Overleven op het estate

Ik woon in Zuid-Afrika, in een beveiligd complex. De huizen op het estate zijn gebouwd rondom een golfbaan, om die golfbaan staan huizen en weer daaromheen staat een hek met dáár weer bovenop elektriciteitsdraden. Dit is Zuid-Afrika. Dit soort estates zijn nu eenmaal goed beveiligd, maar echt goed in de zin dat je soms weleens vergeet de deur op slot te doen.

Herriestoppers en dooddoeners

De man danst een traag dansje op muziek die ik me herinner van toen ik 15 was. Of nou ja, dansje. Het zijn eerder slome, schuivende passen, het hoofd naar beneden gericht. Hij kan ieder moment omkukelen. Plotseling is daar een vrouw. Ze positioneert zich voor de man en zakt met haar schouders 'shakend' afwisselend door haar rechter- en linkerknie. Daarna zakt ze door beide knieën tegelijk en 'shaket' weer omhoog. Ik sla mijn handen voor mijn ogen. Sommige dingen wil je gewoon niet zien. Stel dat je het een keer zelf doet in de veronderstelling dat het sexy is, dan heb je nu bewijs dat het niet zo is. Zo jammer.

Op de voet

Jullie zullen wel denken ‘Heb je haar weer.’ Ik zou dat wel doen denk ik, maar sommige dingen overkomen je gewoon. En vorige week was blijkbaar mijn medische week. Iemand had bepaald dat mij precies dan de griep, de tandarts en de podotherapeut zouden overkomen. Ik overwoog die iemand de nek om te draaien, maar waar houdt zo iemand zich op hè. Dus ik deed het niet, wat waarschijnlijk ook voorbestemd was.

Er zijn altijd dingen

Mijn kies moest er dus uit (lees hier waarom in vredesnaam) en zo zat ik wederom in de wachtkamer van de tandarts. Er zat verder niemand, maar ik zocht daar niks achter (zoals dat het misschien toch een ‘fake’ of hele slechte tandarts was en dat iedereen zich in de wachtkamer van een ander hadden verzameld). Immers, IK was er nu met mijn verrotte kies, dus daar ging al zijn aandacht even naar uit. Ik begreep dat wel.