Aan de lijn

Om vier uur (‘s ochtends) gaat de telefoon. Niet onze telefoon, het is de telefoon van een van de maids. Ze is hem vergeten. De man waar ze op dinsdag en vrijdag voor werkt zou hem komen ophalen. Maar dat heeft hij dus niet gedaan.

Ik zucht. Omdat ik de telefoon zelf naar haar andere werkadres wilde brengen. Maar ik verloor de discussie. Op argumenten.

It wasn't me

Op de site van de sportschool reserveer ik een spinningbike. Het is op zich een bezigheid in de categorie ‘tijd over’, want ik heb altijd een fiets en ik heb nog nooit gereserveerd. Ik heb me ook nog nooit druk gemaakt over waar ik zit, als het maar niet vooraan is. Maar, anderen reserveren de laatste tijd wel en dus moet ik regelmatig mijn fiets afstaan omdat:

“Sorry mem, I booked this bike.”

Je mompelt, meer in het luchtledige dan tegen iemand in het bijzonder:

“Oh jajaja, natuurlijk, ik moet toch echt eens reserveren.” 

Om vervolgens toch een beetje ongemakkelijk tussen de fietsjes door te manoeuvreren, een ander fietsje uit te zoeken, ‘hoi’ te zeggen tegen je nieuwe buurvrouw, je fiets opnieuw in te stellen en je te settelen op je nieuwe plek.

Gedoe dus.

Zeemeermin

Op de grond ligt een vrouw. Of nee. Op de grond ligt een enorme lachende berg mens. Hoe is ze daar in vredesnaam gekomen? Vraag ik me af. Want van sommige natuurverschijnselen moet je niet àlles willen weten. De vraag, hoe het zo gekomen is, laat ik even voor wat ‘ie is. Ook al omdat het bij grote mensen altijd aanleg is.

"Ja, ik begrijp er niks van, ik kom al aan van een glas water. Jaa, hihi, wacht even ik eet even mijn mond leeg, nee bij wijze van spreken natuurlijk. Maar even serieus, aanleg dus, iederéén in onze familie heeft het.'

Hondenleven

Het enige relaxte aan regen is de gedachte ‘Oh wat fijn dat ik geen hond heb.’

Terwijl, ik wil überhaupt geen hond, dus waar heb ik het over.

Het is hetzelfde als vlak voor Sinterklaas denken, ‘Oh wat fijn dat ik niet als inpakster bij de Bart Smit werk.’ Of, ‘Oh wat fijn dat ik geen taarten bevrucht.’ Terwijl ik dat laatste wel deed bij de Hema toen ik 15 was. Taarten doorsnijden, slagroom ertussen, dan weer op elkaar klappen en dan slagroom en vruchten erop. Er waren ook mensen die er hun hele leven zouden blijven werken. Daar hadden we het dan over. Althans, zij zeiden: “Oh jeuh, vandaag doen we moorkoppen!” En dan zei ik zoiets van: “Oh, gatver ik vind er echt geen hol aan, ik denk dat ik deze week niet eens volmaak, jij dan?” 

Je hele vermogen sensitief te handelen is nogal onderontwikkeld als je 15 bent.

Once upon a time

Vroeger

Ooit wilde ik kraamverzorgster worden. Wat dat dan is, vroeg mijn moeder. Nou, dat je de kraampjes op de markt verzorgt natuurlijk, wat was dat nou weer voor domme vraag?

Dus ik studeerde rechten en dook in het studentenleven. Wat ik wilde worden? Ik had geen idee. Ik startte in een functie bij de overheid, leerde wat het is om te werken en dat projectmatig beter bij me past dan voor een langere tijd dezelfde functie bekleden.

Daarom veranderde ik van baan en gaf mijn enthousiasme een boost als Interim manager.

Halverwege

Tegelijkertijd leerde ik faciliteren en hoe je innovatie in teams stimuleert. De meer creatieve kant paste me als een muiltje en zo helder als glas werd dat ik alleen waarde toe kan voegen als ik in verbinding ben met mensen. Dat ik pas goed ben in wat ik doe als ik het leuk vind. En dat hoe ik iets doe net zo belangrijk is als wat ik doe.

Ik maakte de balans op. Verandering, innovatie, creativiteit, trainen.

Het borrelde en bruiste.

Driekwart

En toen verruilden we Nederland voor Zuid-Afrika en mijn werkende zijn voor een expatbestaan. Ik zocht mezelf op het strand, in het zwembad en al kleiend met de kinderen. Wat was er gebeurd met mijn uitgebalanceerde ik?

Ik begon stukjes te schrijven en vond mij al gniffelend om mij terug. Ik ontmoette nieuwe mensen, ontdekte social media en bovenal dat niemand me voor kan schrijven welk muiltje me past. Laat staan waaraan ik tijd besteed.

Nu

Schrijf ik met veel plezier over leven op lebensinafrika.blogspot.com en over fashion en gadgets op contentgirls.nl

In 2012 start ik met het geven van basic social media workshops in Z-A en volg een opleiding tot trainer.

En verder

Vrouw van Joost en moeder van Boris (bijna 6), Lucie (bijna 3) en Bobbie (1,5).

Sport veel, maar liep nooit  eerder een halve Old Mutual Two Oceans Run in Kaapstad. Op 7 april 2012 wel (waarvan akte).

EN...

Ze leefde en gelukkig