Proefwerk

“Hi”, zeg ik tegen het reusachtige meisje van de douane.

“Wat is dit?” Antwoordt ze. En ze beweegt twee potjes tussen de duim en wijsvinger onder mijn neus heen en weer.

“Uhm, babyvoeding en babymelk?”

Het lijkt wel een wiskundeproefwerk. Wist ik zeker dat ik het goed had, zei een stemmetje in mijn hoofd; ‘strikvraag, strikvraag!’ Had ik uiteindelijk alles fout.

Try me

"Hi", I greet this giant of a girl in Customs.

"What is this?", she asks formally and she moves two Purity bottles in between her thumb and index finger under my nose. 

"Uhm, baby food and baby milk?"

It's like a Maths test. I knew that I was right, but then this voice in my head popped up saying: "Trick question, trick question!" I believed the Voice (of course), changed all logical answers, and messed the test up.

Compôte theorie

Vriendin to be en ik hebben het over coaching en trainen. Ze vertelt over de kracht van de lullepot. 

Of ik even een koffieboon en wereldvrede met elkaar wil verbinden? 

Ik voelde ‘m al wel hangen eigenlijk, maar ik denk aan niks dan lullen gewurmd in een pot, wat er heel ranzig uitziet en dus murmel ik voor de vorm en om het beeld te verdringen iets over duurzame boeren en lekkere koffie. Waarna zij van boon naar vrede en van de hak op de tak op God springt, terwijl we tegelijkertijd noten eten, de suède jas passen die nog van haar oma is geweest en zelfgemaakte kunst en alle kamers en badkamers van haar huis bekijken.

We verenigen hogere sferen en het materialistische aardse alsof het niets is, maar eigenlijk past het wel bij de tijd van het jaar: het is immers bijna kerst.

Dusty

“You can come through now, Mrs. Lebens”, says the well made up and slightly chubby dental assistant.

So I stand up and shake her hand.

“I’m Doctor Naidoo, but you can call me …” I don’t catch her first name, and in addition to that, what is this?! The assistant who could never be my daughter for a variety of reasons (but is very young though!) is not an assistant after all!

“Ah, yes, of course, so you’re the dentist?!”, I say hyperventilating.

In my thoughts I hoped the floor would open and swallow me. But I realise that the floor won’t comply and therefore I just sigh, follow the dentist, and lie down.

Stoffig

“Komt u maar verder mevrouw Lebens”, zegt de zorgvuldig opgemaakte en ook een beetje kleine en dikkige tandartsassistente. Dus ik sta op en geef de assistente een hand.

“Ik ben dr. Naidoo, maar je mag me … noemen.” Haar voornaam versta ik niet en bovendien, wat gaan we nou krijgen? De assistente die om verschillende redenen niet mijn dochter zou kunnen zijn – maar wel heel erg jong is!- is helemaal geen assistente.

Ah ja, natuurlijk, u bent de tandarts?!, hyperventileer ik.

In gedachten moonwalk ik achteruit de deur uit. Maar, ik kan helemaal niet moonwalken en dus ik schuifel toch maar gedwee achter de dikke billen van de tandarts aan. En ga liggen.

Letting go

"Yes!" I shout with conviction when Joost says: "They approached me to work in South Africa."

We give each other a surprised look. I'm not the quickest decision maker ever. So apparently we both expected hellfire and brimstone or a tantrum at the very least:

Me: "Yeah, haha, what do you think? South Africa, I'd rather just die."

J: "Yes. No. Maybe not even consider it."

My hormones luxuriate. We have just survived three weeks after giving birth to my third. It is the period that confirms my knowledge that I could never swap a job, but would rather spend the rest of my life close to my child. No more work for me thank you. Well, only from a very idyllic point of view. For on my pink cloud of motherhood I never see myself actually in action with play-doh, fingerpaint and papier-mâché.

De naakte waarheid

“En nu zal ik je eens iets heel ingewikkelds uitleggen.” 

Sprak ik tot mezelf. 

Zo kende ik mezelf helemaaaal nog niet. Maar ik zit blijkbaar vol verrassingen.

Mijn ene helft zette zich direct vol overtuiging op de plastic bureaustoel achter de computer. Was die helft even benieuwd naar wat komen ging. Mijn andere helft daarentegen, ging heus wel zitten, maar checkte liever even Gmail, Facebook en Twitter. Als ik dan toch achter de computer zit, kan ik net zo goed even alles tegelijk doen, moet die helft hebben gedacht.

Lost in translation

"Did you experience a lengthening of your upper body after your pregnancies?"

I have a glass of wine in my one hand and a plate of curry in the other. These are not exactly the right ingredients for a good conversation about the physical decline that comes with age. But my über-slim South African, prospective new friend, asks me very seriously. Honestly, I also do really think my body suffered from my pregnancies, but that elongation aspect of it is something I hadn’t yet worried about.

Of je worst lust

Lucie en ik doen samen boodschappen. We kopen strooigoed.

“Geeft niks mam, dat ze geen pepernoten hebben, Sinterklaas kan hier genoeg ander snoep kopen.” Aldus Boris.

Ik doe goed mijn best, want Sinterklaas heeft vanochtend bij gebrek aan voorraad een circuspaard met een circusdame gehuld in een rose jurk in Boris’ schoen gestopt. Hetgeen resulteerde in een bijzonder verdrietige Boris omdat Sinterklaas denkt dat hij een meisje is.

Bleu

I carefully ease myself into the car in the parking lot at school. I parked my car near the playground which borders on Lucie’s class and I don’t want her to see me, because then she might cry as school is not yet over.

So I sink into my seat, partly crawling under the steering wheel, to increase my invisibility.

Then I realize that she might recognize the car. I’d better reverse as quickly as possible and then 'swish' away.

So, I start, throttle, think 'swish', hear 'boom' and don’t move.

Bleu

Op de parkeerplaats van school wurm ik me behoedzaam in de auto. Ik sta vlakbij het schoolplein van Lucie geparkeerd en ik wil niet dat ze me ziet, want dan gaat ze wellicht huilen en school is nog lang niet afgelopen. Dus ik zak weg in mijn stoel en kruip half onder het stuur ter verhoging van mijn onzichtbaarheid.

Dan bedenk ik me dat ze de auto misschien herkent. Ik kan het beste zo snel mogelijk achteruit rijden en dan ‘zoef’ weg.

Dus, ik start, geef gas, denk ‘zoef’, hoor ‘boem’ en sta stil.

Big things

"You can keep on doing this for 20 minutes and we have only done it for 3,5 minutes!" our yoga teacher exclaims cheerfully.

We are busy doing an exercise swinging our arms, while we are doing squats at the same time. It resembles a collective take off. And it’s not only my imagination. I see it proven in the reflection in the mirror next to me.

I don’t make fun of it, and I do not even whisper to my neighbor saying,

"look in the mirror and see how ridiculous we actually look”, because Yoga is a serious activity.

Maybe it’s because of this sombre atmosphere that my friend and I afterwards discuss whether or not we believe in something Bigger than ourselves.

Pictures

Cosmetic change

At four o’ clock (in the morning), the phone rings. It is not our phone, it is the phone that belongs to one of the maids. She has forgotten to take it with her. The man who employs her on Tuesday and Friday was supposed to come and collect it for her. But he didn’t.

I sigh. Because I knew this would happen. Therefore I wanted to drop the phone off at the other address myself. But I lost the debate with my husband, who gave me concise reason not to.

J: It's an old retired man who has nothing on his hands all day. He will do it.

Me: It's a grumpy old conservative man. He will never collect a cellphone that belongs to his maid.

J: He will.

I: He won’t.

J: He will.

I: He won’t.

J: He will.

I: No, he won’t. And than I sigh followed by: Whatever.

I sigh so much here in South Africa, that I sometimes think that this sighing thing replaces normal breathing. And that others notice this.

‘Why are you sighing all the time’, I imagine they are thinking.

But I can’t help it. I suppose it’s ‘the new way of breathing’.

Firstly the trend was ‘the new herring’.

And then suddenly ‘the new 30’ popped up. According to everyone between 39 and 44 years old, 40 IS the new 30. This  is of course one viewpoint. My Dutch spellchecker constantly changes "kutterdekut” (fuckerdefuck) to literatuur (literature) when I type the word in. I find that funny in a way, but I do not think fuckerdefuck IS the latest literary catch-phrase. Even if my spellchecker keeps on telling me that it is the catch-phrase, I see clearly that it isn’t. You can try all sorts of things to change this. You could apply cosmetic changes, shout out - preferably all together - that this is the new reality (really!), but eventually this will only increase our level of irritation, however not the credibility.

And so the only remedy is: sighing acceptance.

Furthermore, I sigh because it's hot, because the children will insist on fighting till the house seems to small, and I sigh when I stand up. Which in fact has everything to do with the aging proces. Everything is related to everything you know. Soon you start thinking that this is because of mysterious forces.

But that would just be a way to explain it. Hello?! It's just the pull of gravity. And I realise that I can rid myself of the habit of sighing.

Anyway, I say 'Whatever', and I do nothing. Well, I do do one thing and it is: getting angry wit J. Perhaps this is to do with the cellphone issue, perhaps it’s unresolved or ‘in the air’. That you look up at the stars, you see the Southern Cross and you can only think: If you don’t concur with me now, I'll hit you on your head with that damn cross. But it doesn’t make any sense at all, for it is early in the morning and there’s not a single star up in the sky.

So, I say to the maid:

"You know what happened? Your phone rang at about four o’ clock in the morning.”

You try to be calm and collected. Because honestly, who wants to be woken up by a telephone at any time, let alone by someone else’s phone at four o’clock in the morning?!

"No ma'am, that's my alarm."

"That early?"

"Yes, I have to boil water for my bath, prepare lunch bags for the kids, wake the kids up (two of her own, one of her sister’s who passed away a few years ago) and than at five o’clock I leave."

"Aha", I sigh. Because the idea alone tires me out.  

It wasn’t me

At the gym’s website, I booked a place on a bike for the next Spinning class. This is in itself an exercise, needing quite a bit of time; time I can really ill-afford. I don’t mind where I “Spin” als long as it isn’t the very front. Where I hail from pre-determining your exact bike before the lesson begins is not required. The outcome of my ignorance, is that I am forever changing bikes because it is not long after I start that I am interrupted by a: “Sorry ma’am, I think I booked this bike?”

You mumble under your breath “Oh yes, of course, I should actually make a reservation next time.”

Thereafter you try to negotiate yourself through the narrow spaces, looking out for the next available bike, greeting your fellow sufferer and try and get going again.

What a hassle.

Never before I had logged on to the gym’s website and I notice a little thumbnail of a lady who, I presume, is the Manager in charge of spinning. More than likely employed to inform us that the gym is not responsible for any mishap and probably you may be at fault. There is a lot to say about South Africans but they are always blameless. If a problem arises it is never their fault, but someone else, something else or an unforeseen circumstance responsible for this misunderstanding.

It sometimes leads to a bizarre situation.

Me: Do you have tomato juice?

Waiter: Uhmmmm, we do have tomato cocktail?

Me: Is that the same as tomato juice?

Waiter: Well, I have seen them drinking it. They put Maggi in, and stir it. (He looks as if tomato juice is the stalest drink ever.)

Me: Who are 'they'?

Waiter: Customers.

Suppose the drink doesn’t meet my expectations, and I share my point of view with him: "Hey waiter, what kind of oddish tomato juice did you serve me?"

Then he most likely replies: "No no no no, not my fault. THEY liked it, you wanted it. "

In other words: ‘Yo bitch, YOU wanted tomato juice (stale) other people drink it, I have no clue why they drink it, but it is certainly not my fault that YOU don’t like it, because I did not say that it tastes good. Here's the bill!’

The Spinning manager would probably do the same. When I’d ask her why I failed to be allocated a bike, she would state that it’s caused by my computer / login code / password / the weather / this particular time. It certainly is not her or the Gym’s fault. I take a look at the picture of this lady who I just labeled as typically South African. My age, kind face, hair tied in a neat ponytail, not ugly, not pretty, somewhere in between.

And then I take a good look.

It’s me.

Oh no! In the few seconds that I looked at myself as if I was someone else, I described myself as a typically South African lady with an ordinary appearance. What a nonsense!

I should really ask the people at the Gym to take better pictures from now on.

Daily bread

The only good thing about rain is the fact that it’s wonderful that I don’t have 

a dog. Even though I have no intention of getting a dog in any case.

The same occurs just before Christmas, when I always think 

'Oh how wonderful it is that I do not work as a gift wrapper at Toys R Us.’ 

Or occasionally, ‘Oh how wonderful it is that I do not decorate pies.’ 

Which I did when I was 15. You slice open a cake, put whipped cream in between, then put the two halves together and then put whipped cream and fruit on top of it. Colleagues of mine at that time would probably stay there until retirement. We talked about that (and life in general). They said, as an example:

"Oh yes! Today we are baking fruit cakes!"

And then I said something like:

"Oh, I think this is the stupidest job I ever had, I do not think I will even make it through the week, will you?"

Your ability to be sensitive is quite underdeveloped when you're 15.

So, anyway, it rains, in the midst of another holiday. One wonders whether children learn something here in South Africa. Which is actually a fair question when you take into consideration that only 12% of South African children have access to proper education.

That makes us a privileged minority while in this country, but I never consciously applied to become 'Director of Entertainment’. In fact, I would not even consider it, when certain conditions, required to fulfill the function properly (such as a nice indoor swimming pool or playground) are absent. Or, because those two amenities might cause me to put my nose in the air prudishly, the alternative is a museum with ‘fun experiments for kids’.

Believe it or not, I got the job. To my chagrin and after meeting with the CEO, who has bigger fish to fry, I square my shoulders and start tentatively.

I carefully examine my three-man team. They are all quite small, and I do not think they take to my introductory talk very well: "Folks, we're stuck with each other, so let's make something good out of this holiday.” They do not even seem to listen. Every conversation ends in a shouting match and they do everything at hyperspeed. They constantly ask: “What do we do next?” They never say ‘please’, self-reflection is absent and their concentration is inadequate at every level. They fly into each other and irritation becomes the latest pastime. It's not easy to manage, before you know it, you start to scream! Very soon I'm sick of it all.

So what do I do? I first split a wooden spoon in half on the sink and then I call the CEO, stating that I’m taking early retirement starting now.

During this outburst of rage, the maid walks in (it is indeed only 8.00 am).

Oh that’s right! We also have the domestic staff!

"Hello, how are you?!" I roar. You don’t step out of your role immediately

And she says: "Not so good."

Her sister, who has been ill for some time, passed away. She was only 37, has five children, of which the youngest is only three years old. In a split second I see an extension of the team I just set aside. But then she says the children will be cared for between sisters, brothers and the daughter of the maid.

The reality of living in South Africa strikes me forcibly. And besides that, the meaning of "having children" takes on an entirely different meaning.

Welcoming back fat

What am I up to in South Africa? Uhm, well we first have to settle in, and thereafter I might broaden my horizons by studying further. Unfortunately it’s quite complicated getting a work permit. But I would still like to do something meaningful. No, of course I will avoid the “temptation” of resorting to settling for the expat lifestyle.

So, here I find myself eight months later, sitting around a table accompanied by other middle-aged women, enjoying a breakfast while being regaled by a fitness “guru”.

Our first speaker is a professional bra fitter.

Since I have some leisure time on my hands, I feel that studying to be a professional in something could be a worthwhile endeavour. But bra fitting never crossed my mind. I just never have, nor ever had to suppress the intention to ascertain a woman’s bra size but fondling her breasts.

However, there may be a world of difference between professional and apprentice bra fitters. The latter would never pass up an opportunity to master his skill, with a catastrophic Tom and Jerry like chaos as a result.

It’s good that this profession exists. And, satisfied with my own conclusion, I put another biscuit in my mouth, while our expert starts a discussion on back-fat.

My own back-fat never concerned me, but when I go to the toilet I do check, if and if so, how many rolls of back-fat I drag along. You just have to do those things. The same occurs when you read that the distance between your eyebrow and hairline is four fingers wide. I immediately check to ensure that I am normal. What if mine is only three fingers wide? Must be either my fringe leading to a skewed measurement, or I resemble a Neanderthal after all.

Meanwhile our fitness guru is telling us the true life tales of fat celebrities who have gone on to shed buckets full of fat and now represent the epitome of lithe, lean and sexy. What follows is an exhaustive list of do’s and dont’s.

The guru concludes practically every sentence with: Okay?

And then we all nod eagerly. 

Of course we all want that perfect body. And yes, to achieve that we will skate across the living room, using two paper plates. In hotels we will run up and down the stairs and jog through the lobby.

We promptly decide that things must change!

Starting tomorrow.

For now we reach out for another piece of cake and sip delicately on our cappuccino, trying to ignore the fact that we just have been taught how bad coffee, milk, sugar and saturated fats are. And during the break we draw everyone’s attention to how wasteful it would be to throw away cake.

To conclude the morning’s discussion, we are addressed by a woman who is the reincarnation of Michael Jackson. We soon see through her though as she never once “Moonwalks” or sings “Thriller”.

Than again, just how seriously would we take Michael Jackson, when he would tell us about creams that are good for your face. 

Because

Lucie it's half past four, you still need to sleep. No, mom and dad have no clue either why Bobbie is crying. Of course you’re not tired anymore, but we're all going back to bed again.

Hi princess, yes now you can get out of your bed. Since it is already a quarter past five. Yes, it's a schoolday. No, it's not yeeh, yeeh yeeh it's Friday yet. It's Thursday. Thursday, that's the day before Friday.

Unfortunately, daddy is not home, he is flying somewhere. In a plane indeed.

Hey my king, are you also already awake? Oh, the girls screamed and woke you up.

I don’t know if it’s your turn to choose which tv channel to watch. Who chose yesterday? Then Boris can choose today. Guys, guys, it's only 5:30, it is still a little bit early to beat each others brains out.

Yes, Lucie, I’m busy making you porridge, and juice after that. Be a little bit patient though, because Bobbie gets her milk first. And then indeed, you’ll get a sandwich Boris. Two sandwiches. One with Nutella, and one with meat. No ham because you don’t like it. Sure, you have told me that already a million times.

What day is it?! What do you have to bring? Are you sure, because than we have to put a cake in he oven quickly. And please, tell me a little bit earlier next time. Oh, it was written down in your notebook. Yes, I should read it, you're right. Of course, dad bought two plants yesterday to take to school. No, no seeds, just plants.

Lucie please take your bottle to the kitchen yourself. What? Ah, you come just now. Boris, what do you want on your bread to take to school? Peanut butter and cheese? Ok. Because you are not allowed to take Nutella to school? Who in particular told you, you can’t have Nutella on your sandwich? Mrs. Connel? Well, ever since you started eating bread, you get one healthy, and one sweet sandwich, tell your teacher that. And that cake in the oven, apparently you are allowed to eat that? Ah, yes, of course, that's not for lunch. How logical.

Come on guys, get dressed quickly. No, Lucie, you can not wear that. Yes, it's lovely, and yes, I know you like it, but we just don’t. And no, those are your princess shoes, you are not allowed to wear those to school either. And crying? You’d better do that in your room, bye, bye Lucie. Yes indeed, I’m not your friend, I'm your mother.

Boris, your cricket stuff is in your bag. Including your shoes, so please do wear those, ok? Hello, ok? Yes, I put your socks in your bag as well. By the way guys, where is Bobbie? Oh Bobs, don’t climb into the shower, now you’re soaking wet. Lucie, you can come out of your room now.

Oh no, it's almost seven. Look, there's Vivian already. Please say good morning. Yes, we always do that. Good morning Vivian. Very good. Well, what else. We have to brush our teeth. Come on, make it snappy please.

Oh shit Lucie, we haven’t made ponytails yet. Yes, we do make ponytails, or we can pin it up, you may choose. No, not the pins with the cows, those will fall out of your hair.

Because they are too heavy.

Because they are made of heavy material.

Because people haven’t thought it through.

Because thinking is too damn complicated for them.

Why?

Lucie, just because.

Hersenspinsels

“Je kunt dit wel 20 minuten volhouden en we doen het nu pas 3,5 minuut!” Declameert de yogadocente opgewekt.

We doen een oefening waarbij we heel snel onze armen heen en weer zwaaien en tegelijk kniebuigingen maken. Het ziet eruit alsof we zo collectief opstijgen. En dat stel ik me niet alleen voor, dat neem ik waar in de spiegel naast me. Ik lach daar niet om en ik zeg ook niet fluisterend tegen mijn buurvrouw, ‘kijk eens hoe debiel we er eigenlijk uitzien’, want Yoga is een serieuze aangelegenheid. Misschien komt het door dat serieuze tintje dat vriendin en ik erna bespreken of we geloven in iets Groters dan wij zelf.

Aan de lijn

Om vier uur (‘s ochtends) gaat de telefoon. Niet onze telefoon, het is de telefoon van een van de maids. Ze is hem vergeten. De man waar ze op dinsdag en vrijdag voor werkt zou hem komen ophalen. Maar dat heeft hij dus niet gedaan.

Ik zucht. Omdat ik de telefoon zelf naar haar andere werkadres wilde brengen. Maar ik verloor de discussie. Op argumenten.

It wasn't me

Op de site van de sportschool reserveer ik een spinningbike. Het is op zich een bezigheid in de categorie ‘tijd over’, want ik heb altijd een fiets en ik heb nog nooit gereserveerd. Ik heb me ook nog nooit druk gemaakt over waar ik zit, als het maar niet vooraan is. Maar, anderen reserveren de laatste tijd wel en dus moet ik regelmatig mijn fiets afstaan omdat:

“Sorry mem, I booked this bike.”

Je mompelt, meer in het luchtledige dan tegen iemand in het bijzonder:

“Oh jajaja, natuurlijk, ik moet toch echt eens reserveren.” 

Om vervolgens toch een beetje ongemakkelijk tussen de fietsjes door te manoeuvreren, een ander fietsje uit te zoeken, ‘hoi’ te zeggen tegen je nieuwe buurvrouw, je fiets opnieuw in te stellen en je te settelen op je nieuwe plek.

Gedoe dus.

Zeemeermin

Op de grond ligt een vrouw. Of nee. Op de grond ligt een enorme lachende berg mens. Hoe is ze daar in vredesnaam gekomen? Vraag ik me af. Want van sommige natuurverschijnselen moet je niet àlles willen weten. De vraag, hoe het zo gekomen is, laat ik even voor wat ‘ie is. Ook al omdat het bij grote mensen altijd aanleg is.

"Ja, ik begrijp er niks van, ik kom al aan van een glas water. Jaa, hihi, wacht even ik eet even mijn mond leeg, nee bij wijze van spreken natuurlijk. Maar even serieus, aanleg dus, iederéén in onze familie heeft het.'

Hondenleven

Het enige relaxte aan regen is de gedachte ‘Oh wat fijn dat ik geen hond heb.’

Terwijl, ik wil überhaupt geen hond, dus waar heb ik het over.

Het is hetzelfde als vlak voor Sinterklaas denken, ‘Oh wat fijn dat ik niet als inpakster bij de Bart Smit werk.’ Of, ‘Oh wat fijn dat ik geen taarten bevrucht.’ Terwijl ik dat laatste wel deed bij de Hema toen ik 15 was. Taarten doorsnijden, slagroom ertussen, dan weer op elkaar klappen en dan slagroom en vruchten erop. Er waren ook mensen die er hun hele leven zouden blijven werken. Daar hadden we het dan over. Althans, zij zeiden: “Oh jeuh, vandaag doen we moorkoppen!” En dan zei ik zoiets van: “Oh, gatver ik vind er echt geen hol aan, ik denk dat ik deze week niet eens volmaak, jij dan?” 

Je hele vermogen sensitief te handelen is nogal onderontwikkeld als je 15 bent.

Once upon a time

Vroeger

Ooit wilde ik kraamverzorgster worden. Wat dat dan is, vroeg mijn moeder. Nou, dat je de kraampjes op de markt verzorgt natuurlijk, wat was dat nou weer voor domme vraag?

Dus ik studeerde rechten en dook in het studentenleven. Wat ik wilde worden? Ik had geen idee. Ik startte in een functie bij de overheid, leerde wat het is om te werken en dat projectmatig beter bij me past dan voor een langere tijd dezelfde functie bekleden.

Daarom veranderde ik van baan en gaf mijn enthousiasme een boost als Interim manager.

Halverwege

Tegelijkertijd leerde ik faciliteren en hoe je innovatie in teams stimuleert. De meer creatieve kant paste me als een muiltje en zo helder als glas werd dat ik alleen waarde toe kan voegen als ik in verbinding ben met mensen. Dat ik pas goed ben in wat ik doe als ik het leuk vind. En dat hoe ik iets doe net zo belangrijk is als wat ik doe.

Ik maakte de balans op. Verandering, innovatie, creativiteit, trainen.

Het borrelde en bruiste.

Driekwart

En toen verruilden we Nederland voor Zuid-Afrika en mijn werkende zijn voor een expatbestaan. Ik zocht mezelf op het strand, in het zwembad en al kleiend met de kinderen. Wat was er gebeurd met mijn uitgebalanceerde ik?

Ik begon stukjes te schrijven en vond mij al gniffelend om mij terug. Ik ontmoette nieuwe mensen, ontdekte social media en bovenal dat niemand me voor kan schrijven welk muiltje me past. Laat staan waaraan ik tijd besteed.

Nu

Schrijf ik met veel plezier over leven op lebensinafrika.blogspot.com en over fashion en gadgets op contentgirls.nl

In 2012 start ik met het geven van basic social media workshops in Z-A en volg een opleiding tot trainer.

En verder

Vrouw van Joost en moeder van Boris (bijna 6), Lucie (bijna 3) en Bobbie (1,5).

Sport veel, maar liep nooit  eerder een halve Old Mutual Two Oceans Run in Kaapstad. Op 7 april 2012 wel (waarvan akte).

EN...

Ze leefde en gelukkig

Wildernis

Als we het gamereserve binnenrijden komt er een kakikleurige jongen op ons afgesneld.

“Hi there ‘chaps’, we have a busy schedule today, so please change quickly.”

Het is onze ranger.

We kleden ons om, grissen in de loop een broodje mee en haasten ons naar het verzamelpunt. Alwaar we hem aantreffen achter een enorme kop thee met melk. En een koekje.

Of we ook iets willen?

We zijn van ons à propos, want wij leven nog met het idee dat we haast hebben. Maar, wat moet je, hij is de ranger en hij bepaalt. En dus gaan we zitten, terwijl de ranger dingen vertelt. Over het landschap, het ontstaan van het park, over de dieren en dat we in de jeep moeten blijven zitten. En dan is alles op en dan gaan we.

Geen gezicht

“Wat IK in Zuid-Afrika ga doen? Uhm, eerst het gezin maar eens laten landen. En daarna een studie misschien? Werken wordt lastig ben ik bang. Iets nuttigs in ieder geval. Nee, ik ga natuurlijk geen echte expatvrouwendingen doen. Hahaha.”

Because

Lucie het is half vijf, je moet nog even slapen. Ja, papa en mama weten ook niet waarom Bobbie huilt, maar Bobbie gaat ook nog even slapen. Nee, je bent vast niet tired, maar we gaan allemaal toch nog even slapen.

Hi moppie, ja nu mag je uit je bed komen, het is immers al kwart over vijf. Ja, het is school vandaag. Nee, het is geen yeeh, yeeh yeeh it’s friday. Het is donderdag. Donderdag, dat komt voor vrijdag.

Helaas, daddy is er niet, papa zit in een vliegtuig.

Hee koning, ben je ook al wakker? Oh, de meiden schreeuwden je wakker.

Of jij mag kiezen welke zender jullie kijken? Wie heeft er gisteren gekozen? Dan mag Boris vandaag kiezen. Jongens, JONGENS, het is half zes, het is nog een beetje vroeg om elkaar nu de hersenen al in te slaan.

Niet te volgen

Ik rijd naar Hillcrest voor een cursus social media. Hillcrest is een half uur rijden. Om dat ook te halen, reed ik het eerst proef. Samen met Joost. Die is er blijkbaar ook van overtuigd dat ik anders in Nigeria uitkom.

We zijn niet erg succesvol, want we stranden in de file. En terwijl op de vluchtstrook auto’s achteruit richting eerdere afrit cruisen, kijken wij zwijgend voor ons uit. Vertraging brengt een apathische staat van zijn met zich. Je grijze massa beperkt zich direct tot ‘wanneer houdt de file op’. En ook tot ‘hoe hadden we dit kunnen voorkomen.’

“Ik zei toch dat we er af moesten!”

“Ja, je hebt gelijk schatje. Zeg, volgens mij gaat het weer rijden.”

Het is hartstikke gezellig.

Van boven

Ik ga naar bed en gooi voor het tanden poetsen Linda (de) vast op bed. Er kruipt een mier onder haar vandaan. Die maak ik dan zo wel dood, denk ik nog.

Maar als ik terug kom, zitten er ineens zo’n 100 mieren bovenop het dekbed. Lijkt me onmogelijk. Dus ik doe mijn ogen dicht. En weer open. Ze zitten er nog.

Decor

Ik zit in een disco taxi en ben op weg naar een kroeg.

Het is dus niet zo dat ik dacht ‘hee laat ik anders eens boodschappen doen met een disco taxi’. Of althans, ik denk het dus wel, maar ik voer het niet uit. Want sommige dingen doe je gewoon niet.

Als je op de snelweg met 120 km/u de afrit passeert waar je er eigenlijk af had gemoeten, gooi je het liefst je GPRS uit het raam. Om vervolgens vloekend op de rem te trappen, achteruit te rijden en toch de juiste afrit te nemen. Dat zal je GPRS leren!

Maar je doet het niet.

Opgelost

Op de Ipad lees ik over het alternatief van cremeren en begraven: resomeren.

Ik vraag me af of ik wil oplossen als ik later dood ben. Of toch liever niet. Want, wie wil er nou worden opgelost? Liever blijf je mysterieus achter. En nog los van het mysterie, van mij hoeven ze na mijn dood niet perse te zeggen:

“Zo kijk eens wat een lekker klein zakje botgruis er van dit mevrouwtje overblijft.” 

Dat ik milieutechnisch misschien interessant ben, maar dat dat van die zware botten altijd een fabel is geweest.

En, ontspan

“Ah, you are a lady of leisure.”

Net als ik een beetje bedreven wordt in het ontwijken van de term ‘housewife’, wordt me - alsof het niets is - een nieuwe uitdaging voor de voeten geworpen.

En waar housewife tenminste nog iets actiefs in zich heeft, klinkt lady of leisure helemaal als ‘ontspan Barbie’; met sherry aan de rand van het zwembad.

Wat in theorie zou kunnen. In theorie zou ik ook mee kunnen doen aan een wedstrijd eieren eten. Of worst. Maar alles waar ik gewoon niet zo goed in ben, heb ik in de praktijk al lang afgezworen.

Loslaten

“Ja!” Roep ik vol overtuiging als Joost zegt: “Ik ben gebeld voor een baan in Zuid-Afrika.” Waarop we elkaar heel verbaast aankijken. Ik ben helemaal niet zo’n snelle beslisser. Dus we verwachten blijkbaar allebei:

“Ja, haha, wat denk je zelf? Zuid-Afrika, ik ga liever gewoon dood.”

“Ja, nee, misschien inderdaad niet (…)”

De hormonen tieren welig. We (over)leven namelijk drie weken na de bevalling van de derde. Het is de periode dat ik altijd zeker weet dat ik de rest van mijn leven bij mijn kind blijf. In abstracte zin dan. Want op die roze wolk denk ik nooit aan dat met klei, verf en papier-maché.

Typisch

Bij de kapper kom ik nogal chaotisch aan. De navigatie stuurde me goed, maar wie vertrouwt computers tegenwoordig nog, dus ik ging toch liever naar rechts. Ik ben dus al te laat en moet ook nog langs de parkeerhulpmeneer van vandaag. Hij vraagt:

 “Ben je te laat voor je afspraak? Ben je bang voor die mannen?”

Op links staan twee mannen met een gummiknuppel. Recht naast mijn auto. Ik kan niet zeggen dat ik helemaal relaxt word van deze aanblik, maar een mens moet prioriteiten stellen. En ik moet naar de kapper.

Dus ik zeg: “Ja, ik ben te laat.”

Grenzen

We gaan op vakantie. Het is best wel even rijden. De kinderen zijn na een hazenslaapje allemaal wakker. Dus ik zit de hele tijd half omgedraaid crackers en zure snoepjes in monden te stoppen. Het is het lot van de vrouw. Waarom, vraag je je soms af. Maar dan denk je zuchtend, het zal de evolutie wel weer zijn. Eerst was het jagen, nu autorijden.

Misschien komt het door dat berenvel dat ik toch al in mijn hoofd heb, want ineens ontwaar ik een soort fata morgana, of in ieder geval iets raars. Maar als we dichterbij komen is het geen neger zonder kleren die aan de weg aan het werken is. Maar een neger in een oranje overall. Het zou ook wat zijn een neger met een oranje lijf, maar toch dacht ik het.

Geplette witte boon

“Heb jij ook het gevoel dat je bovenlichaam langer is geworden na je zwangerschap?”

Ik heb een glas wijn in mijn ene en een bord curry in mijn andere hand. Niet bepaald de elementen voor een goed gesprek over lichamelijk verval. Maar mijn überslanke, Zuid-Afrikaanse gesprekspartner vraagt het me heel serieus. Nu vind ik ook heus veel van mijn lijf na mijn zwangerschappen, maar dat langgerekte is iets waar ik me op zich nog niet druk over had gemaakt.

Het ziet er niet naar uit

“Ho Ho Ho!”

Ik rijd, dus ik stop.

We zijn in het lions park en doen het grote rondje. Mogelijk zien we ook giraffen en olifanten. Niet allemaal bij elkaar natuurlijk, dan vreten ze elkaar op.

De olifanten hebben we net gezien. 

Voor ons stopte een auto en dan weet je – ervaren gamedrivers die we zijn - daar is wat te zien. Als wij aankomen stapt een Chinees gezin net weer in. We zijn even van ons à propos.

“Huh?” Zeggen we.

En ook: “Misschien hebben die Chinezen niet begrepen dat ze niet uit mogen stappen?”

Maar dan zien we twee op stokjes kauwende mannen bij de olifanten staan. Het zijn rangers. Ze wenken dat wij ook uit mogen stappen.

Boris aait een olifant en Joost vraagt nog even naar het verschil tussen de Indische en de Afrikaanse olifant. Niet naar of het circusolifanten zijn. Of wat zo’n ranger nou verdient. En of ze het leuk vinden om ranger te zijn (het ziet er niet naar uit).

En dan gaan we.

Maar dat gaat zomaar niet. Ze roepen dus “hohoho” en zwaaien met hun armen.

Ik stop direct. Je weet immers nooit of een van de hobbeltjes op de weg een teen was. Zeker niet als ik rijd.

“A tip mem!” Gooien ze vrij agressief het open raampje in. Oja. Alles kost hier niks, maar niks kost dan toch ineens weer alles.

We geven ze ieder 5 rand. Daarover zeggen ze iets tegen elkaar. In het Zulu.

Het zal mij eerlijk gezegd worst zijn of ze het veel of weinig vinden en ik zou dat zo langzamerhand wel eens terug willen roepen in het Zulu.

Maar vind maar eens een leraar Zulu.

Zulu les wil ik. Uit volle overtuiging. Heel graag wil ik kunnen praten met de maids. Heel graag begrijp ik meer van de cultuur etc. En ook omdat ik me stoor aan het ontbreken van de beleefdheidsregel: niet in je eigen taal praten tegen elkaar als er anderen bij zijn.

Niet in de supermarkt, niet in de bush en niet bij de kapper. Alwaar mijn haar wordt ingepakt in folie en ik eruit zie alsof ik zo de oven in ga. Wat in zekere zin grappig is, maar zeg dat dan in het Engels.

Ik doe overigens ook wel eens dingen niet uit volle overtuiging. Dan bel ik bijvoorbeeld iemand voor een cursus: “Ja, ik wil die cursus doen.” Dan stelt de cursusleider concretiserende vragen zoals vanaf wanneer, welke dag schikt je etc. En dan zeg ik: “Oja, daar denk ik dan even over na. Maar heel erg bedankt hoor!” 

En dat was dat.

Maar goed, ik dus bellen voor Zulu les.

“Hi there Eva howzit?” Nou, dan zeg ik ‘goed’ om het proces niet onnodig te vertragen en vertel dat ik Zulu les wil.

Leraar 1 zegt: “Nou, ik heb het momenteel dus erg druk.”

Leraar 2 zegt: “Ik wil het wel doen, maar dan wel met een groep met minimaal 12 mensen.” Om toe te voegen: “Het is helemaal niet winstgevend en volgend jaar ga ik er denk ik mee stoppen”.

En leraar 3 gaat me zeker bellen.

Of ze het leuk vinden verder? Het ziet er niet naar uit.

Niet gek, te gek

We mogen kiezen. Naar de dierentuin, of naar het circus. Mijn zusje en ik kunnen niet wachten. Op pad met onze eigen Oma Fladder op wie alle klasgenootjes jaloers zijn.

Oma die wekelijks naar de kapper gaat, onbedaarlijk hard kan lachen, langskomt als we griep hebben, een pannetje eten in de koelkast zet als we terugkomen van vakantie en die 40 flappen (gehakt in bladerdeeg) maakt als we jarig zijn. Dat we daarna nog zeker een week tegen heug en meug flappen eten, zeggen we haar nooit. 

“Oh, lekker oma, flappen!”

Een verveelde puber met best wel veel lippenstift (ik) zit naast een boze oma (mijn oma). We zitten op de boot die ons van Nederland naar Engeland vaart. Op deze gezellige reis verder nog mijn moeder en mijn zusje. Onze conjuncturen komen even niet overeen. Oma wil vooral graag discussiëren over politiek enzo. En ik, nouja, ik zet me lekker overal tegen af. Met mijn lippenstift.

Ze wordt ook ouder. Dat merk je niet als je een uurtje koffie met haar drinkt, maar tijdens zo’n reis wel. In elk godvergeten cafeetje wil ze zitten: 

“Ja, die beentjes hè.”

En we gaan uren tevergeefs op zoek naar een tosti.

Ik ben 21 en woon op kamers. Oma stuurt kaartjes. En soms slaap ik bij haar. Dan word ik wakker in oma’s doosje. Wij weten niet beter dan dat haar slaapkamer zo heet. Het doosje is ook gewoon meeverhuisd van flat naar aanleunflat.

Ze maakt boterhammetjes, we drinken Christmas tea uit haar vogelserviesje en zitten aan haar tafeltje onder de poster met het Russische alfabet.

“Ja, soms studeer ik nog wel wat.”

En we weten allebei dat ze liever patienced. 

En Mahjong speelt.

“Niet te vaak ‘heur’ het zijn allemaal mutsen daar in het Couveehuis. Kouwe kak.”

In de tussentijd draagt ze wel haar zegelring en zegt ‘taartje’ en ‘ijskast’.

Ik ben hoogzwanger. Eerst van Boris, die ze nog heel bewust meemaakt.

En dan van Lucie. Ik ben bij haar en ze rookt niet. Als ik niet zwanger ben, paft ze er flink op los: “Het gaat de vergetelheid tegen weet je.”

Ze herhaalt het een keer of 8.

De tijd haalt haar in. Maar daar heeft ze een agenda voor. Alles wat belangrijk is, schrijft ze op. Wanneer ze wordt opgehaald, wie langs is geweest, boodschappenlijstjes. Boterhammenvlees en sigaretten. Waarvoor ze soms vergeet te betalen. Ze is ook ongeremder ineens. Emoties klinken ongenuanceerd en ongecensureerd door de ruimte. Over foto’s die ze gekregen heeft: “Ja, die heb ik gezien, die glanzende geposeerde kiekjes toch?”

Dan ben ik 40 weken zwanger van Bobbie. Het is bloedheet, 10 uur ‘s avonds en we liggen al in bed. De telefoon gaat. Eerst de vaste lijn. We negeren het. Maar als mijn mobiel klinkt weten we dat het menens is.

Het is 8 juli een jaar geleden dat ze haar lichaam aan de wetenschap schonk. Heel gedoe nog, om haar in het betreffende Universitair Medisch Centrum te krijgen. Zo regeert Oma Fladder toch nog even over haar graf heen. 

Ze besluit het in de laatste fase van haar leven. Tevens de fase waarin ze herhaaldelijk zegt dat ze hersenchirurg wil worden.

“In een volgend leven Eva, ik ben niet gek heur.”