Verhoging

Dus ik had de griep. Ik wilde helemaal geen griep, maar wat doe je eraan. Zou ik me nu voor altijd zo beroerd voelen? Ik vroeg het voor de zekerheid aan man J. Man J. dacht van niet. Waarom zei hij niet gewoon nee? Ik analyseerde dat en dacht dat het kwam doordat ik eruit zag als een garnaal voor het bakproces; niet mooi roze, maar grauw. Man J. zei dat hij het niet expres zei en dat ik er ook niet per se als een garnaal uitzag en ik moest maar gewoon gaan relaxen. Ik vond dat nogal een opgaaf en dacht vervolgens daar over na. Man J. was in de tussentijd verdwenen, ik denk stiekem de slaapkamer uitgeslopen toen ik even sliep.

Op een gegeven moment was ik dan toch weer beter. Althans, ik kon me weer verticaal voortbewegen. En wat doe je dan? Pinnen inderdaad, want wat is een expatvrouw zonder geld (van haar man). Dat ligt gevoelig hè? Maar dat behandelen we een volgende keer, ik was net weer beter weet je nog. 

Dus ik pinde, pakte snel mijn geld (voor het machine stiekem je vingers opeet) en ging er vandoor. Tot zover, niks aan de hand. Toen hoorde ik ineens "Hey, hey!" Ik draaide me om en zag een oude meneer. Niet stokoud of zo, maar wel echt ouder dan ik en ik moest denken aan een post over sjans die ik laatst op Facebook las. Je man valt schijnbaar op vrouwen die half jouw leeftijd zijn + zeven. Dat betekent ook dat de categorie mannen waar ik mogelijk zelf sjans van heb, TOTAAL afwijkt van mijn beeld of van wat ik hoopte misschien zelfs. Dus waar ik altijd dacht: 'Wat moet dat ouwe mannetje van me, bah goorlap' ben ik nu continu aan het rekenen en als het dan ongeveer klopt, knipoog ik even. Nee grapje, ik ben gekke Henkie niet natuurlijk.

Eigenlijk is er dus niks veranderd en dus dacht ik ook nu: 'Het is een vies mannetje, ik zweer het je!' en net toen ik weg wilde rennen vroeg de oude man:

'Zat jouw pinpas net misschien in de pinautomaat?'

Ik: 'Nee, eerst wel, maar nu zit hij weer veilig in mijn portemonnee hoor!' Ik lachte er zelf vrij hard om. Puur ongemak denk ik.

De oude man: 'Oh gelukkig voor jou, dan heeft de automaat net de pas van iemand anders ingeslikt.'

Dus ik dacht 'Oh oh' keek in mijn portemonnee: Pas weg.

Waarmee ik maar wil zeggen, soms kun je hoe dan ook beter in bed blijven liggen. De griep, lang zo gek nog niet.

Geheugenstoornis?

Juf: ‘Wat fijn dat uw zoon het assessment zo goed heeft gedaan.’ 

Man J. en ik knikken, dat vinden wij ook. 


Juf: ‘Hij gaat heel erg vooruit.’
We knikken weer en ik zeg er “Jazeker” bij. 


Juf: ‘Dit moeten we vasthouden! ’


Ik houd me zeker goed vast, want ik voorvoel dat we geraken bij wat eigenlijk besproken dient te worden.

Man J. en ik zitten op stoeltjes bedoeld voor zevenjarigen. Dat vinden we niet erg, dat hoort bij een gesprekje op school. We bespreken het assessment dat zoon B. (7) heeft gedaan omdat Engels niet zijn ‘mother tongue’ is. We willen weten hoe ver hij is, of eigenlijk wil de school dat weten. Wij waren niet voor, niet tegen, maar zo net er tussenin. We deden het min of meer voor het systeem. Het resultaat is prima, ook de assessor is tevreden en we zien geen reden voor verdere stappen. De juf wil het wél nabespreken, samen met de bijlesjuf.

De juf vervolgt: ‘Met het assessment hebben we specifieke dingetjes blootgelegd waar we ons met bijles op kunnen richten. Dat is awesome, vind je niet bijlesjuf?!’
 De bijlesjuf zegt: ‘Jazeker juf, ik zie echt légio mogelijkheden! Zoals, kennen jullie het computerprogramma zus en zo dat we elke ochtend samen met de ouders doen? Dan dachten we nog aan extra les huppeldepup, boekje dit en dat en dingetjes tralala, het kost maar zus en zo.’
Mijn energie kiest het ruime sop, ik dwaal af en kijk met een schuin oog naar man J. die ook stiekem op zijn horloge kijkt.

Natuurlijk vind ik dat kinderen moeten leren, dat ouders daarin een rol spelen en dat vooruitgang prachtig is. Maar ik zou ook zo graag willen zeggen dat leren veel meer is dan stampen en (over)stimuleren. Ik zou willen zeggen dat B. elke week al Nederlands én Engels huiswerk maakt en zelf ‘raps’ fabriceert in beide talen. Dat hij Engels en Nederlands moeiteloos afwisselt als hij sport en met al zijn vriendjes en zijn zusjes speelt. Dat ik hem tegen een klein jongetje hoorde zeggen dat hij niet te dicht bij de vijver moest komen omdat hij er dan in kon vallen. Dat ik toen zo trots was!

Maar we doen het niet, want wat nu als zoon B. daar last van krijgt? We bewegen ons binnen de kaders van het systeem en zeggen: ‘Goh, interessant zeg, we zullen er eens over nadenken en komen er op terug, na de vakantie.’ Voor B. en voor onszelf. Even testen of het systeem ook een goed geheugen heeft.

Dit stukje verscheen eerder op oudersonderling.nl

Gereserveerd

Na tien minuten wachten had ik ze eindelijk te pakken, de telefonische reserveringsdienst van Hluhluwe (een Game Reserve 300 km ten noorden van Durban). Dat ik nog steeds aan de lijn was, kwam door de mobiele telefoon. Je kunt wel heel agressief op een knopje UIT drukken, maar dat lucht dus helemaal niet op ben ik inmiddels achter.

Eerlijk zeggen, hoor.

Door het hele gedoe met lijken in een sloot en lijken in een citroenboomgaard vorige week, was ik toch een beetje van de kaart. Ineens was ik er niet zo zeker meer van of Nederland, Spanje, Europa, de hele aardkloot zo u wil, nog wel enigszins menselijk scoort op de schaal van eerlijk met elkaar omgaan, laat staan vredelievendheid. Ik dacht van niet eigenlijk.