Settelen EN integreren

In de week dat Boris echt naar een andere klas wil: 'Echt mama, deze klas is stom en ik heb echt geen vriendjes, echt niet', komt ook onze container met eigen spullen aan. 

Ik doe open en de verhuismanager (die sjouwt niks, blijft buiten staan en tekent op een briefje de doosnummers af) vraagt 'and are you working for Unilever?'. Nou 'no' dus. 'Ah, than you're a housewife', lispelt hij vriendelijk glimlachend door de ontbrekende tand in zijn mond. 
Nu weet ik heus wel dat ik niet werk, maar om dat zo hardop te zeggen vind ik echt een beetje flauw. En confronterend. 'Uhm, well I guess so' zeg ik dus maar. En toen ik heb er nog eens over nagedacht. En ben tot de conclusie gekomen dat het eigenlijk nog veel erger is. Want ik maak sinds we hier zijn helemaal niks meer schoon. Ik heb geen ongewassen kleren meer aangeraakt en ook geen schone overigens en als ik doodvermoeid thuis kom na een spinningles om 10 uur am., liggen de kussens al schuin opgeschud in de bank. 
Die leg ik dan weer recht, dat dan weer wel. 

Goed, de container. Van andere expatters hebben we gehoord dat het uitpakken een groot kerstfeest is. Het is namelijk heeeel leuk om die dozen uit te pakken. Nou misschien de eerste 4. Voor de rest pak je namelijk gewoon dingen uit die je al had. En het is helemaal niet leuk, maar eerder onhandig om dingen te krijgen die je al had. Dus. Tot zover het kerstgevoel. 
Maar, het is wel leuk dat na een paar dagen zwoegen ineens je eigen plek ontstaat. En die bakfiets he. Ik ben vandaag voor de show de post gaan halen en echt iedereen gaat heel hard lachen en wijzen. Dus hebben we na Joost zijn Capetown tripje (dagje op en neer en keurig om 17.15 thuis) een wat groter rondje gedaan tot groot vermaak van het hele estate.

En in de tussentijd heb ik mijn eerste Engelse les gehad. In de supermarkt word ik namelijk nogal gek aangekeken als ik vraag naar carrotpowder. De maids willen het hebben en ik vind het wel logisch want ze hebben hier ook carrotcake (de mop van worteltjestaart slaat hier dus dood), maar ze bedoelen curry powder. En in plaats van 'grade noth', de klas waar Boris in zit, versta ik 'grade north'. Dat vind ik wel een beetje gek, want oost, zuid en west komen niet voor, maar ik houd stug vol tot iemand me vertelt dat je grade 0, dubbel 0 en triple 0 hebt.... Aha, grade NOTH en dan betekent dus 0. 

Ik krijg die les van een Indiase dame en daarvan moet ik heel vaak de 'u' uitspraken als 'ah'. Maltinational krijg je dan bijvoorbeeld. Nu heb ik dat eens een paar keer hardop geoefend en dat klinkt echt Indiaas. Ze vindt het ook een goed idee om elke dag een uurtje te doen, maar dat lijkt me een beetje 'too mach'. Dus ik beraad me nog even op deze Indiase dame.

Ter bevordering van verdere integratie en invulling van mijn leven als (house)wife, ben ik op school ook toegetreden tot de social events commitee. Bestaand uit - hoe verassend - alleen maar moeders. 
De eerste vergadering dient zich direct al aan. De ene helft van de tijd gaat het erover dat je het echt leuk moet vinden om in de social event committee te zitten, echt leuk, want anders moet je het (ook echt) niet doen. 
En de andere helft van de tijd hebben we het over de hotdogcoordinator. Op vrijdag worden kunnen de kinderen een hotdog en een waterijsje kopen en dat wordt dus gecoordineerd. Ik versta niet alles, misschien dat ik naast engelse les ook iets van een gehoorapparaat moet overwegen, maar het was ook chaotisch en dat Zuid Afrikaanse engels is ook een gek taaltje. Hotdog wordt 'hatdak' en waterijsje (ijslollie) wordt 'aisloolie'. Het klinkt ook helemaal niet lekker meer ineens. Maar overall is het vooral heel geinig. De moeders zijn allemaal locals en alles is zo ouderwets dat elk idee superleuk en nieuw is. De moeders zijn ook leuk en we gaan met een moeder en haar man en kids picknicken in de botanical gardens.

Ik vind de school dus leuk, Boris heeft er nog wat moeite mee. Hij vertelt vooral veel over zijn vrienden van zijn school in Nederland en duikt er nog niet helemaal in. 
Vorige week wilde hij naar een andere klas. Een beetje ingegeven door de juf die vertelt dat Boris vooral speelt met kindjes uit andere klassen. Niet dat de juf het een goed idee vindt te switchen, sterker nog ze heeft veel argumenten waarom het niet te doen. Maarja, Boris moet ook happy zijn en met plezier naar school gaan.  Joost en ik hebben hem gezegd dat een switch heel heftig is en gevraagd of hij de juf niet zou missen. Maar daar was geen sprake van want: 'wat doet een juf mam? Nou helemaal niks'. Dus, maandag geswitched en dinsdag zit de stoere man alweer in zijn oude klas. Als ik hem maandag uit school haal moet hij heel hard huilen omdat hij de juf zo mist.

De hele switch zorgt wel voor een keerpunt. Ineens maakt 'ie vriendjes in de klas, doet heel erg zijn best en heeft ook zijn engelse vocab uitgebreid. Hij zegt tegen vriendjes steeds 'no' en 'at my home' en vooral heel veel 'this one' (uitgesproken als 'dis wan') want hij heeft ontdekt dat 'this one' alles kan zijn en hij dus iedereen kan uitleggen/ laten zien wat hij wil. Wat Boris en Lucie ook al onder de knie hebben is het engelse 'yes' dat hier wordt uitgesproken als 'jaoh'. Niemand zegt hier yes, iedereen zegt 'jaoh' tegen elkaar. En 'shame'. Als je vertelt dat Boris moeite heeft met Engels zeggen ze 'oh shame', als je vertelt dat Bobbie zo groeit zeggen ze 'oh shame'. Je kunt het echt overal voor gebruiken en je neemt het ook heel snel over. En nieuws over de kleinste: Bobbie praat nog niks, maar heeft wel al 2 tanden! 

Dus, alles wordt al steeds meer eigen en vanuit de vertrouwde wereld trekken we steeds meer het land in of halen het binnen.