Wildernis

Als we het gamereserve binnenrijden komt er een kakikleurige jongen op ons afgesneld.

“Hi there ‘chaps’, we have a busy schedule today, so please change quickly.”

Het is onze ranger.

We kleden ons om, grissen in de loop een broodje mee en haasten ons naar het verzamelpunt. Alwaar we hem aantreffen achter een enorme kop thee met melk. En een koekje.

Of we ook iets willen?

We zijn van ons à propos, want wij leven nog met het idee dat we haast hebben. Maar, wat moet je, hij is de ranger en hij bepaalt. En dus gaan we zitten, terwijl de ranger dingen vertelt. Over het landschap, het ontstaan van het park, over de dieren en dat we in de jeep moeten blijven zitten. En dan is alles op en dan gaan we.

Op zoek naar de zwarte neushoorn. Die is heel zeldzaam, dus die moeten we echt zien en hij weet ongeveer waar het beest uithangt. We zoeken twee uur. Hij stapt in die tijd zeker zes keer uit en hangt dan met zijn neus boven sporen of poep, waarna we heel hard de ene, of de andere kant op scheuren.

Als het donker is en we hem zeker niet meer vinden, crossen we naar de leeuwen. Die hebben overdag iets gevangen en in het schijnsel van een rood licht, kunnen we zien hoe ze de restjes verorberen.

Het is heus indrukwekkend allemaal, maar het duurt ook precies iets te lang en je kunt geen kant op. Zaken, die er normaal niet toe doen, worden dan ineens heel belangrijk. Zo heb ik best wel koude voeten, honger en ik turf ook gelijk maar even hoe vaak de ranger ‘chaps’ zegt.

Tijdens de ochtendsafari zien we een cheetah. Volgens onze ranger gaat ze jagen. Hij stelt ons de retorische vraag: “Nou chaps, zullen we haar volgen?”

En ik voel me ineens het volk. In mijn hoofd benoem ik ook maar meteen de andere deelnemers. Zo is daar Rutte, alias de ranger, en cheetah Wilders.

Het volk is het zat. We zijn het al een tijdje zat, al dat wachten, daar wordt niemand vrolijk van, maar dan popt die cheetah op.

Wij denken, althans, de meerderheid van ons denkt 'dit gaat ‘m nooit worden'.

Maar daar denkt de ranger anders over. Hij ziet een kans en “Chaps, in het dierenrijk ga je voor wat je krijgt.”  En hup, daar duiken we de bosjes weer in. Wij denken nog, doe dat nou niet, die bush, al die doornen. En ja hoor, lekke band. Dus de ranger verwisselt de band, een beetje clumsy, maar wat wil je, hij is ook gemaakt om te sturen en niet om klusjes in de praktijk te doen. 

In de tussentijd doet de cheetah gewoon cheetah dingen. Ze jaagt op een impala, maar vangt hem net niet. Ze gaat liggen, gromt een keer, staat op en gaat weer liggen. Ze maakt haar nagels scherp aan een boom en de ranger zegt: “Nu zou er wel eens wat kunnen gebeuren.” Dus hij stuurt resoluut naar links en daar begrijpen we helemáál niks van. Vanuit deze hoek kunnen we onmogelijk foto’s maken. En dan gaat ze toch weer liggen.

Wij hebben al snel door dat ze gewoon niet te volgen is. Wat ons betreft laten we haar lekker rechts liggen.

Dan zegt iemand: “Het is wel een mooie cheetah hè.” Ik kijk zo’n beetje verstoord op, want ja hallo?! Maar, net als ik wil reageren, scheuren we weer door.

Terugkerende vraag blijft wel, zal ik nou vegetariër worden, of niet?