Ik zag er als een berg tegenop

‘En dit zijn dus hele handige slaapzakken!’
Het is typisch een tekst voor op de markt. Of voor op een babybeurs. Ik BEN op de babybeurs. Ik kan het zelf ook nog nauwelijks geloven, maar ik sta toch echt bij een kraam met een soort dekbedden in schreeuwerige motieven.

De verkoopster, in de 50, permanentje, net te strak wit blouseje en een wijde zwarte broek loopt op me af met in haar armen een opgevouwen berg slaapzak. Haar neus komt nog net boven de berg uit.

Het doet me denken aan de Titanic, terwijl de mensen toen tussen stijf gestreken lakens en onder een deken lagen. Het zal dus wel komen door de berg en door zoon B. (6) die van een vriendje hoorde van Jack en Rose, iets met een schip, die ijsberg en dat het schip in tweeën brak. Vooral dat laatste was reuze interessant.

De hele week ging het zo:

‘Maar mam, het was toch een groot schip, hoe kon het dan stuk?’

(…)

Mam, zijn al die mensen dan nu dood?

(…)

Mam, wie zijn dan Jack en Rose en leven die dan nu nog wel?

(…)

Dus we gingen naar de videotheek. Er stond 16+ op de dvd hoes. Ik kon me geen gewelddadige of zwaar erotische scenes met van alles te zien herinneren, dus ik vroeg aan het meisje achter de balie naar het waarom. Ze stopte even met kauwgom kauwen, keek op de zijkant van de dvd hoes, keek naar mij en zei, ‘Ja, het staat er, dus het zal wel zo zijn.’

Het was niet heel erg verhelderend, maar misschien mag je ook niet meer verwachten van het meisje van de videotheek.
We keken de film. We vonden hem wel goed. Althans, B. wees met zijn handen aan wat hij ervan vond. Het einde was goed - hij houdt zijn handen een klein stukje uit elkaar - met de boot en de reddingsboten (veel te weinig hè mam!) en de mensen die dood gingen, zelfs met hun ogen open! In het begin - de handen ver uit elkaar - werd vooral veel gegeten en dat was heul saai.

De vrouw van de dekbedden ratelt intussen gewoon door.

‘Hier probeer maar, het is echt heel compact enzo.’ En ze wil mij het geheel in de armen duwen. Maar ik houd mijn handen demonstratief op mijn rug.

‘Nou ik kijk eigenlijk alleen eventjes.’ En ik glimlach een ‘alleen kijken’ glimlachje. Het maakt niks uit, want ook hiermee geef ik het startschot voor de demonstratie van het product.

De vrouw rukt alle klittenbandjes van elkaar en zo ontvouwt zich een slaapzak. Althans, het zijn dus twee lappen dekbed die met klittenbandjes aan elkaar vast zitten.

‘En dan is dit helemáál heel handig’, zegt de vrouw glunderend.

Ze laat me een kussentje zien dat aan de onderste van de twee dekbedden bevestigd is.

‘Kijk een kussentje!’

‘Nou’, zeg ik, ‘Ik zie het!

‘En als je het kussentje niet fijn vindt, vouw je het zo hup naar achteren.’ En met een snelle beweging vouwt ze het kussentje zo hup naar achter.

Het lijkt me echt helemaal niet lekker liggen, zo’n bobbel boven in je rug en dat je hoofd dan als het ware naar achter valt. Het lijkt me typisch iets waar je hoofdpijn van krijgt. Maar als ze het er af zou knippen, zou ik het nog steeds niet kopen. Terwijl ze het er dan wel al af heeft geknipt en dat was omdat ik het zei en hoe moet ze het nu nog aan iemand anders verkopen?! En dat het dan volledig uit de hand loopt. Ik zie ons al rollebollend door de kraam gaan met overal dekbedden en kussentjes waarbij de polyester vulling onze mond en oren verstopt. Het lijkt me een ingewikkelde en vermoeiende exercitie.

Dus ik knik, mompel, ‘Ok bedankt nou doei’ en loop snel weg op zoek naar iets te eten. Zo’n babybeurs maakt hongerig.