Het is dus niet zo dat ik dacht ‘hee laat ik anders eens boodschappen doen met een disco taxi’. Of althans, ik denk het dus wel, maar ik voer het niet uit. Want sommige dingen doe je gewoon niet.
Als je op de snelweg met 120 km/u de afrit passeert waar je er eigenlijk af had gemoeten, gooi je het liefst je GPRS uit het raam. Om vervolgens vloekend op de rem te trappen, achteruit te rijden en toch de juiste afrit te nemen. Dat zal je GPRS leren!
Maar je doet het niet.
Goed. We - alleen in een disco taxi zou ook gewoon vrij sneu zijn - zitten dus in die taxi.
“Hier probeer deze cd!” Een van ons heeft een zelfgemaakte cd met hits van nu er op bij zich. De fancy DVD-speler pakt de cd niet.
“Uhm, misschien heeft radio 5 nu iets leuks op?”
“Radio 5, radio 5!” Roepen we.
En dan knalt de muziek uit de boxen. Maar om nou volledig nuchter de handjes in de lucht te gooien?
“Nou, ik ben benieuwd hoor!
Ja, nou!” Schreeuwen we dus naar elkaar om boven de muziek uit te komen.
Het volgende moment sta ik soort van heupwiegend in een dansgelegenheid. En terwijl ik eerst slechts op een cola light beweeg, blijk ik nog veel meer in mijn mars te hebben na ook een mojito. Die geserveerd wordt in een vaas.
En nog een. Of nee, die tweede wordt ingewisseld voor iets met cola die ik krijg van een meneer die mijn vader had kunnen zijn. En dat is toch apart. Want vaders waren toen ik 15 was ook al in de disco, dus ergens is er iets mis gegaan, zou je denken.
En dan zegt hij ineens: “You look hot babe”.
En that’s it.
Ineens ben ik uit de roes en sta in het decor van de kroeg.
Het is alsof je bij een concert van Marianne Weber zit. Op een klapstoel. Je ziet haar staan in haar gebloemde doorkijkjasje.
Na de eerste noot zegt ze al: “Laten we het gelijk maar lekker doen, allemaal inhaken!”
Dus dat doe je, want het zal wel zo horen.
Dan kijk je om je heen en je ziet kale mannen en vrouwen met een permanent, terwijl je dacht dat kappers dat niet meer deden anno nu. En dan wordt op de megaknaller ‘Ik ben een weekje alleen naar Milaan gegaan, ik heb me trouwring zellufs afgedaan’ de polonaise ingezet. Maar niet echt, we draaien een kwartslag pakken elkaars schouders en zingen vooral heel hard mee. En net als je je omdraait om je vingers te laten zinken in het spek van je buurvrouw, zap je weg.
Na ja, misschien is het ook niet hetzelfde.
Hoe dan ook. Ik poog nog iets ingewikkelds op de dansvloer, maar het is te laat. Met geen mogelijkheid word ik nog onderdeel van het geheel en ik druip af.
Voor wie toch denkt dat ik (of erger nog ‘we’) wel eens bij een concert van Marianne Weber ben (zijn) geweest, het is niet zo. Het is wel zo dat BVN tv bedacht heeft dat Nederlanders Marianne Weber cs vast erg missen, want het is iedere maandagavond prijs. De weergave is dan ook grotendeels een reflectie van de werkelijkheid.
No comments:
Post a Comment