Howzit?

In Zuid-Afrika vraagt iedereen aan elkaar hoe het gaat. In het begin was ik nog wat sceptisch: “Why?”

Maar inmiddels maak ik er een sport van. Naast “good, you?”, zeg ik ook “sharp, yourself?” en “fine, fine, fine, you?” De Zuid-Afrikaan zelf zegt ook lekker (lekkah) en 100% (100 p’cent).

Het houdt overigens wel op na deze formele uitwisseling. En de ervaring leert dat het ook lastig is een bruggetje te maken als je iemand niet vaak ziet. Niet dat je tegen een parkeerwacht – die je voor het eerst ziet – zegt: “Hee, hoe is het verder met je moeder?”

Bovendien is het is niet de bedoeling. Zuid-Afrikanen zijn gewoon erg vriendelijk en gastvrij voor de bühne. We moeten allemaal komen braaien. Ooit. 

Wij blijven in de tussentijd stug volhouden.

Zo hebben we onszelf al eens uitgenodigd voor een braai. De man des huizes bleek jarig en zo stonden we in het decor van een whisky drinkende familie, opgeluisterd door Millie Vanilli (‘Girl you know it’s true’) en andere jaren 80 R&B.

Ik heb op school – weinig succesvol - moeders achter de broek gezeten voor een playdate. En laatst ontmoetten we mensen in een cafeetje met een zoontje in de leeftijd van Boris. We nodigden hen uit. Op een regenachtige zondagmiddag stonden ze voor de deur. In vol ornaat. Hij in zijn korte broek. Zij in haar huispak. En allemaal op crocs. 

Dat was het moment om alles maar eens helemaal los te laten. En dat werkt prima. Gelukkig, want anders had ik me verplicht gevoeld in de sportschool andere bezwete mensen aan te spreken. En dan was mijn blessure zowel voor mezelf als voor het integratie aspect bovenmatig teleurstellend geweest.

Ik heb nog nooit een blessure gehad, maar ik heb nu echt pijn in mijn scheenbeen. Veroorzaakt door het sporten en door het lopen op slippers van 10 euro. Die geven helemaal geen steun. Aldus de dokter.

Hij houdt er een tussen 2 vingers omhoog.

“Do you wear these often?”

“Ja, nouja, ik moet die winkels dus in. Het zijn krachten waar ik geen invloed op heb.” Ik zit met mijn tenen tegen zijn gebedskleedje gekruld, dus dat schept op het bovennatuurlijke vlak toch een band.

Maar ik zeg “Uhm, gaat wel.”

“Yes, well, they are maybe fashionably interesting, but that’s about it.”

Ik ga geen discussie aan over mode en hoor gelaten het vonnis aan.

Ik slipper naar buiten en de parkeerhulpmeneer vraagt: “Howzit?”

Dus ik denk ja, eigenlijk best kut. Want ik mag van de dokter niet hardlopen en niet eens fietsen omdat ik pijn heb in mijn scheenbeen.

Maar ik zeg het niet. Want dan ontspint zich een discussie.

Dan zegt hij van “Ja, met mij gaat het eigenlijk ook niet zo lekker, want ik heb geen eten en ik woon in dat hutje met lemen lappen en ik heb mijn vriendin zwanger gemaakt, maar eigenlijk was ik al met iemand anders, dus allemaal gedoe.” 

En dan zeg ik:  “Ja, dat is inderdaad ook vervelend.” 

En dat kan dan eindeloos duren en er wordt bovendien niemand vrolijker van.

Dus ik zeg: “Sharp. You?”