Op de voet

Jullie zullen wel denken ‘Heb je haar weer.’ Ik zou dat wel doen denk ik, maar sommige dingen overkomen je gewoon. En vorige week was blijkbaar mijn medische week. Iemand had bepaald dat mij precies dan de griep, de tandarts en de podotherapeut zouden overkomen. Ik overwoog die iemand de nek om te draaien, maar waar houdt zo iemand zich op hè. Dus ik deed het niet, wat waarschijnlijk ook voorbestemd was.

En zo bewoog ik me na de griep en de tandarts behoedzaam naar de podotherapeut. Ik vond het echt iets voor bejaarden of postbodes, maar de fysiotherapeut vond het pure noodzaak dat ik ging. Ze schoof het geenszins onder stoelen of banken.

“Jeetje, wat heb jij een doorgezakte voeten!” Nu consulteerde ik haar voor een blessure aan mijn voet, dus ze had het volste recht wat van mijn voeten te vinden. Het was bovendien beter dan bij de plastisch chirurg aandacht vragen voor je kin en dat hij dan de suggestie doet je wallen ook gelijk even mee te pakken, maar toch. Ik heb bovendien al mij hele leven brede doorgezakte voeten. Ik vind het wel fijn, lekker stabiel en geaard ben ik (lichamelijk dan) en ik weet niet beter. Maar uiteindelijk was het nergens echt goed voor, aldus de fysiotherapeut en daar ging ik.

De podotherapeut zei “Hallo, ik ben de podotherapeut.”

Ik zei: “Ja, dat dacht ik al.” Niet omdat hij eruit zag als een typische podotherapeut (weet ik het), maar omdat hij in zijn eentje, in het afgesproken kamertje, op het afgesproken tijdstip was, kon niet missen. Ik checkte wel gelijk even zijn voeten, stel dat hij misvormde voeten had, dan ga je toch twijfelen, maar hij had schoenen aan.

Van de podotherapeut moest ik over een matje lopen dat aan de computer verbonden was. Nou, laat dat maar aan mij over, ik zou wel even laten zien dat ik dat kon! Met rechts, als het met rechts moet, snel als het snel moet etc. Terwijl het ook raar zou zijn als hij zou zeggen: "Jeetje wat doe jij dat goed." Ik zou daar toch wat achter zoeken en denken ‘Wat wil die man van me.' Je moet ook niet te goed willen zijn overigens. Zo heb ik wel eens heel sierlijk willen buigen bij de schoolarts. De schoolarts zei: “Hmmm, doe je dat altijd zo?” Ik zei trots “Jazeker!” (En dat was gelogen want ik deed het voor het eerst en alleen omdat mijn zusje de vorige dag heel lenig bevonden was en dat was ik natuurlijk ook!) En zo kreeg ik een doorverwijzing naar een mensendieck juffrouw waar ik in mijn ondergoed oefeningen moest doen wat ik tijdens onze vakantie in een bloedhete tent in Zuid-Frankrijk vol moest houden. Waarmee ik maar wil aangeven, doe maar gewoon, dan doe je etc.

Goed, ik liep over het matje, daarna rende ik over het matje (ik dacht zal ik er overheen springen voor de grap, ik ben er nu toch, maar ik beheerste me) en daarna gingen we het resultaat bekijken op de computer. Het goede nieuws was dat mijn voet op het beeldscherm paste. Het slechte nieuws was dat ik inderdaad misvormde voeten heb, maar het gaf niks want ze hebben tegenwoordig best ‘okeje’ sandalen. En? Dat was niet waar inderdaad. Het waren sandalen waar Jezus en de hele gezondheidswereld keihard om zouden lachen en dat is echt bijzonder hoor, want verder is die groep vrij serieus altijd. Het alternatief was een zooltje. En het toeval wilde, de podotherapeut had ze zelf ook! Voor ik er erg in had vertelde hij me wat hij allemaal wel niet had, trok zijn schoen uit, liet me zijn zooltje zien en daarna mocht ik er ook nog aan voelen. Ik deed het en liet me een zooltje aansmeren en dat voelde ergens echt sneu. Maar ik was ook opgelucht. Met name voor de podotherapeut omdat het voorbestemd was dat hij podotherapeut was geworden en geen gynaecoloog of seksuoloog.