Antenne

Als ik afgeleid ben, is luisteren niet mijn sterkste punt. Als ik Dikkie Dik voorlees bijvoorbeeld luister ik niet eens naar mezelf terwijl ik NIET afgeleid ben. Niet dat het uitmaakt want Dikkie Dik maakt echt geen reet mee dus je kunt elke willekeurig moment weer inhaken. Bovendien ligt het toch ook wel aan Dikkie Dik denk ik. Of aan schrijfster Jet Boeke. Ik denk overigens – maar ik kan het mis hebben hoor - dat ze is gaan schrijven vanwege haar naam.

Mijn afwijking reikt helaas verder dan Dikkie Dik. Ik werd ermee geconfronteerd op alweer (lees hier over de vorige keer) een babybeurs waar partner A. en ik waren om te flyeren voor onze slaapzakken business. We stonden bij een meneer die ook slaapzakjes verkocht. Hij vertelde een verhaal over een verzwaard slaapzakje. Het was iets nieuws. Het was een grote man. Het was helemaal niet wat ik me bij een slaapzak verkoper had voorgesteld. Wat me vooral opviel was zijn borsthaar. Of eigenlijk was het heel hoog borsthaar, bijna keelhaar. Hij had een blouse aan, de bovenste knoopjes open en daar piepte het zo uit. Nou ja, piepen, het was een nogal bronstig geheel natuurlijk dus ‘golven’ is misschien een beter woord.

NIKS kreeg ik mee van de uitleg over het zakje.

Wel keek ik hem steeds recht in zijn borsthaar. Ik vroeg me af of hij het speciaal voor de gelegenheid op had gekamd of dat het altijd zo zat en of dat je op een gegeven moment dingen van jezelf accepteert. Dat het soort van bij je hoort en dat iemand op een dag, tijdens de lunch - jij met je dienblad zoals altijd onhandig in je ene en je karnemelkje in je andere hand - aan je vraagt ‘draag je je borsthaar altijd zo?’ En dat hij dan zo’n beetje schielijk om zich heen kijkt omdat hij werkelijk geen idéé heeft dat iemand het tegen hem heeft. Ik zou eerlijk gezegd niet weten wat voor soort type er wat van zou zeggen (ik niet in ieder geval), maar misschien dat zijn vrouw een feministisch soort cursus volgt. De feministische golf is toch een beetje over en er moet dus bijgeklust worden door deze verzetsvrouwen! En dat zijn vrouw te horen heeft gekregen dat ze voor zichzelf op moet komen en dat de man zichzelf ook wel een beetje kan verzorgen want dat doe jij godbetert toch ook! Zij haar op d’r tanden erbij en hij dus eindelijk dat overtollige haar d’r af! En dat hij dan naar de wc snelt, in de spiegel kijkt en denkt, sjemig, als er dan iets is verschoven in deze relatie dan is het dus haar van mijn hoofd naar mijn borst.

Ik kreeg niks mee van dat verzwaarde slaapzakje en ik liep nog even terug. Misschien omdat ik de man sneu was gaan vinden, zoiets.

“Dus, dat verzwaarde, waar is dat goed voor?” Ik.

Partner A. werpt me een vernietigende blik toe.

“Nou, het geeft het baby’tje een heel fijn gevoel.” De man met borsthaar.

“Hier, probeer maar.” En hij legt het slaapzakje in mijn handen. Loodzwaar. En net als ik iets wil zeggen over de wolf en de zeven geitjes en de stenen in de maag van de wolf en dat me dat helemaal geen fijn gevoel lijkt ook niet als het op je ligt, sist partner A.: ‘Hij heeft dit allemaal al verteld hoor!’

Verder heb ik deze week gestemd. Vakje rood gemaakt, stemformulier in een oranje envelop gedaan. Reuze handig dat het zo op de bus kan hoor, die envelop. Ik doe gewoon maar wat btw. Ik heb geen debat gevolgd. Los van het feit dat je als Nederlander in het buitenland moet stemmen VOOR al het heen en weer gehakketak, beneden gordeliaans gezever en ‘geglij bezijden de waarheid’ (I quote*) maakt het ook niet uit verder want ik dwaal op een gegeven moment toch af.

Btw. Voor als je het allemaal heul serieus neemt, het leven en het land en het besturen ervan in het bijzonder, neem ff een break. Zoek Maarten van Roozendaals ‘Marang’ op, leun achterover en LUISTER (onvindbaar op youtube, Zuid Afrika pakt deze P&W link niet, maar misschien elders wel, zo minuut 46, succes!)

* Hans Wiegel in DWDD, 4 september 2012