Bij DWDD blazen mannen met
prehistorische baarden opgetogen wolkjes koude lucht de ether in, elke derde
tweet gaat over dik of dun ijs en het land wordt verdeeld in rayons.
Totale chaos overal.
Zelfs op 40 graden afstand,
aan de andere kant van de wereld kost het me nog moeite niet de hele dag het
ijs dik te denken. Want dat helpt hè. Als we het met z’n allen geloven, dan is
het zo. Maar goed, ik heb al genoeg moeite mijn eigen dingetjes naar een ander
niveau te krijgen. Dus op enig moment maak ik me los van het ijs voor een potje
tennis.
‘Hey, beetje bijgekomen?’
Tennislerares Bev richt zich tot mij, want ik heb sinds kort tennisles.
‘Jazeker, ze vond het heel
leuk’, antwoordt Joost en niet ik.
Owh, Jesoes denk ik. Heel
even kijk ik verstoord op van mijn geveterstrik en vraag me af hoe ik in de
scene ‘Echtgenoot betaalt voor tennisles vrouw en ze bespreken het resultaat
zo’n beetje’ van Dirty Dancing terecht ben gekomen, want ik heb nooit
geauditeerd whatsoever.
Maar niemand let op mij.
Misschien kan ik iets zeggen
waarmee ik het een klap afserveer dit geneuzel, maar dat hadden we precies nog
niet geoefend. Serveren.
Dus ik kijk maar een beetje
ijskonijnerig in het luchtledige en doe alsof ik het niet heb gehoord. Want als
je maar vaak genoeg tegen jezelf zegt dat het zo is, dan is het ook zo.
Zo dacht ook de
Zuid-Afrikaanse zanger die overleed in 2009 en nu ineens weer op de stoep
stond (http://bit.ly/z8ARKG). De hele straat en voortuin van het huisje stonden direct vol met fans.
Zijn grootmoeder en twee van zijn vrouwen zeiden direct: ‘Ja hoor, het is hem.’
Maar zijn laatste vriendin
zei: ‘Ammehoela, hij lijkt er niet eens op.’ Ook als je de foto’s in de krant
ziet: totaal geen gelijkenis.
Daarom een reconstructie.
De fan van de overleden
zanger zingt op een ochtend onder de douche nog eens een liedje van de zanger.
En hij denkt, ‘Zo, maar dat klinkt helemaal niet verkeerd, sterker nog, best aardig!' Hij doet een dansje, schudt wat heen en weer en constateert: ‘Yep, ook
hele soepele moves.’ Tijdens het scheren kijkt hij nog eens goed in de
spiegel, ziet de gelijkenis en bedenkt zich dat, voor zover hij zich kan
herinneren, dat harem er nog best okidoki uitzag ook en dat het net zo goed
zijn vrouwen kunnen zijn! Hij neemt het kind van de meest recente vriendin in
gedachten al aan als zijn eigen kind en ineens denkt hij: ‘Joh, ik ben
het gewoon, zo is dat even bizar.’ Hij moet er even van bijkomen, maar niet te
lang, stapt in een taxi en koerst naar zijn nieuwe, oude huis.
Inmiddels scandeert hij door
megafoons in opperste staat van overtuiging van wie dan ook dat hij de
overleden zanger is. Want hoe harder je het roept, hoe reëler het wordt.
Toch? Dokter Simon kwam
immers ook terug nadat hij even dood was geweest. Eerst geloofde je het
niet, maar toen geloofden we het allemaal wel en toen was het zo.
‘Simon is terug. Hij is niet
meer dood.’
‘Echt niet!’
‘Ja echt wel.’
‘Echt? Oh ok, dan zal het
wel.’
Anyway. Zaterdag jongens,
zaterdag, zaterdag. Ik zweer het je.
No comments:
Post a Comment