Of je worst lust

Lucie en ik doen samen boodschappen. We kopen strooigoed.

“Geeft niks mam, dat ze geen pepernoten hebben, Sinterklaas kan hier genoeg ander snoep kopen.” Aldus Boris.

Ik doe goed mijn best, want Sinterklaas heeft vanochtend bij gebrek aan voorraad een circuspaard met een circusdame gehuld in een rose jurk in Boris’ schoen gestopt. Hetgeen resulteerde in een bijzonder verdrietige Boris omdat Sinterklaas denkt dat hij een meisje is.

Als we de supermarkt gedaan hebben, racen we met winkelwagentje nog even door Mozzies, de slager van Durban. Ik gris snel wat voorverpakte dingen, want we hebben haast, en we lopen naar de kassa.

Achter ons staat een beetje een slonzige, stevige dame met twee zakjes in haar hand.

“Ze hebben kleine worstjes”, zegt de stevige dame met een doorrookte stem.

Ik zit op zich niet zo te wachten op een gesprek over worst, maar ik kijk de mevrouw per ongeluk al aan.

“Zo zo.” Zeg ik bij gebrek aan meer kennis over kleine worstjes en om het gesprekje zsm te beëindigen.

“Ja, mijn dochter vindt ze heel lekker, misschien vindt zij ze ook lekker?” En de stevige dame wijst met een stevige vinger eerst naar ergens achterin de winkel, dan naar mijn dochter en vervolgens begint ze te frummelen aan het plakbandje waarmee het zakje dichtgeplakt zit.

Ik voorvoel een loopje naar ergens achterin de winkel om een zakje te halen met kleine worstjes die de dochter van de stevige mevrouw zo lekker vindt. Dan ben ik er maar van af hè.

Ik bedenk me dat haar man de worstjes vast ook wel lekker vindt. Ik zie al voor me hoe ze aan een tafel zitten met de worstjes in een schaaltje in het midden. Op een Perzisch tapijtje. En dat ze dan tegen elkaar zeggen dat ze er heel veel hebben en dat dan het zakje ineens leeg is en dat ze dan zeggen:

“Nou het lijkt wel of ze steeds minder worstjes in die zakjes stoppen.”

En dat zich dat dan elke week herhaalt tot de dochter als ze 16 is, nee 15 (15 is het nieuwe 16 heb ik laatst gehoord) ineens zegt: “En flikker nou maar eens op met die worstjes, ik ga naar de disco en ik vond ze bovendien altijd al goor!”

Hele sprookje in duigen.

Eigenlijk wil ik helemaal geen worst kopen en ik heb dus haast.

“Misschien wil ze er één?” Gromt de stevige mevrouw en ze zwaait een worstje voor Lucie’s neus heen en weer. Lucie kruipt bijna in mij.

“Nou, ik geloof het niet.” En ik kijk verontschuldigend naar de stevige mevrouw en vervolgens naar de jongen achter de kassa die zijn met goud omhulde voortand vriendelijk bloot lacht.

De stevige mevrouw twijfelt even wat ze nou met het worstje moet. Ze stopt het zo’n beetje half terug in het zakje, maar dat is slechts een schijnbeweging. Wij zijn natuurlijk gewoon het alibi voor haar eigen kleine worstverslaving en ze stopt het dan ook zichtbaar opgelucht in haar eigen mond.

Anyway, Sinterklaas. De oude Sinterklaas riep steeds de tune van Medisch Centrum West bij me op. De nieuwe doet me steeds denken aan ma Flodder.