Wednesday 1 February 2012

Nutteloos

Het moet van ver komen. Zelfs als ik mijn handen boven mijn wenkbrauwen vouw als een soort zonneklep, zie ik niks.
En dan gaat de telefoon.
Verheugt kijk ik op het schermpje: een onbekend nummer. Yes!
En het is, oh deceptie, de tandarts.
Of dat ik nu kan komen in plaats van morgen want de tandarts heeft een gaatje? Althans, die waanzinnig goeie grap maak ik naderhand. In mezelf. Ik moet er nog om grinniken ook en net als ik denk, zal ik ‘m anders aan iemand vertellen, want waarom niet, ik heb toch geen ruk te doen verder, bedenk ik me dat ik wellicht beter mijn tanden kan gaan poetsen.


En zo lig ik een half uur later in de stoel van de mondhygiëniste. Het is een nogal sociaal type. Terwijl ze mijn tanden reinigt met heel veel water, borrel ik geconcentreerd antwoorden op haar spervuur aan vragen. En als ze het echt niet kan verstaan, ook geen probleem, dan stoppen we gewoon even en kan ik op vijf vragen tegelijk antwoord geven. Reuze handig allemaal.

Net als ik me bedenk dat het wel lang duurt op deze manier en waarom ze in vredesnaam geen beroep met nagels heeft gekozen, gooit tandarts Nelson de deur open.
Hij heeft zijn handen in zijn zij en kijkt alsof hij ieder moment Lucky Luke-achtig twee boren uit zijn holsters kan toveren. Omdat hij best breed is, verwacht ik dat hij zo een kwartslag draait omdat hij anders niet door de deur past, waarna hij waarschijnlijk al line-dansend in zijstap ritmisch naar binnen beweegt.
Hij bekijkt me even vanuit de deuropening.
Ik kijk terug waarbij ik mijn hoofd ongemakkelijk omhoog houd, want ik lig natuurlijk in die tandartsstoel. Gelukkig kan ik nog net de neiging onderdrukken om daarbij ook alvast mijn mond open te doen, want dat zou mijn onderkin niet ten goede komen. Bovendien, alsof je mijn tanden en eventuele gaatjes kunt zien van die afstand.
Dan wandelt hij gewoon naar binnen en zegt:
‘Zo, wat kan ik voor deze mevrouw doen?’
Vanuit mijn horizontale positie kijk even naar hem, dan naar de assistente en als niemand iets zegt, is het blijkbaar toch de bedoeling dat ik zelf antwoord geef. En dan zeggen de assistente en ik in koor:
'Een reguliere check up.'
'Ja dat dus, eigenlijk wat zij ook zegt.' Voeg ik onnozel toe. Het zal wel komen doordat de rest staat en ik lig.

De tandarts trekt stevige blauwe handschoenen aan die hij laat klappen op zijn polsen. Het is nogal veel uiterlijk vertoon en ik heb eerlijk gezegd ook liever dat hij wat minder sport en wat meer aan tandheelkundige bijscholing doet, nu we het er toch over hebben.
En dan buigen ze zich over mijn mond. De tandarts begint over een beugeltje en een vriendje die dat beugeltje erin kant zetten en dat het beugeltje helemaal niet lang hoeft te blijven zitten.
Mannen en verkleinwoordjes. Het is ongeveer net zo sexy als mannen die simkaartjes aan gort knippen.
En als we ook daar toch over hebben: alleen bij een abonnementje krijg je een geknipt kaartje. Aan mijn Iphone 4S voorlopig geen polonaise, evenmin aan mijn gebit overigens.

No comments:

Post a Comment