“Hi, you must be Eva and you must be Boris.” Maar dan in een soort robottaal, want Richard is dus doof ja.
“HI RICHARD. I AM EVA INDEED. HOW ARE YOU?” Langzaam. En vrij hard. Ik kan er niet mee stoppen. Alles wat ik zeg is hard en langzaam. Ik kijk hem ook heel aandachtig aan. Zo van, ik weet wel dat je doof bent, dus daarom doe ik extra mijn best. Het is nog best ingewikkeld om vervolgens tegen de andere moeders weer zacht en in een normaal tempo te praten.
De kinderen gaan in de tussentijd gewoon aan de aan de slag. Het is waanzinnig leuk. Zij zijn totaal niet bezig met Richard’s stem of zijn gehoor. Ze luisteren gewoon naar wat hij zegt. En doen dat vervolgens.
En ik doe ook wat me is gezegd en hijs me in mijn badpak. Hardlopen en fietsen etc. zijn immers uit den boze.
Mijn hoofd zorgvuldig boven water houdend, doe ik de schoolslag terwijl ik aan alle kanten word ingehaald. Door senioren die zich eerst heel behoedzaam in het water laten zakken. Maar dat is allemaal maar schijn. Eenmaal in het water zetten ze hun toverbril op en snellen als speedy gonzalesjes door het bad.
Er is verder geen wedstrijdelement te bespeuren in het bad, maar toch doe ik ineens ook de borstcrawl. Het is dodelijk vermoeiend. En misschien ook net iets teveel van het goede, want twee uur later voel ik weer een doktersbezoekje aankomen.
In Nederland zou ik al weggehoond zijn door de doktersassistente.
“Hoe lang heeft u dit al?” “Heeft u koorts?” “Ja, het is wel de tijd van het jaar hè, lekker gorgelen met zout water.”
In Zuid-Afrika daarentegen is de particuliere patiënt koning.
“Kunt u er over 10 minuten zijn?”
Ik herhaal wat ik denk dat ik heb. Misschien keelontsteking, misschien oorontsteking. Zodat we aan beide kanten van de lijn duidelijk hebben dat het allemaal best zorgwekkend is, maar nog geen spoed ofzo.
“Yes, I heard you.”
En zo zeg ik 10 minuten later "aaaa en amen" en laat me een waslijst aan pepmiddelen aansmeren.
Met mijn boodschappenlijstje ga ik naar Erna van de apotheek. We doen alsof we elkaar voor het eerst zien.
En terwijl zij anderen instrueert, hang ik op haar toonbankje en lees zo’n beetje half de flyer ‘wat te doen als je kind chemicaliën binnen heeft gekregen’. Blijkbaar moet je in veel gevallen niet naar de McDonald's. Wat me op zich logisch lijkt.
Dan realiseer ik me dat het hamburger tekentje duidt op ‘eten in het algemeen’. Gek. Dus ik vraag naar ‘het waarom’ aan Erna. Maar die hoort me niet. Of ze doet net alsof en zet de zak met medicijnen zo bovenop de flyer.
No comments:
Post a Comment