“Ben je te laat voor je afspraak? Ben je bang voor die mannen?”
Op links staan twee mannen met een gummiknuppel. Recht naast mijn auto. Ik kan niet zeggen dat ik helemaal relaxt word van deze aanblik, maar een mens moet prioriteiten stellen. En ik moet naar de kapper.
En terwijl we naar de kapper lopen zegt hij:
“Ik bewaak je auto en als ze vervelend doen, schiet ik ze kapot.”
“Oei” Zeg ik. “Dat lijk me niet zo verstandig.”
De man zegt iets onverstaanbaars, loopt met me mee, drukt op de bel van de poort van de kapper en loopt nog namurmelend in zichzelf door.
Helemaal niet in de richting van mijn auto overigens.
Ik snel naar binnen.
“Ik dacht al je komt niet meer.” Om in een adem door te ratelen: “Ben je een creatief, romantisch of dramatisch type?”
Ik bedenk me dat ik èn het ijs moet breken èn dat ik ervoor waak dat hij mijn haar er niet helemaal afknipt. Want dat doen kappers.
Met dezelfde zekerheid dat ik geen pap meer kan zeggen, maar nog wel “Oja lekker een chocolaatje”, knippen zij er altijd net teveel af.
Dat ik thuiskom met mijn geföhnde kop, het hele begroetingsritueel (“Hoi, hoe is het, had je niet even op kunnen ruimen, hoe ging het met de kinderen”) oversla, direct doorloop naar de spiegel om met een klein spiegeltje de lengte van mijn haar aan de achterkant te inspecteren.
Om te schreeuwen concluderen: “Zie je wel het is heel kort!”
Waarna mijn gemoedstoestand dusdanig is dat we sowieso belanden in een echtelijk dispuut. Maakt niet uit waarover.
Dus wat kan ik nou het beste kiezen?
Blijkbaar wacht ik te lang, want de kapper begint met zijn uitleg. “Draag je vaak lange zwierige rokken?” Ja, denk ik, soms.
En ik vermoed dat hij het heeft over het romantische type dat vast ook lang golvend haar heeft met een lint erin. En gezonde blozende wangetjes. De Frizzle Sizzles van deze wereld.
Alles in mij schreeuwt om de introductie van het conservatieve type. Lekker weinig eraf. En ook omdat een gothic kapsel me niks lijkt, net zo min als een kort rood kapsel met plukjes.
Maar ineens vind ik geen keuze heel slappe zakkerig. Dus ik zeg buiten mezelf van kordaatheid: “Ik ben heel creatief.” Hij knikt goedkeurend, ik hoor het ijs breken en hij begint te knippen.
We zijn klaar en ik sta in de rij om te betalen.
Huh?! Ik sta achter mezelf. Ik ben wel vrij klein ineens en ik heb echt een hele vreemde spijkerbroek aan.
Maar het had zo gekund.
Zelfde kniptechniek, zelfde föhntechniek. Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid heeft ook zij het romantische, creatieve of dramatische type gekozen.
No comments:
Post a Comment