Helemaal niet grappig zelfs

Ik doe mijn ogen dicht, zeg abracadabra (in mijn hoofd, ik ben Hans Kazan niet hè) en ik doe ze weer open. Er is niks veranderd. Voor mij ontvouwt zich opnieuw een grote chaotische indoor kerstmarkt met ‘made in China’ spulletjes en verveelde verkopers. De kerstmuziek staat hard en het heeft iets surreëels, die hangende mensen op een stoel achter een tafel met troep. Ik krijg spontaan een ingeving. Of is een ingeving altijd spontaan? Hoe dan ook, het is dat ik me het beste achteruit lopend of kruipend of desnoods in 'gangnam style', uit de ruimte verwijder. Het maakt eigenlijk niet uit waarheen, voor mijn part scoor ik ergens een hotdog met of zonder saus of word ik verplicht op te treden in een voorbij trekkend dorpscircus, alles is beter dan dit. De realiteit daarentegen is: ik kan niet weg, sterker nog, ik ga partner A. aflossen.

Vergif

Ik zocht op Google naar vertalingen van uitdrukkingen met ‘sweet’ erin voor een interview dat ik zojuist had afgerond. Google spuugde ‘How to poison someone’ uit. Ik vond dat op zich apart, maar ook, het was echt een hopeloos interview dus ik kon wel wat gebruiken. Het zette bepaalde radartjes in mijn hoofd aan het werk en ik moest beginnen aan het uitwerken van dat interview, maar ik dacht aan heel andere dingen. Zoals: ‘Zou arsenicum zoet smaken en als je er nou alleen een heul klein beetje van neemt zou het dan werken als een drug?’ Eigenlijk ken ik alleen arsenicum, alhoewel ik tegenwoordig ook in het ‘rattengif’ zit, maar ik houd me daarbij vooral bezig met de vraag of dat de rat uitdroogt (goed) of dat de rat niet uitdroogt (niet goed, want dat gaat geheid meuren en dan lig je DAAR weer wakker van).’

Hij doet het en hoe

“Hoi Nevash”, zei ik door de telefoon. “Wat is de status van mijn computer?”

“Wie is dit? Welke computer?” Vroeg Nevash (de housende computer techneut van de iFix store).

“Nevash, je weet wel, die witte, die het eventjes niet meer deed door die limonadesiroop!” In dat ‘eventjes’ leg ik ook direct al mijn hoop.

Nevash: “Uhmmmm, oh ja, weet je wat, bel me om 12.00 uur even, dan weet ik het.”

Ik: “Oh, ok. Kun je me misschien al iets zeggen, doet hij bijvoorbeeld al iets misschien, een lichtje, een geluidje?”

Nevash: “12.00 uur.”

Het was inmiddels een week geleden dat ik de computer afleverde en de mail kreeg van de iFix store dat ik rustig achterover moest leunen. Dat had ik inmiddels af. Je moet dat sowieso niet te lang volhouden, want je komt echt nergens meer aan toe hè en de maatschappij draait gewoon door. Ik vroeg me ook af wat er binnen nu en drie uur nog ging veranderen en of dat ze nu de computer bijvoorbeeld pas open gingen maken. Dat ze tegen elkaar zouden zeggen “Jongens, kutterdekut, die witte computer, HE LE MAAL vergeten, snel, we zetten even de föhn erop.” “Hey Nevash, je kunt zeggen wat je wil, maar ff hè, briljant idee.” En dat ze zich vervolgens al housend en föhnend met mijn computer door de ruimte van max. twee bij twee zouden bewegen.

Uit pure ellende en machteloosheid liet ik me achterover vallen. Het slechte nieuws was dat het nog maar de vraag was of ik ooit weer overeind zou komen. Na drie kinderen is er immers een stevig tekort aan buikspieren ontstaan. Het goede nieuws was dat ik al op bed zat. Dus ik viel in ieder geval niet ver en ook lekker zacht. Sowieso zou ik me nooit zomaar achterover laten vallen op bijvoorbeeld tegels natuurlijk, dat zou echt heel dom zijn nietwaar. Tenzij ik mee zou doen aan zo een teambuilding cursus en dat een groepje mensen je staat aan te moedigen dat ze je heus wel zullen opvangen. “Val maar, laat je maar lekker valluhhh!” En als je het dan allemaal hebt gedaan, is het tijd voor een overwinnaars groepshug.

Maar goed, ik lag op dat bed, en ik was ineens ook best moe. Ik vroeg me af waar dat nou weer vandaan kwam. Zelf dacht ik dat het misschien kwam door de maatschappij, de druk in het algemeen en Robin Sharma in het bijzonder. Robin Sharma is een ondernemer -global nomad noemt hij zichzelf- en schrijft (op Facebook en Twitter) de hele dag dingen zoals: “(…) average people's homes have big TVs. World-class people's homes have big libraries.” En, “Less distraction. More production.” Het is allemaal steeds waar, maar probeer het maar eens bij te benen. Je gaat het toch steeds checken. Of dat je een grote tv hebt, of juist veel boeken en of je de hele tijd afgeleid bent (ja dus). En ook: ‘Eten van veel Mac Donalds junk food maakt dik, de groenteman verkoopt gezonde dingen’, is ook waar. Dus waar hebben we het eigenlijk over. Ik dacht ook, wat zou Robin Sharma vinden van mijn computerprobleem? Eerst dacht ik dat hij er niks zou vinden, ik gewone sterveling, maar aan de andere kant als hij op reis is geweest tweet hij over zijn ‘nieuwe beste Nepalese, Birmese etc vrienden’. Dus. Ik was alleen bang dat het wel eens heel teleurstellend kon zijn. Zoals: “Als je kinderen achter de computer zitten, kunnen ze niet lezen.” of “Als je computert kun je beter niet tegelijk vloeistof tot je nemen.”

“Yes, Mrs. Lebens.” Zo klonk het dramatisch door de telefoon.

Ik dacht ‘oh oh’ en zei: Yes, Nevash (met een hoge piepstem, ook nieuw voor mij en dat is vooral met het uitspreken van Nevash vrij lastig).

Nevash: De computer is heel, heel erg beschadigd. Ik kan niks meer voor hem doen.

Ik: Echt niet, weet je het zeker?!

(…) Nevash liet een stilte vallen. Ik denk dat hij toch nog even een double check uitvoerde. Pols, hartslag, weet ik veel.

Maar nee, hopeloos verloren. Had die ellendige Sharma wéér gelijk. Hoe doet ‘ie het, vraag je je af.