Thursday 25 April 2013

& hun vriendjes


Er is een kans dat onze Cowgirlzzz slaapzakjes in een Nederlands tijdschrift komen. Nadat partner A. en ik elkaar hebben 'gehighfived', op de tafel gedanst en van pure uitputting verder even helemaal niks meer konden, gaan we over tot de orde van de dag. We hebben een goede foto nodig van de slaapzakjes, zo blijkt uit contact met de betreffende bladen. Het is onvoldoende als je alleen je eigen tenen weg fotoshopt, een witte slaapzak moet wel echt wit zijn en niet grijs, nee ook niet een beetje grijs, dat soort dingen.

En zo koersen we naar de Chinese fotograaf die onze slaapzakjes al eens gefotografeerd heeft en die we toen onze 'Chinese vriend' zijn gaan noemen. Wat we eigenlijk best denigrerend vinden, maar het is heel lastig zo'n naam ineens weer los te laten. Terwijl er echt wel een risico aan kleeft. Zoals dat je de betreffende persoon met zijn bijnaam aanspreekt. Zo zei ik ooit eens tegen een buurman: "Nou, hartstikke bedankt Bert!" Terwijl hij dus Ruud heette en zíj Bertie, maar dat was al vrij snel Bert en Bertie geworden omdat het een echte Bert en Bertie waren. En dat je het vervolgens gaat uitleggen terwijl je voelt dat je wangen steeds roder kleuren: "Oh sorry, zei ik nou Bert? Ja, je bent natuurlijk Ruud, ja je bent een echte Ruud, zo stom, hi hi hi hoe kan ik me nou zo vergissen!" En zo maak je het eigenlijk alleen maar erger.

Onze Chinese vriend kan de slaapzakjes alleen hangend fotograferen vanwege het licht.
"Oh nee dat kan niet, want dan zie je het hangertje op de foto," zeg ik.
Ik kijk even om me heen en zeg dan: "Zullen we anders de slaapzak hierop leggen en dan houd ik die lijst zo schuin boven mijn hoofd." Ik wijs naar een houten fotolijst die ik gelijk even probeer op te tillen.
"Goh, nog best wel heel zwaar voor een fotolijst." Zeg ik. Dus, wat doe ik? Ik til de lijst toch boven mijn hoofd en kijk iedereen aan van dat ik toch maar weer mooi een oplossing heb bedacht!
De Chinezen giechelen en schudden hun hoofd - maar dat geeft niet - want dat doen Chinezen altijd.  Partner A. daarentegen kijkt bedenkelijk en zegt dan "Neh, laten we nog maar even verder kijken." Dus ik laat de houten lijst ter aarde storten en zeg, "Natuurlijk, wat jij wilt of course."

De Chinees raadt ons een Indiase fotograaf aan en zo vinden we onszelf tien minuten later omringd door surrealistische 3D portretten van Indiase mensen met heel veel glinsters en make-up op hun gezicht. De Indiase meneer heeft zo zijn eigen techniek. Partner A. moet een lange stok vasthouden en daar hangt hij het slaapzakje aan. Het ziet er eigenlijk uit alsof partner A. gaat vissen, maar niet precies begrijpt wat dat is en daarom de hengel nogal ongelukkig vasthoudt. Ze kijken er allebei wel heel serieus bij, dus het zou fijn zijn als ik dat ook zou doen. Het lukt me niet. En zo denkt de Indiase meneer dat ik hem uitlach, dus dat moeten we rechtbreien en dus zeg ik dat ik gewoon zomaar wat in het rond lachte en partner A. zegt dat ik haar uitlachte en de Indiase meneer vindt het eigenlijk al niet erg meer en zo was het toch nog een hele fijne middag.

Dus we lopen tevreden naar buiten, gaan in de auto zitten en dan zien we ineens onze Chinese vriend bij onze nieuwe Indiase vriend binnenwandelen. We denken voor een cursus, maar misschien zijn het wel vrienden of zo. De wereld is ook echt fokking klein hè.

No comments:

Post a Comment