It wasn't me

Op de site van de sportschool reserveer ik een spinningbike. Het is op zich een bezigheid in de categorie ‘tijd over’, want ik heb altijd een fiets en ik heb nog nooit gereserveerd. Ik heb me ook nog nooit druk gemaakt over waar ik zit, als het maar niet vooraan is. Maar, anderen reserveren de laatste tijd wel en dus moet ik regelmatig mijn fiets afstaan omdat:

“Sorry mem, I booked this bike.”

Je mompelt, meer in het luchtledige dan tegen iemand in het bijzonder:

“Oh jajaja, natuurlijk, ik moet toch echt eens reserveren.” 

Om vervolgens toch een beetje ongemakkelijk tussen de fietsjes door te manoeuvreren, een ander fietsje uit te zoeken, ‘hoi’ te zeggen tegen je nieuwe buurvrouw, je fiets opnieuw in te stellen en je te settelen op je nieuwe plek.

Gedoe dus.

Ik heb nog nooit eerder ingelogd op de site en het valt me op dat er een klein fotootje bij de afdeling spinnen staat. Het zal de Spinningmanager wel zijn. Vast in het leven geroepen om risico’s af te dekken als klanten vragen hebben. Want, je kunt veel zeggen over Zuid-Afrikanen, maar ze hebben het in ieder geval nooit gedaan. Als zich een probleem voordoet, is er altijd iets, iemand of een omstandigheid waardoor het even niet zo loopt zoals we dachten.

Het leidt soms tot bizarre conversaties.

Ik: Do you have tomato juice?

Ober: Uhmmmm, we do have tomato cocktail?

Ik: Is that the same as tomato juice?

Ober: Well, I have seen them drinking it. They put Maggi, and stir it. (Hij kijkt er vies bij)

Ik: Who ‘they’?

Ober: Customers.

Stel dat het drankje niet aan mijn verwachtingen voldoet en ik benoem dat: “Hey ober, wat is dit voor gekke tomatensap?”

Dan zegt hij: “Nononono, not my fault. THEY liked it, you wanted it.”

Met andere worden: “Yo bitch, JIJ wilde tomatensap (gatver) andere mensen drinken het, ik begrijp het ook niet, maar het is in ieder geval niet mijn schuld dat JIJ het niet lekker vindt, want IK heb niet gezegd dat het lekker is. Hier is de rekening!”

De Spinningmanager doet vast hetzelfde. Als ik haar vraag waarom het me niet lukt een fiets te reserveren, zegt ze vast dat het ligt aan mijn computer/ inlogcode/ password/ het weer/ deze ene keer etc. Het ligt in ieder geval niet aan haar of de sportschool. Ik bekijk de foto van deze tante die ik mijn hoofd tot typisch Zuid-Afrikaans heb gebombardeerd. Mijn leeftijd, vriendelijk gezicht, haar in een degelijk staartje, niet lelijk, niet knap. Zo net er tussen in.

En dan kijk ik nog eens goed.

Ik ben het zelf.

Oh no! In de luttele seconden dat ik mezelf observeerde als ware ik iemand anders, heb ik mezelf gekwalificeerd als typisch Zuid-Afrikaanse met een doorsnee uiterlijk. WAT een onzin.

Ik moet toch echt eens tegen de mensen van de sportschool zeggen dat ze de foto’s wat beter nemen voortaan.