In een vloek en een zucht

De dag startte alsof ik reed in een automaat in z’n 3 in plaats van in de D(rive). Het kan wel hoor, sterker nog, je kunt er heel best korte stukjes mee rijden en ook op de snelweg mee scheuren. De motor draait op volle toeren, het is gerust een jaar vol te houden, maar het rendement is nihil. Waarschijnlijk kwam het door al het wachten.
De hele ochtend zat ik al te wachten tot ik naar de nieuwe kapper ging. En de avond ervoor zat ik eigenlijk ook al te wachten. En met wachten komt niks dan twijfel, dus ik vroeg me inmiddels ook af of ik wel zou gaan. Want het was pas vier maanden geleden. Was het wel nodig nu al? De reflectie in de spiegel toonde centimeters uitgroei, dus dat met die waterstofperoxide zat wel snor, de grote vraag was de lengte. Het is altijd de lengte hè. In wezen weet je dat de kapper je haar korter knipt, het is er in ieder geval nog nooit langer van geworden, maar toch.

Tijdens het wachten belde ik Tiny (lang verhaal, iets met een op te starten business en het gaat vooral nog trager dan je al had verwacht en ik kan alvast wel verklappen dat Tiny helemaal niet zo tenger gebouwd is als haar naam doet vermoeden) en nog een keer, maar ik kreeg steeds de in gesprek toon. Althans, was het maar waar. Er was steeds iemand aan de andere kant van de lijn (dacht ik) maar op het moment dat ik wilde reageren bleek het steeds dezelfde mevrouw die me vertelde: ‘De persoon die u probeert te bereiken is momenteel niet bereikbaar.’

En weer en weer. En weer!

Inmiddels zat ik vloekend andere cijfercombinaties te proberen, maar dan zei de stem:

‘Dit nummer is niet in gebruik.’

Misschien lag het aan mijn nieuwe telefoon. Dus ik pakte mijn oude telefoon uit hetzelfde etuitje. Tegenwoordig zeul ik twee telefoons met me mee omdat sommige mensen, instanties, de tandarts! alleen mijn oude nummer nog hebben. Telefoons, nieuwe nummers en dat ze precies allebei niet opgeladen zijn. Ik heb er een haatverhouding mee. Maar ik had het geluk aan mijn zijde.

Dus smste ik Tiny met mijn oude telefoon.

Terwijl ik wachtte op een reactie, tringelde mijn nieuwe telefoon. Een sms!

Ik dacht, hee da’s nog eens toevallig en las:

‘Hi Tiny (…)’ 
En ik zei ‘sjongejonge zeg’. Daarna riep ik in het wilde weg een niet nader te noemen vloekwoord dat ik tevens recent als wachtwoord heb ingevoerd van Gmail toen ik voor de 888^ste keer niet kon inloggen omdat ik het wachtwoord was vergeten en het natuurlijk nergens op een origami vouwpapiertje had gekalligrafeerd.

Prima wachtwoord, ‘strong’ zei Gmail en ik dacht ‘sliep uit’ dat de Bond tegen het vloeken niet alles kan zien.

In deze opperbeste stemming toog ik in D(rive) naar de nieuwe kapper. Maar niet nadat ik een foto van de lengte van mijn haar met mijn Iphone in een ingewikkelde hoek achterstevoren en voor de spiegel had gemaakt.

Nee hoor grapje, haha, maar het had gekund.

De kapper was bezig met haar eerste chemokuur, ze had geen borsten meer en dat liet ze ook zien, maar niet echt natuurlijk, alleen door haar t-shirt heen. Ze wilde er een blog over schrijven, maar ze had eigenlijk geen computer en het was allemaal heel treurig en toch had ik nog ruimte in mijn hoofd om na te denken over de lengte van mijn haar. Dus ik sprak mezelf vermanend toe, want het was niet gepast om daar op dit moment over na te denken, maar aan de andere kant: ze was immers ook gewoon aan het werk.

Het was allemaal heel lastig en het veroorzaakte - wellicht mede door de peroxide - een vrij wazige toestand in mijn hoofd, terwijl het er op mijn hoofd eigenlijk best goed aan toe ging.

En zo beloofde ik mezelf plechtig dat ik mijn wachtwoord aan zou passen. Ook al kwam er geen ziekte in voor.