Vergif

Ik zocht op Google naar vertalingen van uitdrukkingen met ‘sweet’ erin voor een interview dat ik zojuist had afgerond. Google spuugde ‘How to poison someone’ uit. Ik vond dat op zich apart, maar ook, het was echt een hopeloos interview dus ik kon wel wat gebruiken. Het zette bepaalde radartjes in mijn hoofd aan het werk en ik moest beginnen aan het uitwerken van dat interview, maar ik dacht aan heel andere dingen. Zoals: ‘Zou arsenicum zoet smaken en als je er nou alleen een heul klein beetje van neemt zou het dan werken als een drug?’ Eigenlijk ken ik alleen arsenicum, alhoewel ik tegenwoordig ook in het ‘rattengif’ zit, maar ik houd me daarbij vooral bezig met de vraag of dat de rat uitdroogt (goed) of dat de rat niet uitdroogt (niet goed, want dat gaat geheid meuren en dan lig je DAAR weer wakker van).’

Verder bekeek ik eens even de groepsfoto van de ‘KPMG business run’ en ik zag direct waarom ik die 5 km zo'n helse tocht had gevonden. Het was niet de warmte, het was die meloen onder mijn t-shirt die ik mee had gezeuld! Ter hoogte van mijn buik zat een duidelijke bobbel. Ik bedacht me dat het natuurlijk geen meloen kon zijn (gekkie) maar dat ik in een poging even lang te zijn als mijn teamgenoten (anders val je ook zo op) niet door mijn knieën was gezakt, maar door mijn buik. Of zoiets en ik dacht, hoe krijg je het weer voor elkaar. Het zag er niet uit natuurlijk, dus ik oefende gelijk een paar normale poses in de spiegel nu ik toch op dreef was.

Mijn uitstelgedrag nam onmetelijke dimensies aan, want daarna scande ik de brievenrubriek van de Story (die ik had GEKREGEN). Briefschrijvers stortten bakken ellende uit over weerloze BN’ers. Ik las dingen zoals. “Beste Story, nou moet ik dit toch even kwijt. Iedereen vindt Ruud Gullit zo leuk, nou volgens Estelle is ze talloze keren door hem bedrogen. Geen wonder dat ze verliefd is geworden op een ander! Nou, groetjes Therese” Toen las ik het hardop nog een keer. En ik weet niet of iedereen dat doet, maar ik deed dat automatisch met een Brabants accent, het kon ook Limburgs zijn btw. Ik moest er zelf heel hard om lachen, dus ik nam gelijk de hele brievenrubriek even door.

En toen las ik over de mevrouw die ik eerder deze week al groenige brei uit een glazen fles in een glas had zien schenken. De mevrouw kreeg spreektijd in allerlei Nederlandse programma’s en er was ook een 2-delige documentaire gemaakt over deze waanzin. De mevrouw laat haar kind slechts rauw voedsel eten. Ik moest er naar kijken, zoals je ook naar een ramp moet kijken. De smurrie uit de fles zag eruit als gif. Het was het waarschijnlijk niet, maar verandert vast in gif nadat het als zoete koek in de mevrouw is verdwenen. Vervolgens stort ze al dat gif in kolkende woordenstromen uit over haar zoon die er niet van groeit. Wat ook logisch is, want van gif is nog nooit iemand groter geworden. De mevrouw daarentegen is in al haar schrielheid groter geworden dan haar kind. Lekker belangrijk is ze nu, maar als moeder heeft ze het toch maar mooi verkloot.

En toen was ik ineens echt kotsmisselijk en niemand wist nog precies waarvan.