Upgraden

In de week dat we het witte autoparadijs (tot nu toe gedomineerd door een renault clio) aanvullen met een Fortuner, voel ik me net Shrek.

Niet dat ik ineens groot en groen ben, maar in Shrek 4 wenst Fiona dat elke dag min of meer dezelfde invulling heeft. En Shrek vindt het vreselijk. Dus. 
De supermarkt is ineens gewoon de supermarkt alleen dan een hele langzame supermarkt. School is gewoon school, maar dan waar je met de auto heen moet. En het ontwijken van de maids resulteert in overal behang en beesten van behang, maar ik ben onderhand wel door de muren heen. 
En in de tussentijd worden thuis vriendinnen zwanger, wordt er getrouwd en worden feestjes gevierd. Maar goed na 7 maanden wil je niet meer weg. Schijnt. Dus ook dit sprookje eindigt vast goed. Een koets, inclusief witte paardenkracht, hebben we in ieder geval vast te pakken.

Want, welke kleur Fortuner we willen? Dus wij kijken op de Toyota site, wikken en wegen… Donkerblauw! Duurt twee weken voordat we horen dat eigenlijk alleen wit een optie is. Hadden we kunnen weten. Op de een of andere manier zeggen Zuid Afrikanen eerst altijd ja: ‘Yeeeh of course, we can arrange that mem’. Maar achteraf blijkt altijd, dat de mensen van het paleis dat ze ‘100%’ willen verhuren, toch niet willen verhuren. Blijkt dat het toch niet dit weekend lukt om de huurauto te leveren, blijkt dat we toch niet kunnen braaien. 
‘100%’ betekent ‘misschien, maar waarschijnlijk niet’. En als ze zeggen dat ze de Toyota ‘now now’ komen leveren betekent dat ook over anderhalf uur.
Hopelijk kan Joost zijn natuurlijke neiging om stilstaande objecten te raken onderdrukken en ik zal de parkeerhulpmeneer van het pleintje bij de sportschool spekken. Want hij is niet alleen wit, maar vooral erg groot.

En in de sportschool volg ik een lesje kata-box (omschrijving: voor als je wat uithoudingsvermogen hebt). Denk ik. De warming up bestaat namelijk ineens uit allerlei vrolijke heupwiegende pasjes. Ik kan voor geen meter meekomen. De leraar knipoogt en scandeert door zijn microfoon ‘no worries babe’. En babe voel ik me al helemaal niet. Overigens doe ik niet onder voor mijn – overwegend 55+ - collega danseressen, maar die heupwiegen er, uitbundig naar de leraar glimmend en in alle toonaarden ‘oei’ roepend, vrolijk op los.

Het is een lesje Salsa en de katabox en alle andere intensieve lesjes zijn vooral vroeg. Vanaf 5.15 kan je terecht voor je workout. Met 1 belletje naar Fizzy heb ik het abonnement omgezet. En Fizzy is echt een hele normale naam. Net als Lovemore, die ons huis heeft geverfd, Patience, de serveerster in een eettentje en Honey, die ons recent een platinum abonnement op het waterpark Ushaka heeft verkocht.

Niet dat er iets anders is dan platinum, dus het kan net zo goed jaarabonnement heten, maar uiterlijk vertoon is hier toch ook wel een dingetje. Ook letterlijk overigens. Zo laten veel vrouwen hier hun borsten ‘doen’. Zitten ze ook totaal niet mee, op (kinder)feestjes worden ze uitgebreid bewonderd en worden telefoonnummers uitgewisseld van de behandelend arts. En om je leven nog meer vorm te geven kan je bijvoorbeeld ook je overtollige beharing helemaal laten weglaseren, of kiezen voor ‘een Brazilian’.

De kinderen vinden het waterpark geweldig. En ze leren steeds meer Engels. Boris heeft sinds een week elke dag een uur Engelse les op school. Hij gebruikt zelfs al per ongeluk Engelse woorden die hij dan – heel attent – voor ons weer vertaalt. Gelukkig houden de kinderen door ons ook hun Nederlands goed op peil. Zo wilde Boris laatst niet de rozijntjes van Lucie opeten. Want ‘mama, ik ben toch geen malle Eppie dat ik altijd alles maar opeet’?

Een week vol ‘upgraden’ dus, van wagenpark tot Engelse vocab.