Loslaten

“Ja!” Roep ik vol overtuiging als Joost zegt: “Ik ben gebeld voor een baan in Zuid-Afrika.” Waarop we elkaar heel verbaast aankijken. Ik ben helemaal niet zo’n snelle beslisser. Dus we verwachten blijkbaar allebei:

“Ja, haha, wat denk je zelf? Zuid-Afrika, ik ga liever gewoon dood.”

“Ja, nee, misschien inderdaad niet (…)”

De hormonen tieren welig. We (over)leven namelijk drie weken na de bevalling van de derde. Het is de periode dat ik altijd zeker weet dat ik de rest van mijn leven bij mijn kind blijf. In abstracte zin dan. Want op die roze wolk denk ik nooit aan dat met klei, verf en papier-maché.

In deze hormonale hoerastemming duiken we ’s avonds op het internet. Wij, Zuid-Spanje backpackers (met gehuurde auto) en Zeeland gangers (in 6-persoons bungalow) zullen nu Zuid-Afrika wel even ‘doen’.

Na zaken als klimaat (jeuh!) en huizen (jemig!), googelen we al snel “Zuid-Afrika en veiligheid”. Tsja.

Het bruisende gevoel slaat dood als bier in een plastic bekertje.

In mijn hoofd ontstaat een beeld van mannen die de hele dag met pistolen rond omheinde complexen rennen met als doel alles en iedereen te beroven (en daarna te vermoorden).

Vrij snel stellen we elkaar moeilijk te beantwoorden vragen. Met als hoofdelement: Kunnen we onze kinderen een gevoel van veiligheid geven als we dat gevoel zelf niet hebben?

Het slaat nergens op, oordelen over een land waar we nog nooit zijn geweest en een gevoel dat we wellicht nooit krijgen. Maar de grote zoektocht naar houvast en zekerheid, als het gaat over de veiligheid van de kinderen, neemt onderhand immense vormen aan. Ook weer niet zo gek, want na de geboorte heb je ineens dat hoopje mens in je armen dat groter is dan jijzelf. En zit je bovendien opgescheept met:

Verantwoordelijkheidsgevoelens, Schuldgevoelens, EN Oergevoelens. Want dat mensje bescherm je als een leeuwin. Eerst houd je het uit de klauwen van de goedbedoelende kraamvisite en als de roze wolk optrekt, uit de klauwen van de rest van de boze buitenwereld.

Toch?

Goed. Op enig moment hakken we de knoop door en inmiddels zijn we zes maanden in Zuid-Afrika.

En waar ik in het begin vanuit een overdekte en beveiligde ‘mall’ met geld in mijn sok nog fluisterend Joost bel: “Je moet me nu komen halen, want ik moet zo oversteken en ik weet niet of dat veiligheidstechnisch wel kan”, cross ik inmiddels door het ganse land.

Maar wel van veilige ‘bubble’ naar veilige ‘bubble’.

Want ja, het is niet altijd veilig. Vaak ingegeven door armoede: Ik heb geen flikker te eten en jij hebt een auto/ tas/ huis. En dus wordt beroofd, auto's gehijackt en worden huizen vakkundig en volledig ‘gecleared’. Van flatscreen tot vaatdoek en vlees uit de vriezer.

De terugkerende vraag blijft: Hoe bescherm je (in dit land) je kinderen?

En misschien zit het wel zo.

Met de geboorte al begint ook het grote loslaten. En je kunt het maar beter accepteren.

Want als er een ding is dat je niet kunt, is het je kind voor alle kwaad behoeden.