Compôte theorie

Vriendin to be en ik hebben het over coaching en trainen. Ze vertelt over de kracht van de lullepot. 

Of ik even een koffieboon en wereldvrede met elkaar wil verbinden? 

Ik voelde ‘m al wel hangen eigenlijk, maar ik denk aan niks dan lullen gewurmd in een pot, wat er heel ranzig uitziet en dus murmel ik voor de vorm en om het beeld te verdringen iets over duurzame boeren en lekkere koffie. Waarna zij van boon naar vrede en van de hak op de tak op God springt, terwijl we tegelijkertijd noten eten, de suède jas passen die nog van haar oma is geweest en zelfgemaakte kunst en alle kamers en badkamers van haar huis bekijken.

We verenigen hogere sferen en het materialistische aardse alsof het niets is, maar eigenlijk past het wel bij de tijd van het jaar: het is immers bijna kerst.

Vriendin to be maakt zich nogal druk om God. In de bijbel staat blijkbaar een aantal keer dat Hij twijfelt of in ieder geval zijn mening bijstelt.

Ik: “Nou, dat lijkt me dan juist weer wél geloofwaardig, of menselijk in a way.”

Vriendin to be: “Bullshit, als God alles weet dan had Hij ook veranderingen kunnen voorzien.”

Ik: “Oh ok.” God roept niet bepaald mijn discussierende ik naar boven. 

Kan komen doordat ik van de bijbel alleen de eerste paar dagen heb gelezen. Dat heb je met sommige boeken, dat je er gewoon niet lekker inkomt.

De gedacht an sich vind ik – ook los van het geloof – een hele ingewikkelde.

Het is als nadenken over toeval dat volgens sommige mensen niet bestaat. Volgens die “leer” is al je handelen voorbestemd en je kunt dus wel twijfelen of je deze of toch liever die andere jurk aantrekt, maar ergens heeft iemand al lang bepaald dat het de groene wordt.

De horror: dat je straks in de hemel terecht komt – we blijven positief, het is immers bijna kerst - en dat zo’n iemand dan zegt: "Zo mevrouw Lebens dat was me het leventje wel hè. Hoeveel tijd had je wel niet over gehad als je niet zoveel had getwijfeld?"

Dat heel die hemel helemaal geen paradijs is, maar een grote reflectie aangelegenheid waar God en toevalsiemanden samen komen.

Het complot God.

Maar goed, we hebben het inmiddels over wat we verder willen met ons leven en we onelineren dat je vooral moet geloven in jezelf.

Ja! 2012, het jaar waarin we geloven in onszelf, wat een vondst!

Het doet me denken aan mijn vakantie met vriendin M. We rijden weg om boodschappen te doen. Althans, zij rijdt, want ik heb mijn rijbewijs pas gehaald in de pruimentijd. Terwijl we wegrijden wordt er naar ons getoeterd en gezwaaid. Dat vinden we heel normaal, want we zijn 18, blond en dus zeker aantrekkelijk voor al die domme Fransen.

“Kijk die domme Fransen zwaaien dan!”

“Ja, hahaha, domme Fransen.”

We komen terug met een auto vol boodschappen en rijden via een handdoekenspoor terug naar de tent. Die handdoeken lagen voor we vertrokken nog OP de auto.

Also gut, de moraal van het kerstverhaal. Heb ik toch mooi handdoeken aan God en het nieuwe jaar gekoppeld.

Een papieren lullepot. Heel duurzaam ook.