Cultuurshock

In de week dat we ontdekken dat 'please bring costume' betekent 'neem je badkleding mee' en dus niet 'verkleed je kind als superheld', bezoek ik ook voor het eerst een cafe. 
Over het eerste: gelukkig is Boris 5 (en man) en heeft hij niet gemerkt dat hij de enige Zorro op het feestje was. Over het tweede: een eerste tochtje door donker Afrika, in de avond, alleen, voelt best stoer. Ik heb wel een beetje snel gewandeld naar de auto en al voor ik zat met 1 druk op de knop alle deuren gelockt, maar elke overwinning is er 1.

Later meer over het cafe, eerst wat meer over de andere kant van Zuid Afrika. Op woensdag ben ik mee geweest met een Nederlandse dame die al een aantal jaar bijspringt op een school in een community in Mount Moriah, een half uurtje rijden van het estate. 
Inge knutselt elke woensdagochtend met kindjes van 5 en 6 jaar en geeft hen zo even het gevoel dat ze kind zijn. Bovendien leren ze ook wat. Hoe ze eruit zien bijvoorbeeld. Ze hebben geen spiegel en foto's zorgen voor veel hilariteit. Knutselen dus, met kinderen die geen ouders hebben, maar vaak wel hiv/ aids en van wie de oudere broers en zussen naar school kunnen omdat de jongere kinderen hier worden opgevangen. 
Niet perse leuk, maar sinds ik hier ben voel ik me steeds witter. Vanuit mijn veilige witte auto, met matching witte zonnebril, rijdend van priveschool naar sportschool, supermarkt en strand, om dat witte een beetje op te fleuren, heb je de 20 miljoen mensen die op of onder de armoedegrens leven niet bepaald op je netvlies. 
En dus wil ik iets doen. En iets anders dan het peuteren van prijsstickertjes van de dure vis zodat de maid het niet ziet. En ook iets anders dan het snel wegstoppen van alle plastic schoenen die ik hier koop. Ik weet niet wat het is, maar ik heb hier een obsessie voor plastic schoenen ontwikkeld en sla geen 10 euro (100 rand) winkel over.

Dus, op naar Mount Moriah. We moeten een beetje snel zijn en mijn auto staat in de weg. Of ik die even wat kan verzetten. Geen probleem, ik houd graag van duidelijke opdrachten. 
Dus hup, daar zit ik. Aan de kant van de auto zonder stuur. Het zullen toch iets van zenuwen zijn misschien. En mijn haat liefde verhouding met dit soort vrijwilligerswerk. Grote knutselende witte vrouwen met zielige zwarte kindjes. Maar zeg nooit nooit. Toen we vanochtend naar school reden en Boris een blijvende glimlach had gecreeerd, maar dan van chocoladepasta, heb ik die ook met een beetje spuug weggepoetst. Het is dat ik geen zakdoekje had om een puntje van nat te maken.

Het knutselen was een groot succes. 54 kinderen in 1 klas, zonder leraar, die (overigens net als ik) geen 'ipsy wipsy spider'-song kenden en die spin al helemaal niet konden uitknippen, maar wel straalden. Ze lachten hun bruine tanden bloot. Tussen de voorste tanden een Rob de Nijsje, maar dan bruin en ook de kiezen waren al half weggerot. Overigens zie je overal ontregelde gebitten. Alles en iedereen mist wel 1 of meerdere tanden.

Zo ook de mensen in het cafe downtown, mijn eerste avondtripje alleen met 2 Nederlandse dames. 
Alhoewel downtown, lekker ontbijten doen we in een grote mall of aan de parkeerplaats van een grote mall en dit cafe was direct naast een doorgaande weg. 
We ontmoeten gelijk een Zuid Afrikaanse die maseuse is op een cruiseschip. Een beetje een verlepte dikkige Kate Winslet die DOL is op Nederlanders en vooral op de weed. Die een maand voordat ze de weer moet varen clean moet zijn en dat is nu. Zo vertelt ze heel serieus en knetterstoned een keer of 28.... Maar goed, als ze terugkomt met een fles wijn in de ene hand, heeft ze een vijftiger met zonder al teveel tanden in de andere. Ik vraag me serieus af wat ze met hem moet, maar niets is wat het lijkt hier. 
Een groepje donkere mensen bij elkaar is niet gevaarlijk, want 90% van de mensen hier is nu eenmaal donker. 
En dit is dan ook de DJ van de bar en dat geeft hem blijkbaar voldoende status om af en toe een kusje uit te wisselen met onze Kate. DJ van deze -zo blijkt - karaokebar. En karaoke is een serieuze aangelegenheid. Ook echt mooi overigens, maar de houseversie van 'I've had the time of my life' incluis het 'I I I I' en het 'dirty bit' dat af en toe oppopt, moet je niet willen karaoken.

Om 22 uur taai ik af, ik moet immers nog alleen terug naar huis en Bobbie wordt tegenwoordig om 5 uur wakker. Genoeg tijd dus om brood te bakken met de supersonische broodbakmachine. 
Het 'kan niet mislukken' broodbakmeel is achtergebleven in Nederland. Beleid van de verhuismaatschappij. Best gek, want we (ik) hebben hier nog wel chocolade Sinterklazen opgegeten. 
Betekent wel dat we hier nieuw meel hebben gekocht. Waarschijnlijk meel dat ze hier ook voor alle zogenaamde en niet te eten sandwichbroden gebruiken, want we hebben het voor elkaar gekregen om het goorste brood ooit te bakken. Wel sneu, Joost kijkt zo benieuwd als ik de eerste hap neem, maar het is niet te verbloemen, om maar in vaktermen te blijven.

Boris en Lucie vermaken zich nog steeds prima. De picknick in de botanische tuin was erg leuk. We zijn maar een klein beetje verkeerd gereden en daarvan raakten we ook maar een klein beetje in paniek. Boris heeft alweer een verjaardagsfeestje gehad en dat heeft ook weer een leuke moeder opgeleverd die met kids en - hoe toevallig - Nederlandse man is komen bbq'en. De eerste bbq, vanaf nu heet het dus braaien!

Dus. Een week vol grote en minder grote cultuurshocks.