Kroonafstand

Mijn moeder lijkt ‘en profile’ best wel een beetje op PWA. Het kleine neusje vooral. Dat toch enigszins platte pannenkoekenhoofd heeft ze niet overigens. Tegenwoordig zeg ik er niks meer van. Oké, soms nog. Natuurlijk ben ik ergens erfelijk belast. Dus stel hè, stel dat ik een jongen was geweest en prins, dan was Maxima misschien wel verliefd op mij geworden? Het leek me niks. Het was ook zomaar een gedachtekronkel die spontaan opkwam gisteravond. Voor gisteravond kon ik namelijk nergens aan denken. Ik was ziek en lag vooral in bed.

Ik sliep veel en droomde dat ik over een rivier moest varen in een rubber bootje. Het bootje was helemaal niet van rubber, maar van een slechte kwaliteit plastic (dat zag ik meteen) en ik kon er alleen in als ik mijn benen onder me vouwde, wat het geheel niet stabieler maakte.

“Oh ja, in de rivier zitten krokodillen.” Zei de man van wie ik in dat bootje moest.

Ik dacht, nou, lekker dan en vroeg: “Zitten er ook haaien?”

“Nee, gelukkig niet, haaien vallen eerder aan weet je.” Antwoordde de man.

Ik zei: “Oh ok.” Want zo gaat dat in dromen, je raakt in paniek, je probeert weg te rennen - wat nooit lukt - maar van een stevige discussie komt het eigenlijk nooit.

Ik dacht wel, wat is er gebeurd met die droom van gisteren en die knappe, lange man met dat golvende haar? Maar die had blijkbaar ook geen zin in een ziek iemand. De evolutietheorie reikt belachelijk ver dacht ik ook nog, dat je zelfs in je droom rücksichtsloos opzij wordt gezet en direct als zwakkeling in een bootje tussen de krokodillen wordt geslingerd.

Soms was ik wakker en dan overwoog ik of ik wel of geen boterham zou eten en of ik wel of geen antibioticum zou slikken. Ik had het wel in huis al, de kuur (de boterhammen ook btw) want ik had een receptje onderhandeld over de telefoon.

De dokter: “Heb je koorts?”

Ik: “Misschien wel ja.” (Nee dus)

De dokter: “Heb je groen snot?”

Ik: “Zou kunnen.” (Nee dus en ik dacht gadverdamme, waarom benoemt de dokter altijd alles zo plastisch: ‘Komt er pus uit, zit er een witte kop op?’ Je wordt direct misselijk terwijl dat tot dan toe nog niet eens bij je ziektebeeld paste.)

Dus ik kon het nemen, maar ik twijfelde en ‘googelde’ nog maar eens symptomen van dingen. Ik had best een paar kenmerken van verschillende ziektebeelden, maar ook best een aantal niet. Dus ja, wat moet je dan?

En toen voelde ik ineens een bult aan de binnenkant van mijn mond. Ik dacht dat het niet kon, want ik was al ziek, dus ik had al een erg ding, maar het was wel waar. Het was een pijnlijke bult.

‘Oh oh.’ Dacht ik. Want met het uitdelen van de tanden was ik denk ik überhaupt niet aanwezig geweest. De volgende dag heb ik gekregen waar de anderen hun neus voor hadden opgehaald, zoiets. Man J. keek ook en zag niks. Maar die heeft op mijn hoofd ook wel eens een hele Vinex-wijk luizen over het hoofd gezien, dus heel betrouwbaar vond ik het niet.

De tandarts vroeg: “Heb je een vieze smaak in je mond?”

Ik: “Nou, nee hoor.”

Tandarts: “Ik bedoel dat die bult af en toe …”

“NEE HOOR!” Onderbrak ik de tandarts, want ja, gadverdamme.

Dus hij maakte een foto waarop te zien was dat de wortel onder de tand, onder de kroon, gebroken was en de kies moest eruit. Dus daar ga ik binnenkort weer met mijn ‘Ja jongens, it’s me again’ en dat ik vervolgens naast het bedje glij omdat ik er niet op geraak door de stress. Maar aan de andere kant, het is één keer en duurt een seconde of 30, aldus Google. Bovendien hoef ik tenminste niet vanaf mei 2013, elke week urenlang (want zo voelt het denk ik) alleen in een klein kamertje geanimeerd te praten met Mark Rutte. Dat lijkt me toch nog steeds erger.