Aan de lijn

Om vier uur (‘s ochtends) gaat de telefoon. Niet onze telefoon, het is de telefoon van een van de maids. Ze is hem vergeten. De man waar ze op dinsdag en vrijdag voor werkt zou hem komen ophalen. Maar dat heeft hij dus niet gedaan.

Ik zucht. Omdat ik de telefoon zelf naar haar andere werkadres wilde brengen. Maar ik verloor de discussie. Op argumenten.

J: Het is een oude gepensioneerde man, die heeft de hele dag de tijd.

Ik: Het is een oude grumpy conservatieveling. Die gaat nooit voor zijn maid ergens een telefoon ophalen.

J: Wel.

Ik: Niet.

J: Wel.

Ik: Niet.

J: Wel.

Ik: Niet. En dan zuchtend: Whatever.

Ik zucht zoveel hier in Zuid-Afrika, dat ik soms denk dat mijn ademhaling is veranderd in structureel gezucht. En dat het anderen ook opvalt.

‘Wat loop je nou te zuchten joh’, hoor ik ze denken.

Maar ik kan er niks aan doen. Het is het nieuwe ademhalen vermoed ik.

Eerst had je alleen nog de nieuwe haring. 

En toen was daar ineens ‘het nieuwe 30’. Volgens iedereen tussen de 39 en de 44 jaar oud, is 40 het nieuwe 30. Het is een zienswijze natuurlijk. Mijn spellingchecker verandert ‘kutterdekut’ ook steeds in ‘literatuur’. Dat vind ik best grappig, maar ik vind niet dat ‘kutterdekut’ nu het nieuwe literatuur IS ofzo. Ook als mijn spellingchecker blijft zeggen dat het wel zo is, zie ik heus wel in dat het niet zo is. Je kunt er van alles aan doen. Kunstmatige aanpassingen verrichten, heel hard en bij voorkeur met z’n allen, roepen dat het wel zo is, maar dat verhoogt uiteindelijk slechts de irritatiefactor, niet de geloofwaardigheid. 

En dus is de enige remedie: Zuchtende acceptatie.

Verder zucht ik omdat het warm is, omdat de kinderen elkaar de tent uit vechten en als ik opsta. Wat dan weer wel alles met leeftijd te maken heeft. Alles hangt ook met alles samen hè. Nog even en je gaat denken dat er mysterieuze krachten aan ten grondslag liggen. 

Maar dat zou slechts een manier zijn om het allemaal goed te praten. Want het is gewoon de zwaartekracht. En zuchten kun je afleren.

Dus ik zeg ‘whatever’ en doe niks. Nouja, ik doe wel één dingen en het is: Boos worden op J. Misschien vanwege de telefoon, misschien omdat het al in de lucht zit. Dat je naar de sterren kijkt, een steelpannetje ziet en alleen maar kunt denken: Als je me nu geen gelijk geeft sla ik je met dat verdomde steelpannetje op je kop. Maar het heeft allemaal weinig zin, want het is ochtend. Geen ster te bekennen.

Dus ik zeg tegen de maid:

“Joh, je telefoon ging nog om vier uur.” Zo onderkoeld mogelijk. Want heel eerlijk, wie wil er gewekt worden door een telefoon, laat staan door de telefoon van een ander om vier uur in de ochtend.

“No ma’am, that’s my alarm.”

"That early?!"

"Yes, I have to boil water for my bath, prepare lunchbags for the kids, wake up the kids (twee van zichzelf, een van haar zus die al een paar jaar geleden overleden is) and than I leave at 5.00 AM."

"Aha", zucht ik. Want ik word al moe van het idee alleen.