En dan gaat de telefoon.
Verheugt kijk ik op het schermpje: een onbekend nummer. Yes!
En het is, oh deceptie, de tandarts.
Of dat ik nu kan komen in plaats van morgen want de tandarts heeft een gaatje? Althans, die waanzinnig goeie grap maak ik naderhand. In mezelf. Ik moet er nog om grinniken ook en net als ik denk, zal ik ‘m anders aan iemand vertellen, want waarom niet, ik heb toch geen ruk te doen verder, bedenk ik me dat ik wellicht beter mijn tanden kan gaan poetsen.
En zo lig ik een half uur
later in de stoel van de mondhygiëniste. Het is een nogal sociaal type. Terwijl
ze mijn tanden reinigt met heel veel water, borrel ik geconcentreerd antwoorden
op haar spervuur aan vragen. En als ze het echt niet kan verstaan, ook geen
probleem, dan stoppen we gewoon even en kan ik op vijf vragen tegelijk antwoord
geven. Reuze handig allemaal.
Net als ik me bedenk dat het
wel lang duurt op deze manier en waarom ze in vredesnaam geen beroep met nagels
heeft gekozen, gooit tandarts Nelson de deur open.
Hij heeft zijn handen in zijn
zij en kijkt alsof hij ieder moment Lucky Luke-achtig twee boren uit zijn
holsters kan toveren. Omdat hij best breed is, verwacht ik dat hij zo een
kwartslag draait omdat hij anders niet door de deur past, waarna hij waarschijnlijk al
line-dansend in zijstap ritmisch naar binnen beweegt.
Hij bekijkt me even vanuit de
deuropening.
Ik kijk terug waarbij ik mijn
hoofd ongemakkelijk omhoog houd, want ik lig natuurlijk in die tandartsstoel.
Gelukkig kan ik nog net de neiging onderdrukken om daarbij ook alvast mijn mond
open te doen, want dat zou mijn onderkin niet ten goede komen. Bovendien, alsof
je mijn tanden en eventuele gaatjes kunt zien van die afstand.
Dan wandelt hij gewoon naar binnen
en zegt:
‘Zo, wat kan ik voor deze
mevrouw doen?’
Vanuit mijn horizontale
positie kijk even naar hem, dan naar de assistente en als niemand iets zegt, is
het blijkbaar toch de bedoeling dat ik zelf antwoord geef. En dan zeggen de
assistente en ik in koor:
'Een reguliere check up.'
'Ja dat dus, eigenlijk wat
zij ook zegt.' Voeg ik onnozel toe. Het zal wel komen doordat de rest staat en
ik lig.
De tandarts trekt stevige
blauwe handschoenen aan die hij laat klappen op zijn polsen. Het is nogal veel
uiterlijk vertoon en ik heb eerlijk gezegd ook liever dat hij wat minder sport
en wat meer aan tandheelkundige bijscholing doet, nu we het er toch over
hebben.
En dan buigen ze zich over
mijn mond. De tandarts begint over een beugeltje en een vriendje die dat
beugeltje erin kant zetten en dat het beugeltje helemaal niet lang hoeft te
blijven zitten.
Mannen en verkleinwoordjes.
Het is ongeveer net zo sexy als mannen die simkaartjes aan gort knippen.
En als we ook daar toch over
hebben: alleen bij een abonnementje krijg je een geknipt kaartje. Aan mijn
Iphone 4S voorlopig geen polonaise, evenmin aan mijn gebit overigens.
No comments:
Post a Comment