Zeemeermin

Op de grond ligt een vrouw. Of nee. Op de grond ligt een enorme lachende berg mens. Hoe is ze daar in vredesnaam gekomen? Vraag ik me af. Want van sommige natuurverschijnselen moet je niet àlles willen weten. De vraag, hoe het zo gekomen is, laat ik even voor wat ‘ie is. Ook al omdat het bij grote mensen altijd aanleg is.

"Ja, ik begrijp er niks van, ik kom al aan van een glas water. Jaa, hihi, wacht even ik eet even mijn mond leeg, nee bij wijze van spreken natuurlijk. Maar even serieus, aanleg dus, iederéén in onze familie heeft het.'

De vrouw heeft iets makkelijks aan. Dat vind ik een slimme keuze. Want hoe in vredesnaam krijg je bijvoorbeeld een skinny jeans aan, als je zo’n lichaam hebt? Hebben ze eigenlijk wel skinny jeans in die maat?

Misschien had ze er vanochtend wel een aan. Om hem vervolgens terug te leggen en peinzend iets anders uit de kast te pakken.

Misschien dan dit? Nou nee, of toch? Maar daar hoort ook weer een ander rokje bij. Om zich vervolgens in de outfit te hijsen en het resultaat in de spiegel te bewonderen. En in die reflectie te ontdekken dat het toch geen goede keuze is. Vooral als je je adem niet inhoudt. Om het dan maar uit te sjorren - wat best heel moeilijk gaat als je het snel wilt doen en dat doe je, want je bent al geïrriteerd - en vloekend in een hoek te gooien: 'Mij staat ook niks! Ik heb ook gewoon niet genoeg kleren! Hier, kijk dan zelf. Ik heb ook gewoon niet genoeg tijd om iets nieuws te kopen! En dat is allemaal jouw schuld!'

En dan staat haar man (of een van haar mannen, het is toch een andere cultuur hè) op van het stoepje voor hun huis waar hij rustig een sigaretje zat te roken. Hij is zich op zich nog van geen kwaad bewust, sjokt naar binnen en treft daar zijn stampende vrouw aan. Een soort drilpudding stel ik me voor. Het is wel een goeierd, want hij zegt zoiets van: 'Meisje had je hier aan gedacht?' Terwijl, het is natuurlijk een reuzin, maar misschien zie je dat ook niet meer na verloop van tijd. Of het is gewoon zijn slinkse manier om haar gerust te stellen. Want dat doen mannen, expres rustig blijven als jij compleet door het lint gaat. Waardoor je je naderhand twee keer zo onnozel voelt. Eikels.

En dan sijpelen de woorden van de touroperator, die ons te voet langs alle markten in het centrum van Durban leidt, langzaam mijn oren binnen.

“(…) die matrassen liggen hier niet zomaar. Deze vrouwen werken de hele week op de markt en moeten hun spullen bewaken. Ze koken en slapen ook hier, vaak onder deze brug.”

 “Jeetje” zeggen we. Maar eigenlijk denk ik: Zo, dus de dikke mevrouw heeft al die stress helemaal niet. Ze heeft van te voren gewoon een paar outfits in een grote tas gegooid.

Lucky her.