Geloof je het zelf?

We zitten alle drie op een eigen bank in het huis van de potentiele website bouwer. ‘We’ zijn de website bouwer met smalle voeten en groot lijf, partner A. en ik. En achter een hekje zitten ook nog drie kwijlende honden.

“Nou, ik maak dus worst, want wat moet je anders als blanke man in Zuid-Afrika, een baan krijg je toch niet hè.”  Zegt de website bouwer om in een adem door te ratelen over de potjes crème die hij vult voor zijn vrouw die schoonheidsspecialist is.

Wij knikken begrijpend.

Ik zie het hem wel doen namelijk. Met een soeplepel de crème uit een emmer in een trechter scheppen en vervolgens hele kleine potjes vullen met het biologische mengseltje. En dan afwisselend worst draaien en die potjes vullen tot je van gekkigheid niet meer weet wat je doet en een worst in een potje staat te proppen en dat je dan denkt ‘Hee, anders ga ik ook nog websites bouwen.’

De laatste keer dat ik iemand iets met een lepel en een emmer zag doen, was lang geleden. Ik was 15 en het betrof: het scheppen van huzarensalade uit een emmer die vervolgens op borden werd gekwakt. En niemand werd er vrolijk van en mijn beste vriendin moest er van overgeven. Maar dat kon ook komen doordat we allemaal teveel hadden gegeten en/of teveel zelfgemaakte wijn hadden gedronken.

Anyway. Hij had dus wel wat websites gemaakt en die zou hij ons wel eens even laten zien! Dus we lopen achter hem aan naar een ander kamertje. Het valt me op dat hij heel gewoon loopt voor iemand met een vrij groot postuur en kleine smalle voeten. Of hij werkelijk stabiel is heb ik niet getest. Even per ongeluk een klein duwtje geven voor mijn eigen gemoedsrust lijkt me ongepast en bovendien, die honden achter dat hekje in de woonkamer, het blijft toch Afrika.

In het kamertje staan diverse opgevoerde computers. We zien wat websites, we vinden ze lelijk, we zeggen het niet, we stellen een paar geïnteresseerde vragen en vragen dan meer voor de vorm, maar wat moet je:

“Stel hè, we denken natuurlijk van niet, maar stel dat we onze website door iemand anders willen laten onderhouden, kan dat dan?”

“When you’re treating me nice, I won’t charge you.” Zegt de websitebouwer.

Dat is heel creepy ineens. Zeker in combinatie met die honden en dat kamertje met twee vrouwen en een mogelijk instabiele man op slippers en veel computers.

“Nou bedankt het was reuze interessant allemaal.” Zeg ik daarom snel ter afronding en we stappen allebei in onze eigen grote witte auto wat we heel gênant vinden. Dus daar hebben we het later over.

A: “Dat was echt gênant hè?”

Ik: “Ja, dat was echt gênant.”

A: “Maar wel lelijke websites hè?”

Ik: “Ja, zeker en we konden er ook niks aan doen, van die auto’s want we moesten er toch heen immers en het was ook een behoorlijke engerd.” En ik zucht opgelucht, want het lag toch niet aan ons.

Dus we hebben de website man niet gekozen en we zeiden, ‘Sorry toch ietwat te duur’, want dat leek ons wel objectief.

Spontaan kreeg ik een dag of een week later ik weet het niet meer precies, de tijd gaat zo verdomde snel ook, bulten in mijn gezicht. Er waren verder geen aanwijsbare redenen dus ik verdenk de websiteman van voodoo. Voorhoofdsvoodoo. Ik had er zelf ook nog nooit van gehoord, tot nu dan tenminste.

Maar goed, ik geloofde het toch niet helemaal, de websiteman en voodoo daar had hij heus geen tijd voor naast zijn crème business en zijn worst. Dus ik bedacht me dat het natuurlijk net zo goed de boze buurvrouw kan zijn die mijn hoofd zit te bewerken. Ja natuurlijk, dat klinkt eigenlijk een stuk geloofwaardiger.