Glazen muiltje

‘Ja, hij gleed zo uit je hoesje’, zegt Joost.

Ik kijk hem aan. Niet dat ik zelf nog niet door had dat mijn telefoon zojuist een vrije val van een meter maakte om vervolgens neer te storten. Ik kijk naar beneden en zie dat mijn telefoon precies naast het gras op de weg ligt. De voorkant ziet er picobello uit, zo op het oog.

Nu moet iemand in actie komen. Immers, kadootjes moeten worden uitgepakt (dat hij in vredesnaam niet zelf iets ‘geinigs’ heeft uitgezocht en al helemaal geen tas please, maar gewoon iets heeft gekocht dat ik heb gevraagd) en telefoons opgeraapt. Het is mijn telefoon, dus ik doe het. Ik houd hem met twee vingers vast, tel tot twee en draai hem om.

En zo ontdek ik dat de achterkant van mijn vier maanden oude, sinds vier weken naar behoren functionerende iPhone, van glas is. Althans, dusdanig gebroken glas dat Carglass er een hele kluif aan zou hebben.

‘Misschien is je hoesje te groot?’, oppert Joost. Oja, hij was er ook nog. Ik zucht diep en geef hem mijn - misschien is precies nu niet het juiste moment om het over de grootte van het hoesje te hebben - blik. Vervolgens sukkel ik in een drafje naar huis om ‘achterkant Iphone vermorzeld’ te googelen.

I swear it's true

The day felt like I was driving an automatic car in third gear instead of in

D(rive). It is possible to drive like this; you can easily drive short distances and race on the highway if you so wished without any problem. The engine runs at full speed, you could even keep driving it like this forever, but there is no point in doing it. The feeling that I was operating at less than peak performance, was pervasive.

I had been waiting all morning long to go to a new hairdresser. In fact, I was wracked with doubts the night before. With uncertainty comes nothing but doubt, so I also started wondering if going to the hairdresser was necessary at all. For it was only four months ago that I had my haircut. The reflection in the mirror showed centimeters of outgrowth, so it could definitely use some hydrogen peroxide, the big question was the length. It is always the length. In essence, you know that the hairdresser cuts your hair shorter, well it could never get any longer during a cut, could it?

In een vloek en een zucht

De dag startte alsof ik reed in een automaat in z’n 3 in plaats van in de D(rive). Het kan wel hoor, sterker nog, je kunt er heel best korte stukjes mee rijden en ook op de snelweg mee scheuren. De motor draait op volle toeren, het is gerust een jaar vol te houden, maar het rendement is nihil. Waarschijnlijk kwam het door al het wachten.
De hele ochtend zat ik al te wachten tot ik naar de nieuwe kapper ging. En de avond ervoor zat ik eigenlijk ook al te wachten. En met wachten komt niks dan twijfel, dus ik vroeg me inmiddels ook af of ik wel zou gaan. Want het was pas vier maanden geleden. Was het wel nodig nu al? De reflectie in de spiegel toonde centimeters uitgroei, dus dat met die waterstofperoxide zat wel snor, de grote vraag was de lengte. Het is altijd de lengte hè. In wezen weet je dat de kapper je haar korter knipt, het is er in ieder geval nog nooit langer van geworden, maar toch.

Submerged

The weather seemed undecided and Bev, the tennis coach, cancels our lesson.

So I whatsapp 'Group tennis' to find out why she was cancelling. After some back and forth we wonder if we shall call her.

B. whatsappt: ‘Sometimes life is unpredictable, so perhaps we should leave it?’

I app: ‘Oh okay’, while I raise my eyebrows and remember that I'm fortunate not to have bought that false hair.

This is an unexpected turn. It’s like you want to leave punctually and one of the kids has a pants full of poop. It’s like you can’t retrieve that one file on your computer because there is someone playing a game. It’s like you spend an hour in the kitchen and the feedback is: 'Eeugh, yuk, I don’t like this very much.’ 

Ondergedoken

Het miezert en Bev, de tennislerares, zegt af.

Dus ik whatsapp aan ‘Groep tennis’:

‘Zullen we anders even bellen waarom ze niet komt?’

B. whatsappt terug: ‘Soms lopen dingen in een leven anders dan je verwacht, dus misschien beter van niet.’

Ik app: ‘Oh ok’, terwijl ik mijn wenkbrauwen optrek en het dus maar goed is dat ik dat nephaar niet in heb.

Het is een onverwachte wending. Net zoals stipt op tijd weg willen gaan en dat er dan één een poepbroek heeft. Dat je op je computer dat ene bestand niet terug kunt vinden omdat er één een spelletje moest doen. Of dat je een uur in de keuken hebt gestaan en dat de feedback is: ‘Ik vinne deze nie zo heel lekker’.

Sold

‘Well, you easily attach that fake hair under your own hair.’

By way of illustration C. folds her hands over her head, middle finger pointing at middle finger and thumb pointing at thumb, as you would indicate the receding hairline of any male. We sit in the car and kill time with a conversation about 'Flip in hair’. What else can you do at a dodgy car park next to the highway. The engine is running, the aircon howls, we occupy Mr. (or Ms.) Mtombo’s parking place and are waiting for the person with the small car.

It could be the scene of some scary movie.

Hipperdepip?

Bellen met een GROTE groene hoor op het vliegveld van Kaapstad. 
Hip of al weer uit? 
Beats me, ik woon ook maar in Afrika, het ziet er in ieder geval relaxt uit.

Verkocht

‘Nou, je schuift dat nephaar dus zo heel easy onder je eigen haar.’

Ter illustratie vouwt C. haar handen over haar hoofd, middelvinger tegen middelvinger en duim tegen duim, zoals je ook ongeveer Bassie’s haargrens zou aangeven.  We zitten in de auto en doden de tijd met een gesprek over ‘Flip in hair’. Wat moet je anders op een illuster parkeerterrein naast de snelweg. De motor draait, de airco loeit, we bezetten de plek van meneer (of mevrouw) Mtombo en wachten op de persoon met de kleine auto. Een scène uit Bassie en Adriaan is er niks bij.

And this is how I killed my iPhone

Since my return from the Netherlands, this brand new iPhone was still lying in a drawer in our bar / the toy cupboard/ a wardrobe somewhere – I’m not too sure. (I never set out with the goal in mind of adopting these wonderful habits of being neat and tidy after three years of expat life.)

And it lay there and it lay there, and I was afraid the phone may even have felt offended after being left to lie there for quite some time – it was never designed for that. By all means leave a common Nokia in a drawer for ever - as people can understand that. But the iPhone, with its sleek appearance, numerous features and countless applications does not deserve this neglect. Besides that, before you know it, it will be heartlessly exchanged for an updated version.