Simding

Tijdens onze vakantie in Nederland kreeg ik een Iphone 4S. Eentje zonder simlock en dus zonder simkaart. Terug in Zuid-Afrika wilde ik mijn simkaart in het nieuwe toestel stoppen. En wat bleek, er past alleen een heeeeel klein kaboutersimkaartje in. Zo’n typisch in China vervaardigd dingetje. In Chinese fabriekjes, waar door 8000 Chineesjes, na een kopje thee en een koekje, de hele nacht doorgewerkt is aan deze vroegtijdig gelanceerde 1 april grap.

De simkaart die nu in mijn Iphone 3G zit, is dus, rapapa, veel te groot!

Dus wat deed ik, ik probeerde het toch. Het zijn  van die kansloze acties, maar je wil toch toetsen of het echt zo is.

Het paste niet.

Toen leunde ik maar even achterover, want ja wat moet je. Ver buiten mijn invloedsfeer deze technische dingetjes. Ik had bovendien nog ongeveer een miljoen andere dingen op mijn to do lijstje staan met uitroeptekens en al.

Maar, ik kreeg het niet uit mijn hoofd, dus ik zocht op Google, toen op Youtube en zag filmpjes van mannenhanden en een enkele volledig in beeld gebrachte man, die heel serieus en soms zelfs een beetje zenuwachtig zaten te knippen en priegelen. Helemaal niet erg verder, maar het hele verhaal van niet kunnen knutselen met de kinderen, niet zelf een knoop aan een broek kunnen zetten en geen cadeautjes kunnen inpakken? In één klap afgeserveerd.

Ik klapte de computer dicht en zei tegen Joost:

‘Nou, dat wordt dus knippen.’

En ik dacht, Steve Jobs wordt nog misselijk van al dat grinnikend gedraai in zijn graf. Maar goed.

Joost vroeg: “Zou je dat wel zelf doen?”

Blijkbaar was hij in de veronderstelling dat ik dit taakje voor mijn rekening zou nemen.

Een beetje twijfel bespeurde ik in zijn  stem. Nu is mijn knipcarrière nooit verder gekomen dan het haar van de kinderen: Beetje schuin, oh nee, weer een beetje schuin, etc. Maar, de simkaart moet slechts kleiner, het behoeft geen knap modelletje.

Ik dacht heel even na over alternatieven zoals naar een winkel gaan.

Maar, als ik hier in Zuid-Afrika een brood koop en vraag:

‘Kunt u het ook snijden?”

Dan zeggen ze: ‘Ja.’

Want, de Zuid-Afrikaan zal nooit zeggen dat hij het niet kan. Bovendien, brood snijden is ook weer niet de aller ingewikkeldste klus op aarde hè.

Als ik vervolgens enigszins op mijn hoede toevoeg:

‘Ik heb een beetje haast, heb je wel een broodsnijmachine?’

Dan zeggen ze nog steeds: ‘Ja, natuurlijk!

Daarna sta je gerust 10 minuten te wachten totdat de bakkersjongen vol trots met een schots en scheef gehakt brood terugkomt. Dat je denkt, mijn god, ik ben blij dat ik een brood vroeg en geen ham. Of slagroomtaart. Dat op verjaardagen in het vervolg niet meer wordt gevraagd: ‘Zelf gemaakt?’, maar: ‘Zelf gesneden?’

Dus, stel dat ik hier naar een telefoonwinkel ga, dan zeggen ze geheid:

‘Natuurlijk mevrouwtje, hoe kort had u ‘m gehad willen hebben?’

Om vervolgens te verdwijnen en even later terug te komen met een simkaart ter grote van een rijstkorrel.

Gelukkig is het niet mijn probleem. Het is namelijk net zoiets als spijkers in muren raggen, willekeurig gaten boren en de heg snoeien.

Een ultiem mannending.

(Wordt vervolgd btw.)