Er is een kans
dat onze Cowgirlzzz slaapzakjes in een Nederlands tijdschrift komen. Nadat partner
A. en ik elkaar hebben 'gehighfived', op de tafel gedanst en van pure uitputting
verder even helemaal niks meer konden, gaan we over tot de orde van de dag. We
hebben een goede foto nodig van de slaapzakjes, zo blijkt uit contact met de
betreffende bladen. Het is onvoldoende als je alleen je eigen tenen weg fotoshopt,
een witte slaapzak moet wel echt wit zijn en niet grijs, nee ook niet een beetje
grijs, dat soort dingen.
En zo koersen we naar
de Chinese fotograaf die onze slaapzakjes al eens gefotografeerd heeft en die
we toen onze 'Chinese vriend' zijn gaan noemen. Wat we eigenlijk best denigrerend
vinden, maar het is heel lastig zo'n naam ineens weer los te laten. Terwijl er
echt wel een risico aan kleeft. Zoals dat je de betreffende persoon met zijn bijnaam
aanspreekt. Zo zei ik ooit eens tegen een buurman: "Nou, hartstikke
bedankt Bert!" Terwijl hij dus Ruud heette en zíj Bertie, maar dat was al vrij
snel Bert en Bertie geworden omdat het een echte Bert en Bertie waren. En dat je
het vervolgens gaat uitleggen terwijl je voelt dat je wangen steeds roder
kleuren: "Oh sorry, zei ik nou
Bert? Ja, je bent natuurlijk Ruud, ja je bent een echte Ruud, zo stom, hi hi hi
hoe kan ik me nou zo vergissen!" En zo maak je het eigenlijk alleen maar
erger.
Onze Chinese
vriend kan de slaapzakjes alleen hangend fotograferen vanwege het licht.
"Oh nee dat
kan niet, want dan zie je het hangertje op de foto," zeg ik.
Ik kijk even om
me heen en zeg dan: "Zullen we anders de slaapzak hierop leggen en dan
houd ik die lijst zo schuin boven mijn hoofd." Ik wijs naar een houten
fotolijst die ik gelijk even probeer op te tillen.
"Goh, nog
best wel heel zwaar voor een fotolijst." Zeg ik. Dus, wat doe ik? Ik til
de lijst toch boven mijn hoofd en kijk iedereen aan van dat ik toch maar weer mooi
een oplossing heb bedacht!
De Chinezen giechelen
en schudden hun hoofd - maar dat geeft niet - want dat doen Chinezen altijd. Partner A. daarentegen kijkt bedenkelijk en
zegt dan "Neh, laten we nog maar even verder kijken." Dus ik laat de
houten lijst ter aarde storten en zeg, "Natuurlijk, wat jij wilt of
course."
De Chinees raadt
ons een Indiase fotograaf aan en zo vinden we onszelf tien minuten later
omringd door surrealistische 3D portretten van Indiase mensen met heel veel
glinsters en make-up op hun gezicht. De Indiase meneer
heeft zo zijn eigen techniek. Partner A. moet een lange stok vasthouden en daar
hangt hij het slaapzakje aan. Het ziet er eigenlijk uit alsof partner A. gaat
vissen, maar niet precies begrijpt wat dat is en daarom de hengel nogal
ongelukkig vasthoudt. Ze kijken er allebei wel heel serieus bij, dus het zou
fijn zijn als ik dat ook zou doen. Het lukt me niet. En zo denkt de Indiase
meneer dat ik hem uitlach, dus dat moeten we rechtbreien en dus zeg ik dat ik
gewoon zomaar wat in het rond lachte en partner A. zegt dat ik haar uitlachte
en de Indiase meneer vindt het eigenlijk al niet erg meer en zo was het toch
nog een hele fijne middag.
Dus we lopen tevreden
naar buiten, gaan in de auto zitten en dan zien we ineens onze Chinese vriend
bij onze nieuwe Indiase vriend binnenwandelen. We denken voor een cursus, maar
misschien zijn het wel vrienden of zo. De wereld is ook echt fokking klein hè.
No comments:
Post a Comment