash (de housende computer techneut van de iFix store).

“Nevash, je weet wel, die witte, die het eventjes niet meer deed door die limonadesiroop!” In dat ‘eventjes’ leg ik ook direct al mijn hoop.

Nevash: “Uhmmmm, oh ja, weet je wat, bel me om 12.00 uur even, dan weet ik het.”

Ik: “Oh, ok. Kun je me misschien al iets zeggen, doet hij bijvoorbeeld al iets misschien, een lichtje, een geluidje?”

Nevash: “12.00 uur.”

Het was inmiddels een week geleden dat ik de computer afleverde en de mail kreeg van de iFix store dat ik rustig achterover moest leunen. Dat had ik inmiddels af. Je moet dat sowieso niet te lang volhouden, want je komt echt nergens meer aan toe hè en de maatschappij draait gewoon door. Ik vroeg me ook af wat er binnen nu en drie uur nog ging veranderen en of dat ze nu de computer bijvoorbeeld pas open gingen maken. Dat ze tegen elkaar zouden zeggen “Jongens, kutterdekut, die witte computer, HE LE MAAL vergeten, snel, we zetten even de föhn erop.” “Hey Nevash, je kunt zeggen wat je wil, maar ff hè, briljant idee.” En dat ze zich vervolgens al housend en föhnend met mijn computer door de ruimte van max. twee bij twee zouden bewegen.

Uit pure ellende en machteloosheid liet ik me achterover vallen. Het slechte nieuws was dat het nog maar de vraag was of ik ooit weer overeind zou komen. Na drie kinderen is er immers een stevig tekort aan buikspieren ontstaan. Het goede nieuws was dat ik al op bed zat. Dus ik viel in ieder geval niet ver en ook lekker zacht. Sowieso zou ik me nooit zomaar achterover laten vallen op bijvoorbeeld tegels natuurlijk, dat zou echt heel dom zijn nietwaar. Tenzij ik mee zou doen aan zo een teambuilding cursus en dat een groepje mensen je staat aan te moedigen dat ze je heus wel zullen opvangen. “Val maar, laat je maar lekker valluhhh!” En als je het dan allemaal hebt gedaan, is het tijd voor een overwinnaars groepshug.

Maar goed, ik lag op dat bed, en ik was ineens ook best moe. Ik vroeg me af waar dat nou weer vandaan kwam. Zelf dacht ik dat het misschien kwam door de maatschappij, de druk in het algemeen en Robin Sharma in het bijzonder. Robin Sharma is een ondernemer -global nomad noemt hij zichzelf- en schrijft (op Facebook en Twitter) de hele dag dingen zoals: “(…) average people's homes have big TVs. World-class people's homes have big libraries.” En, “Less distraction. More production.” Het is allemaal steeds waar, maar probeer het maar eens bij te benen. Je gaat het toch steeds checken. Of dat je een grote tv hebt, of juist veel boeken en of je de hele tijd afgeleid bent (ja dus). En ook: ‘Eten van veel Mac Donalds junk food maakt dik, de groenteman verkoopt gezonde dingen’, is ook waar. Dus waar hebben we het eigenlijk over. Ik dacht ook, wat zou Robin Sharma vinden van mijn computerprobleem? Eerst dacht ik dat hij er niks zou vinden, ik gewone sterveling, maar aan de andere kant als hij op reis is geweest tweet hij over zijn ‘nieuwe beste Nepalese, Birmese etc vrienden’. Dus. Ik was alleen bang dat het wel eens heel teleurstellend kon zijn. Zoals: “Als je kinderen achter de computer zitten, kunnen ze niet lezen.” of “Als je computert kun je beter niet tegelijk vloeistof tot je nemen.”

“Yes, Mrs. Lebens.” Zo klonk het dramatisch door de telefoon.

Ik dacht ‘oh oh’ en zei: Yes, Nevash (met een hoge piepstem, ook nieuw voor mij en dat is vooral met het uitspreken van Nevash vrij lastig).

Nevash: De computer is heel, heel erg beschadigd. Ik kan niks meer voor hem doen.

Ik: Echt niet, weet je het zeker?!

(…) Nevash liet een stilte vallen. Ik denk dat hij toch nog even een double check uitvoerde. Pols, hartslag, weet ik veel.

Maar nee, hopeloos verloren. Had die ellendige Sharma wéér gelijk. Hoe doet ‘ie het, vraag je je af.

De Waarheid

“Zijn jullie verdwaald?”

De stem klinkt ergens achter ons, terwijl ik net met dochter (Lucie, 3) de wc in het rugby stadion van de Sharks uitloop. We leven in de rust en reeds vele billen gingen ons voor. Normaal gesproken wacht ik in de rij, neem een hap lucht als ik aan de beurt ben, hang zo’n beetje half boven de pot, doe met twee vingers de deur weer open, adem uit, was mijn handen en snel naar buiten. Maar, met een kind, toch andere koek.

Het komt wel goed. Schatje

En toen glipte mijn favoriete parfum uit mijn handen. Het raasde naar beneden en ik zag het machteloos gaan en dacht, het is dik glas, het is dik glas, het is echt best wel dik glas. EN? Nou, het splashte natuurlijk kapot op de tegels. 'Wat had je dan in godsnaam verwacht?' Zei ik tegen mezelf. Ik zei het door mijn tanden en mijn beugel heen, ving dat beeld in de spiegel en het zag eruit alsof ik elk moment op moest in een Free Fight. En ik dacht ook, misschien zie ik er wel gewoon altijd zo uit als ik niet in de spiegel kijk met mijn spiegelhoofd. Ik vond het zeker beangstigend, om te huilen zelfs, maar ik deed het niet.

Oh God!

Er kwam een kleine mevrouw op me af gestiefeld. Ze had een op zeker zelf gehaakte shawl omgeslagen. Heus niet gek handwerken, lekker Zen op het getik van je eigen naalden volledig in een flow geraken (alhoewel het eindproduct ‘enorme bordeauxrode cape’ toch enigszins obsessief aandoet). Ik had de mevrouw uit mijn ooghoek zien uitpakken. Het ene zelf gehaakte eierdopje na het andere kwam tevoorschijn en werd zorgvuldig in de marktkraam uitgestald. De mevrouw beende in de tussentijd door in de richting van mijn kraam. Het was 7.30 am, ik had op zich geen zin in die mevrouw en straalde (er was nog geen kip of course) één en al drukte uit. Zo dook ik ineens, vrij behendig overigens, onder de kraam en acteerde iets met mijn slaapzakken en papieren tasjes.

Toverspreuk

'Heilige Antonius lieve vrind, zorg dat ik mijn autosleutels vind.'

Ik hoor het mezelf zeggen. Alhoewel, smeken dekt de lading misschien beter. Het is een recept van zo lang met iemand zijn dat je diens ‘dingetjes’ over gaat nemen, een ultimum remedium en een beetje pure paniek van mezelf. Ik ben mijn reservesleutels al een tijdje kwijt. Eerst dacht ik ‘Ze liggen vast wel ergens en dan heb ik ze straks ineens weer.’ Maar wat ik ook wachtte, er gebeurde niets. Toen begon ik te zoeken. Niks. In het volgende stadium begon Joost mee te zoeken. Onder lichte dwang, maar soms is dat nu eenmaal nodig. Het werd steeds iets minder gezellig en het brengt ook niet mijn welbespraakte kant naar boven, als ik iets kwijt ben. Ik zou eerder zeggen dat mijn primitieve kant mooi wordt uitgelicht. Je leeft als het ware om te zoeken, al het andere vitale wordt (zoals bij een open hartoperatie, ik noem een dwarsstraat) op een laag pitje gezet om je volledig te kunnen focussen op vinden.

Toch ietwat sneu

Ik ben in de sportschool voor mijn wekelijkse dosis Katabox. “Heb je gewonnen mam?” Vraagt Boris elke keer als ik thuis kom. En dan antwoord ik, “Nee, want het is alleen maar een sportlesje en ik boks eigenlijk in de lucht.” “Oh, ok, gek.” zegt Boris dan steeds. En elke keer voeg ik toe dat ik hele lange armen heb en dat het er daardoor eigenlijk ook niet echt uitziet. Ik hoef het niet toe te voegen, maar ergens vind ik het zelf ook wel sneu of zo. De leeftijd van ontdekt worden ben ik inmiddels gepasseerd (alhoewel ik toch soms expres mijn been heel hoog doe wat nergens op slaat en bovendien kun je je afvragen of je ontdekt wil worden ‘in de Katabox’. Er komen vast heel veel regels bij kijken zoals een kledingvoorschrift en een dieet en los daarvan ben ik het ook gewoon wel zat na drie kwartier).  

Waar kom JIJ nu weer vandaan?

“Je ben niet van hier hè.” Zegt de stofverkoper.

Ik vind dit een hilarisch zinnetje. Het lijkt me nogal wiedes dat ik niet werk in dit drie man tellende bedrijfje namelijk. Stel je voor dat ik al jaren in deze petite stoffenwinkel werkte met verder de DRIE andere personeelsleden en dat het deze man blijkbaar nooit is opgevallen? Alsof je dag in dag uit ongezien onder een bureau bent gesneakt en daar plots 'Tadaa!' roepend, onderuit bent gekropen.

Antenne

Als ik afgeleid ben, is luisteren niet mijn sterkste punt. Als ik Dikkie Dik voorlees bijvoorbeeld luister ik niet eens naar mezelf terwijl ik NIET afgeleid ben. Niet dat het uitmaakt want Dikkie Dik maakt echt geen reet mee dus je kunt elke willekeurig moment weer inhaken. Bovendien ligt het toch ook wel aan Dikkie Dik denk ik. Of aan schrijfster Jet Boeke. Ik denk overigens – maar ik kan het mis hebben hoor - dat ze is gaan schrijven vanwege haar naam.

Strijdlustig

‘Ik ben de beroerdste niet’ moest het worden. Ik dacht na over een nieuwe slogan voor moi. Het mocht ook een motto zijn. God weet waarom. Misschien om grip te krijgen op mezelf of misschien had ik gewoon cheerleader moeten worden in een eerder leven of  toen ik de leeftijd er voor had. Of bij de majorette! Witte laarsjes en een blauw pakje, mooi dat ik er niet bij mocht.

Goed, ik ben de beroerdste niet. De slogan van de dag. Van de week! Of misschien wel gelijk van mijn leven. Je kunt het altijd gebruiken. Alhoewel ik ook gelijk dacht, wat betekent het nu echt, deze tekst? Er zijn dus beroerdere mensen en tegelijkertijd minder niet beroerde mensen. Misschien moet je ook niet overal over nadenken. Als je kikkerbillen eet denk je ook niet aan het maag-darmkanaal dat je mee verslindt tenslotte. Nou ja, vanaf nu dus wel, maar waarom zou je ze überhaupt eten. Het is net kip, maar dan extreem klein.

Genaaid

De lucht was blauw, op wat sluierbewolking na tenminste. Het gaf niet, want het was nog steeds OK met zon. Dus ik staarde ernaar en een split-second was ik een met de natuur. Of zoiets. En toen vond ik de bijna doorzichtige bewolking plotseling op van die schimmel lijken die je soms op aardbeien en zo terug vindt als je ze te lang hebt bewaard. Of als je ze na een week of drie onder een autostoel vandaan tovert.

Ik zei het hardop. Joost reageerde: “Natuurlijk schatje, wat een fijne gedachte weer, gelukkig is het niet echt.”

Ik zei niks. Want ik wilde ook wel dat ik er iets normaals als een biggetje in had gezien of een reus, maar het was gewoon niet zo.

In de ban van

Ik ga voor de zevende keer naar de dermatoloog om onder een felle lamp te liggen ter bevordering van het herstel van mijn acne huid in wording (of zoiets, lees hier hoe het ook alweer zat).

“En dit is dan de zesde keer”, zegt de dermatoloog assistente.

“Nee hoor de zevende”, zeg ik.

“Nee, de zesde” en de dermatoloog assistente bladert terug in haar schriftje.

“Nee, de zevende”, zucht ik terwijl ik met mijn ellenbogen op de balie zak zoals je op de plaatselijke bar hangt, want het kon nog wel eens lang gaan duren voordat ik mijn gelijk zou krijgen. En ik zou het krijgen. Ik sta zelf ook nogal te kijken van mijn winnaars mentaliteit, maar het zal wel komen door de Olympische Spelen. Ik beweeg me in een constante Ippon zoektocht door het land. Aanvankelijk dacht ik dat ik in de dubbele flikflak modus zat, maar toen ik dat liet vallen merkte Boris (6) op dat ik daar toch echt niet dun genoeg voor ben. En ook niet klein genoeg overigens.

In het luchtledige

Ik: “En wat zei ze?”

Joost: “Dat ze wel meer van ons soort auto’s had zien rijden.”

Ik: “Dus?”

Joost: “Ja, goeie.”

Ik: “Laten we het maar gewoon proberen toch, we hebben niet dat hele takke eind voor Jan met de korte achternaam, etcetera!”

Relaxed, vakantie

Wat we gaan doen vandaag? Boris, het is 5.30 am. We zijn net wakker. Nu doen we nog even niks en straks gaan we naar de film weet je nog? Nee, dat is nog niet bijna, dat duurt nog wel even hoor. Ja, we moeten eerst nog douchen. En tandenpoetsen inderdaad. Nee, je kunt nu niet al naar je vriendje. Zij slapen waarschijnlijk nog wel inderdaad.

Relax, reflex!

“Mam, waarom heb je me nooit verteld dat dit een stoute vinger is?!”

B. (6) steekt zijn middelvinger naar me op en gaat zitten. “Op school zeggen ze dat ik dit nooit mag doen!” Voegt hij verontwaardigd toe.

Alles in mij zegt me dat ik iets verstandigs opvoedkundigs moest zeggen. Maar

mijn sterke punt zit hem vooral in het nadenken op momenten dat het er totaal niet toe doet.

Onderhuids

De bulten op mijn hoofd gaan niet weg. En op een gegeven moment ga je dan toch aan andere oorzaken dan voodoo denken. Ik wel althans. Dus ik dacht, het zal het lot wel zijn. Maar dat kon eigenlijk al helemaal niet, want ik win namelijk nooit iets.

En zo beland ik bij de dermatoloog.

In de wachtkamer staan heel veel stoelen. Maar echt 20 of zo. En alle stoelen zijn leeg. De assistente zegt, “Ga maar ergens zitten”. Dat is een hele moeilijk vraag terwijl we nog niet eens echt zijn begonnen zeg maar. 
Dus ik stel voor, "Op deze?"

En het is goed. Het is een stoel achter een paal. Het is de enige stoel waardoor ik de assistente niet meer kan zien en steeds om de paal heen moet kijken als ze iets vraagt. Soms doe je onverklaarbare dingen.

Geloof je het zelf?

We zitten alle drie op een eigen bank in het huis van de potentiele website bouwer. ‘We’ zijn de website bouwer met smalle voeten en groot lijf, partner A. en ik. En achter een hekje zitten ook nog drie kwijlende honden.

“Nou, ik maak dus worst, want wat moet je anders als blanke man in Zuid-Afrika, een baan krijg je toch niet hè.”  Zegt de website bouwer om in een adem door te ratelen over de potjes crème die hij vult voor zijn vrouw die schoonheidsspecialist is.

Wij knikken begrijpend.

Ik zie het hem wel doen namelijk. Met een soeplepel de crème uit een emmer in een trechter scheppen en vervolgens hele kleine potjes vullen met het biologische mengseltje. En dan afwisselend worst draaien en die potjes vullen tot je van gekkigheid niet meer weet wat je doet en een worst in een potje staat te proppen en dat je dan denkt ‘Hee, anders ga ik ook nog websites bouwen.’

Ik kwam, ik zag en ik zei niets

"Sorry, ja, echt heel erg sorry, maar ik ga jullie eraf gooien want ik heb deze baan gereserveerd. Vanochtend heb ik gebeld, om 8.00 uur al, precies zoals het hoort. Dus ja. Jij kunt ook reserveren hoor, misschien moet je dat de volgende keer doen?"

Het te korte rokje voor haar potige pootjes EN leeftijd zwiept heen en weer terwijl ze met stevige pasjes de tennisbaan oploopt. Alsof ze haar woorden kracht bij wil zetten stuitert ze de bal op de grond.

Dan zegt ze, "En ik kan het weten, hoe het hoort, want ik zit in de tenniscommissie" en gewichtig mikt ze de bal over het net. Hard. Haar partner is er net op tijd bij om hem terug te kaatsen. Hij wel.

Ik zag er als een berg tegenop

‘En dit zijn dus hele handige slaapzakken!’
Het is typisch een tekst voor op de markt. Of voor op een babybeurs. Ik BEN op de babybeurs. Ik kan het zelf ook nog nauwelijks geloven, maar ik sta toch echt bij een kraam met een soort dekbedden in schreeuwerige motieven.

De verkoopster, in de 50, permanentje, net te strak wit blouseje en een wijde zwarte broek loopt op me af met in haar armen een opgevouwen berg slaapzak. Haar neus komt nog net boven de berg uit.

Het doet me denken aan de Titanic, terwijl de mensen toen tussen stijf gestreken lakens en onder een deken lagen. Het zal dus wel komen door de berg en door zoon B. (6) die van een vriendje hoorde van Jack en Rose, iets met een schip, die ijsberg en dat het schip in tweeën brak. Vooral dat laatste was reuze interessant.

Bestaansrecht

Ik ben in een Copyshop. Ik dacht dat Copyshops nergens ter wereld meer bestonden. Maarrrr, inmiddels weet ik dat alle dingen die je nergens meer kunt vinden, allemaal in Zuid-Afrika zijn geland. Zoals daar zijn carbonpapier en papieren registratiesystemen. Reuze handig want als je een foutje maakt, dan is er altijd nog typex. Tippex? Hoe schrijf je dat woord ook alweer? Om overigens nog maar te zwijgen over wegwerkzaamheden hiero. Want ALS er dan ’s een keertje aan de weg wordt gewerkt, staat er de gehele dag een levend mensch met een vlag te zwaaien dat je een baantje op moeten schuiven. Vlak voor de persoon met de vlag staat een geel bord met een man met een petje en een vlezige neus die zijn handen op christelijke wijze voor zich heeft gevouwen en de tekst spreekt: ‘Please don’t kill us.’ Ik vind dat een ingewikkelde zin. Het is alsof het lastig is om de wegwerkers NIET te killen. En als het lastig is om iets NIET te doen, dan is het dus veel makkelijker om het WEL te doen. Daarom ‘high-five’ ik mezelf als ik weer zonder andermans kleerscheuren voorbij een wegwerkzaamheidje ben gekomen.

Listen carefully

Son B. (6) plays a sailor in "The Little Mermaid" at school and tonight is the first of four performances. We have a ticket, know his song and dance by heart, We are sitting at a table in a dreamy under- the sea setting and we listen to the introductory talk by the Head of the school.

The introduction is interrupted by annoying noises coming from somewhere behind me.

The thing is that I have extremely good hearing. So good in fact that if you were my neighbor and wearing slippers, to me, they would sound much noisier than you can imagine. Put me on a bed with layer upon layer of mattresses and I could hear the proverbial pea moving beneath them. I easily hear a sound no matter how faint.This ability is not a blessing but a burden. Let’s just say that I am the extreme opposite of deaf. I have yet to come across a situation where this auditory talent is essential.

Luister

Zoon B. (6) speelt een matroos in ‘De Kleine Zeemeermin’ op school en vanavond is de eerste van vier uitvoeringen. We hebben een kaartje, kennen zijn liedje en dansje van buiten, zitten aan een tafel in een dromerige onder de zeespiegel-achtige omgeving en luisteren naar het inleidende praatje van het hoofd van de school.
Het praatje wordt hinderlijk verstoord door geluidjes ergens achter me. Nu heb ik een extreem goed gehoor. Maar echt. Geef mij buren op sloffen en ze zijn luidruchtiger dan je verwacht. Leg mij op een bed met heel veel matrassen en ik hoor de erwt. Met vlag en wimpel slaag ik voor elke gehoortest. Niet dat je er ook maar iets aan hebt overigens. Doof is natuurlijk het andere uiterste, maar ik ken geen situatie waarbij alles horen pure noodzaak is.

At first sight

‘How old are you?’

‘OK,’ I think to myself.

‘What a rude question,’ would be an appropriate answer. Or ‘That’s a rather impertinent question!’ Or, ‘Why don’t you guess?’ But these are not at all suitable at the moment, for the question was asked by my beautician Nox. My face is carefully wrapped in gauze and covered in a very cold cream. I suspect that I resemble a mummified Easter egg, or Hannibal Lector. Maybe I should take a picture. But things that seem funny at first glance, are often not funny at all afterwards. Although, I read that someone in 2002 added (in French) to a handling label of an American-manufactured laptop: ‘We are sorry that our president is an idiot - we did not vote for him.’ It was funny, even after a while.

Zo op het eerste gezicht

‘Hoe oud ben je?’

Ok.

‘Wat een kutvraag’, is een passend antwoord. Of ‘Zo, lekker impertinent!’, maar dan in het Engels. Of, ‘Wat denk je?’ Maar dat is al helemaal niet zo geschikt voor het moment. Want, de vraag wordt gesteld door schoonheidsspecialiste Nox. Mijn gezicht is zorgvuldig verpakt in gaas waarna Nox er met een kwast bijzonder koude crème op heeft gesmeerd. Ik vermoed dat ik een kruising tussen een gemummificeerd paasei en Hannibal Lector verbeeld. Misschien had ik er een foto van moeten maken. Maar dingen die in eerste instantie grappig lijken, zijn dat vaak achteraf helemaal niet. Alhoewel, ik las dus dat iemand (in 2002) in het Frans aan een wasvoorschrift van een in Amerika vervaardigde laptoptas toevoegde: ‘Het spijt ons dat onze president een idioot is - wij hebben niet op hem gestemd.’ Het bleef grappig.

In werkelijkheid

‘Ja hallo, met Eva, schikt het dat ik u nu bel?’

‘…’

‘Sorry ik verstond u even niet, wat zei u?

‘Nee’

‘Oh ok, wanneer schikt het wel?’

'(…)'

'Sorry, ik verstond u weer niet. En dat ligt aan mij hoor, mijn Engels is niet zo heel goed, want eigenlijk kom ik dus niet uit Zuid-Afrika maar uit Nederland en Engels is dus niet mijn mother tongue.' Niet dat die man zit te wachten op al deze informatie, maar het rolt ineens zo lekker mijn mond uit, vooral dat mother tongue (soepel!) dat ik eigenlijk al opgelucht ben dat ik niet ook opdreun dat ik drie kinderen heb, hoe oud of dat ze zijn en andere niet zakelijke dingen. Ik wilde dat ik het had met belangrijke zinnen, dat vloeiend uitspreken, maar sommige dingen heb je ook net niet voor het kiezen.

Living on the Edge

We went to the cinema and watched the movie 'The Lorax'. It revolves around a young boy living in a rather grim world surrounded by a huge wall and who falls in love with a slightly older girl.

This girl longs for a real ‘Truffula tree’ in her garden that should still exist somewhere out there. And that’s how the adventure starts, the quest for a place outside of the grim city, with all its rules, to find fresh air and that one tree.

All five of the family dutifully watched the show. The two of those younger than 3½ years old, fell asleep halfway. Two of us tried desperately to fight off sleep for the duration of the movie. However the six-year old was quite entranced and re-enacted some scenes afterwards - telling us that the “best part” was the scene with those dancing zebras. It turns out that this particular scene was actually an advert for a forthcoming release.

Het is hier fantastisch

We keken in de bioscoop de animatiefilm ‘The Lorax’. Het ging over een dichtgeregelde stad waar geen boom meer groeide en alles van plastic was. De hoofdpersoon was verliefd op een ietwat ouder meisje, dat meisje wilde graag een echte boom hebben en zo begon het avontuur: De zoektocht buiten plastic city met al z’n regels, naar zuivere lucht en die ene boom.

We keken de film met z’n vijven. De twee van ons onder de 3,5 vielen halverwege in slaap. Twee van ons vochten tegen de slaap en de zesjarige speelde naderhand wat scènes na en vond ‘dat met die dansende zebra’ het leukst. Wat een voorstukje was van een andere film.

Aan de race

In paniek schrik ik wakker. Het is de nacht voordat we 21 km rennen in Kaapstad. Heuvel op strompel ik, terwijl ik steeds denk ‘ik kan niet meer’ tot ik langs de kant van de weg een bekende zie. Ik barst spontaan in snikken uit, schop mijn schoenen de berm in en dat is dan dat.

En dan ben ik dus klaarwakker en is het nog lang geen tijd om te rennen. Ik denk wel, als ik gewoon nu ga heb ik het maar gehad. Dat had ik de avond ervoor eigenlijk ook al bedacht en uitgesproken, maar dat leidde alleen maar tot de reactie: ‘Dat is echt een belachelijk idee!’ En dat is het natuurlijk ook.

Dus ik laat, wakker als ik ben, het gesprek met moeders op school de revue nog maar eens passeren.

The Glass Slipper

‘Um…yes, it just slipped out of its case,’ Joost says.

I stare at him. It’s not as though I hadn’t yet noticed that my phone had just made a free fall from a meter before it eventually crashed to the ground.

I look down and see that my phone is lying in the road, right next to the verge. I snatched at the phone. At first glance, the front glass seems perfectly intact.

Now is the time that someone should take action. Just as presents need to be carefully unpacked (even though I am hoping that he hasn’t bought me ‘something funny’, but a present that I asked for or really need) and I now realize that phones need to be picked up.

It's my phone, so I do it. I bend down, pick it up with two fingers, count to two and turn it over.

Glazen muiltje

‘Ja, hij gleed zo uit je hoesje’, zegt Joost.

Ik kijk hem aan. Niet dat ik zelf nog niet door had dat mijn telefoon zojuist een vrije val van een meter maakte om vervolgens neer te storten. Ik kijk naar beneden en zie dat mijn telefoon precies naast het gras op de weg ligt. De voorkant ziet er picobello uit, zo op het oog.

Nu moet iemand in actie komen. Immers, kadootjes moeten worden uitgepakt (dat hij in vredesnaam niet zelf iets ‘geinigs’ heeft uitgezocht en al helemaal geen tas please, maar gewoon iets heeft gekocht dat ik heb gevraagd) en telefoons opgeraapt. Het is mijn telefoon, dus ik doe het. Ik houd hem met twee vingers vast, tel tot twee en draai hem om.

En zo ontdek ik dat de achterkant van mijn vier maanden oude, sinds vier weken naar behoren functionerende iPhone, van glas is. Althans, dusdanig gebroken glas dat Carglass er een hele kluif aan zou hebben.

‘Misschien is je hoesje te groot?’, oppert Joost. Oja, hij was er ook nog. Ik zucht diep en geef hem mijn - misschien is precies nu niet het juiste moment om het over de grootte van het hoesje te hebben - blik. Vervolgens sukkel ik in een drafje naar huis om ‘achterkant Iphone vermorzeld’ te googelen.

I swear it's true

The day felt like I was driving an automatic car in third gear instead of in

D(rive). It is possible to drive like this; you can easily drive short distances and race on the highway if you so wished without any problem. The engine runs at full speed, you could even keep driving it like this forever, but there is no point in doing it. The feeling that I was operating at less than peak performance, was pervasive.

I had been waiting all morning long to go to a new hairdresser. In fact, I was wracked with doubts the night before. With uncertainty comes nothing but doubt, so I also started wondering if going to the hairdresser was necessary at all. For it was only four months ago that I had my haircut. The reflection in the mirror showed centimeters of outgrowth, so it could definitely use some hydrogen peroxide, the big question was the length. It is always the length. In essence, you know that the hairdresser cuts your hair shorter, well it could never get any longer during a cut, could it?

In een vloek en een zucht

De dag startte alsof ik reed in een automaat in z’n 3 in plaats van in de D(rive). Het kan wel hoor, sterker nog, je kunt er heel best korte stukjes mee rijden en ook op de snelweg mee scheuren. De motor draait op volle toeren, het is gerust een jaar vol te houden, maar het rendement is nihil. Waarschijnlijk kwam het door al het wachten.
De hele ochtend zat ik al te wachten tot ik naar de nieuwe kapper ging. En de avond ervoor zat ik eigenlijk ook al te wachten. En met wachten komt niks dan twijfel, dus ik vroeg me inmiddels ook af of ik wel zou gaan. Want het was pas vier maanden geleden. Was het wel nodig nu al? De reflectie in de spiegel toonde centimeters uitgroei, dus dat met die waterstofperoxide zat wel snor, de grote vraag was de lengte. Het is altijd de lengte hè. In wezen weet je dat de kapper je haar korter knipt, het is er in ieder geval nog nooit langer van geworden, maar toch.

Submerged

The weather seemed undecided and Bev, the tennis coach, cancels our lesson.

So I whatsapp 'Group tennis' to find out why she was cancelling. After some back and forth we wonder if we shall call her.

B. whatsappt: ‘Sometimes life is unpredictable, so perhaps we should leave it?’

I app: ‘Oh okay’, while I raise my eyebrows and remember that I'm fortunate not to have bought that false hair.

This is an unexpected turn. It’s like you want to leave punctually and one of the kids has a pants full of poop. It’s like you can’t retrieve that one file on your computer because there is someone playing a game. It’s like you spend an hour in the kitchen and the feedback is: 'Eeugh, yuk, I don’t like this very much.’ 

Ondergedoken

Het miezert en Bev, de tennislerares, zegt af.

Dus ik whatsapp aan ‘Groep tennis’:

‘Zullen we anders even bellen waarom ze niet komt?’

B. whatsappt terug: ‘Soms lopen dingen in een leven anders dan je verwacht, dus misschien beter van niet.’

Ik app: ‘Oh ok’, terwijl ik mijn wenkbrauwen optrek en het dus maar goed is dat ik dat nephaar niet in heb.

Het is een onverwachte wending. Net zoals stipt op tijd weg willen gaan en dat er dan één een poepbroek heeft. Dat je op je computer dat ene bestand niet terug kunt vinden omdat er één een spelletje moest doen. Of dat je een uur in de keuken hebt gestaan en dat de feedback is: ‘Ik vinne deze nie zo heel lekker’.

Sold

‘Well, you easily attach that fake hair under your own hair.’

By way of illustration C. folds her hands over her head, middle finger pointing at middle finger and thumb pointing at thumb, as you would indicate the receding hairline of any male. We sit in the car and kill time with a conversation about 'Flip in hair’. What else can you do at a dodgy car park next to the highway. The engine is running, the aircon howls, we occupy Mr. (or Ms.) Mtombo’s parking place and are waiting for the person with the small car.

It could be the scene of some scary movie.

Hipperdepip?

Bellen met een GROTE groene hoor op het vliegveld van Kaapstad. 
Hip of al weer uit? 
Beats me, ik woon ook maar in Afrika, het ziet er in ieder geval relaxt uit.

Verkocht

‘Nou, je schuift dat nephaar dus zo heel easy onder je eigen haar.’

Ter illustratie vouwt C. haar handen over haar hoofd, middelvinger tegen middelvinger en duim tegen duim, zoals je ook ongeveer Bassie’s haargrens zou aangeven.  We zitten in de auto en doden de tijd met een gesprek over ‘Flip in hair’. Wat moet je anders op een illuster parkeerterrein naast de snelweg. De motor draait, de airco loeit, we bezetten de plek van meneer (of mevrouw) Mtombo en wachten op de persoon met de kleine auto. Een scène uit Bassie en Adriaan is er niks bij.

And this is how I killed my iPhone

Since my return from the Netherlands, this brand new iPhone was still lying in a drawer in our bar / the toy cupboard/ a wardrobe somewhere – I’m not too sure. (I never set out with the goal in mind of adopting these wonderful habits of being neat and tidy after three years of expat life.)

And it lay there and it lay there, and I was afraid the phone may even have felt offended after being left to lie there for quite some time – it was never designed for that. By all means leave a common Nokia in a drawer for ever - as people can understand that. But the iPhone, with its sleek appearance, numerous features and countless applications does not deserve this neglect. Besides that, before you know it, it will be heartlessly exchanged for an updated version.

Ik werd er simpel van

In de tussentijd lag die nieuwe telefoon nog altijd in een la in onze bar annex speelgoedkast annex archief (ik had bedacht dat ik later, terugkijkend op mijn leven als expatvrouw, niet perse hoefde te concluderen dat ik zo lekker georganiseerd kon opruimen ineens). En hij lag daar maar en hij lag daar maar en moet ongetwijfeld hebben gedacht dat hij daar niet voor gemaakt was. Dat je een simpele Nokia in een la laat liggen, daar kon iedereen inkomen. Maar hij, gestroomlijnd en wel met al zijn functies en mogelijkheden? En bovendien, tegenwoordig ben je zo snel bejaard, voor je het weet word je bruut ingewisseld voor een jonger modelletje. Ik vond het eerlijk gezegd nogal vergezocht en zeurderig, ook al omdat hij daar pas zes weken lag. En ik dacht ook, wat apart dat een man dit zegt, misschien is het toch een vrouw? 

There’s always a first time

‘Have you ever cycled before?’, asks the man who hires out mountain bikes.

'No’, I reply.

‘No?!’, the man gives me a startled look.

‘Yes, yes, yes, sorry, yes, however I have never ridden a mountain bike through sugar cane fields or anything like that.’ Sometimes, even though I know the answer, I end up saying something completely different. Very inconvenient, especially when the answer is yes or no.

Eerste keer

‘Heb je wel eens eerder gefietst?’, vraagt de mountainbike verhuurder.     

‘Nee.’

‘Nee?!’ De verhuurder kijkt verschrikt op.

‘Ja, ja, ja, sorry, jawel, maar, niet op een mountainbike door suikerriet enzo.’ Soms weet ik het antwoord wel, maar komt er iets heel anders mijn mond uit. Reuze onhandig. Vooral als het antwoord ja of nee is.

Three tips and some gadgets for Valentine's Day

Hmm, can you even remember how many admirers you had? Today is D-Day, because it's Valentine's Day. Those secret admirers will make themselves known. Or do you maybe think it’s a ridiculous day? With these tips, you will get something out of it anyway.

Let’s start with a little history.

Echt waar!

De Elfstedentocht. Wel, niet, wel, niet, wel, niet. Ik raak al volledig uitgeput van de hele discussie voordat er überhaupt een meter is gereden. Of verreden.

Bij DWDD blazen mannen met prehistorische baarden opgetogen wolkjes koude lucht de ether in, elke derde tweet gaat over dik of dun ijs en het land wordt verdeeld in rayons.

Totale chaos overal.

Zelfs op 40 graden afstand, aan de andere kant van de wereld kost het me nog moeite niet de hele dag het ijs dik te denken. Want dat helpt hè. Als we het met z’n allen geloven, dan is het zo. Maar goed, ik heb al genoeg moeite mijn eigen dingetjes naar een ander niveau te krijgen. Dus op enig moment maak ik me los van het ijs voor een potje tennis.

Useless

My inspiration has to come hesitantly. Even if I cap my hands above my eyebrows as if it were a visor, I can’t see a thing to do(hooo).

And then, the phone rings.

Delighted with this change of fortune, I look at the screen. An unknown number. Yes!

And it's, oh confound it, the dentist.

The assistant asks if I can come in today for my appointment instead of tomorrow, because the dentist has a gap today? All of a sudden my day gets this useful filling, that hopefully isn’t for my teeth and just as I’m about to laugh about this 'not the best joke ever', I realise that I’d better hurry and brush my teeth.

Nutteloos

Het moet van ver komen. Zelfs als ik mijn handen boven mijn wenkbrauwen vouw als een soort zonneklep, zie ik niks.
En dan gaat de telefoon.
Verheugt kijk ik op het schermpje: een onbekend nummer. Yes!
En het is, oh deceptie, de tandarts.
Of dat ik nu kan komen in plaats van morgen want de tandarts heeft een gaatje? Althans, die waanzinnig goeie grap maak ik naderhand. In mezelf. Ik moet er nog om grinniken ook en net als ik denk, zal ik ‘m anders aan iemand vertellen, want waarom niet, ik heb toch geen ruk te doen verder, bedenk ik me dat ik wellicht beter mijn tanden kan gaan poetsen.

Male things

During our holidays in the Netherlands I was given an iPhone 4S. One without a simlock and without a SIM card. Once back in South Africa, I wanted to put my new SIM card into the new phone. But this new phone, so it turned out, only fits a very tiny “gnomisch” SIM card. A typically ‘made in China’ card. In Chinese factories, where 8000 tiny Chinese laborers worked through the night after a cup of tea and a biscuit, to manufacture this early launch April 1st product.

The SIM that fits my iPhone 3G is: ra-pa-pa, way too big to fit the 4S!

So what could I do, I tried it anyway. These actions were categorized as hopeless, but you still want to test whether your assumption is based on facts, right?

It didn’t fit.

Simding

Tijdens onze vakantie in Nederland kreeg ik een Iphone 4S. Eentje zonder simlock en dus zonder simkaart. Terug in Zuid-Afrika wilde ik mijn simkaart in het nieuwe toestel stoppen. En wat bleek, er past alleen een heeeeel klein kaboutersimkaartje in. Zo’n typisch in China vervaardigd dingetje. In Chinese fabriekjes, waar door 8000 Chineesjes, na een kopje thee en een koekje, de hele nacht doorgewerkt is aan deze vroegtijdig gelanceerde 1 april grap.

De simkaart die nu in mijn Iphone 3G zit, is dus, rapapa, veel te groot!

Dus wat deed ik, ik probeerde het toch. Het zijn  van die kansloze acties, maar je wil toch toetsen of het echt zo is.

Het paste niet.

And the bees

"Oh, can someone please suck it out?"

We are visiting this sweltering, delapidated animal farm. It consists of three chickens, a goat and girls who sing songs about hot spaghetti and mashed potatoes while frantically performing infantile dance movements. With every languidly approaching sheep or tame hopping rabbits we come across, I have daughter L. of three years old, hysterically clinging on to me and I think to myself that these animals might suffer from scabies and fleas. While I’m wondering why I’m not in my airconditioned home, practicing educational things from the coach, I’m stung by a bee.

Zuigvraag

“Oh, kan iemand het er please uitzuigen?!”
We bevinden ons op een bloedhete, aftandse kinderboerderij met drie kippen, een geit en kinderboerderijmeisjes die met doorrookte stem liedjes over mashed patatoes en hot spaghetti zingen, terwijl ze fanatiek infantiele dansbewegingen tentoonspreiden. Bovendien heb ik met elk loom naderend schaap of tam huppelend konijn dochter L. van drie hysterisch om mijn nek hangen en ik bedenk me dat de dieren best wel eens schurft en vlooien kunnen hebben. Terwijl ik me afvraag waarom ik dus niet gewoon thuis in de airco vanaf de bank opvoedkundige dingen roep, word ik gestoken door een bij.