Kaal of kammen weet je wel

Het was een gewone vrijdagavond. Soms kan je het na zo'n hele week echt even hélemaal gehad hebben. Dat je moe bent, hard hebt gewerkt, de kinderen enzo, maar nu dus niet. In deze relaxte staat van zijn kriebelde ik even op mijn hoofd en toverde een beestje tevoorschijn.

"Ojee," zei ik tegen man J.
Man J. keek verstoord op naar wat ik voor zijn neus heen en weer bewoog.
"Zou, het een luis zijn?" Vroeg ik hem.
"Neuh, het ziet er meer uit als een mini andersoortig beestje, hoor."
"Oh en wat voor soort mini andersoortig beestje zou dat kunnen zijn dan?!" Ik begreep wel dat hij mij gerust wilde stellen, maar ik voelde dezelfde paniek als drie jaar geleden.

Ik was zwanger van de derde en viste ook toen een beestje uit mijn haren. Ik liet het zien aan man J. die zei: "Nah, het zal wel niks zijn." Daarna inspecteerde hij - op dringend verzoek, want het was toch niks? - mijn haar en kon (zie je wel) niks vinden. Nog diezelfde nacht heb ik me een ongeluk gekamd en trof een nogal dicht bevolkte Vinex-wijk luizen aan. Waarmee ik maar zeggen wil dat ik wat luizen betreft niet zo snel afga op het visuele vermogen van man J.

Ik beweeg me nu dan ook in rap tempo naar de badkamer, bedenk me dat we de luizenshampoo ook al weer hadden weggegooid en wat kan ik dan nu het beste DOEN?! Ooit tweette ik "Psychologische luizen zijn het ergst, die zitten overal," en daar was ik het plotseling helemaal niet meer mee eens. Ik werd per direct opgeslokt door de luizen. Want, zoals met ongeveer alles ben ik gelijk even gaan googelen. Ik zocht op 'luizen bestrijden' en vond natuurlijk meer informatie dan wenselijk.

Zo ontdekte ik dat luizen je ook letterlijk opslokken. Oké ze bijten in je hoofd, ze eten je natuurlijk niet helemaal op (gekkie). Daarnaast planten ze zich ook voort op je hoofd. Ik las dat stukje even hardop voor aan man J. die mij eerder bijna had doen geloven dat een luis onzijdig is en geheel zelfstandig eitjes legt. Zo verhaalde ik in groeiend afschuw dat het mannetje onder ligt en zijn lijfje opkrult tijdens het paren. Oh, de horror, de HORROR, nog een geluk dat ze er geen geluid bij maken bedacht ik me. Dat mensen in de supermarkt aan je vragen of jij dat geluid soms maakt en dat je dan verontschuldigend ontkent en naar je hoofd wijst, waarna je veelbetekenend naar elkaar knikt.

Maar goed. De volgende ochtend blijkt dat of course de hele familie ze heeft. Behalve man J. dan, want die heeft gemillimeterd haar dat wonderwel ook ergens goed voor blijkt. En zo begon een weekend kammen en huilen en nog meer kammen. Alhoewel dat huilen best meeviel. Uiteindelijk bleef iedereen stil zitten en waren de kinderen (2, 4 en 7) zich bewust van de noodzaak van het kammen en ook echt trots als het er weer op zat.

Daarom, denk bij een teamuitje, een bondingtour of iets anders waarbij je elkaar beter moet leren kennen ook eens aan een luizentour. Het zou zomaar een heel positief effect kunnen hebben.

(Dit stukje verscheen eerder op oudersonderling.nl)