Wildernis

Als we het gamereserve binnenrijden komt er een kakikleurige jongen op ons afgesneld.

“Hi there ‘chaps’, we have a busy schedule today, so please change quickly.”

Het is onze ranger.

We kleden ons om, grissen in de loop een broodje mee en haasten ons naar het verzamelpunt. Alwaar we hem aantreffen achter een enorme kop thee met melk. En een koekje.

Of we ook iets willen?

We zijn van ons à propos, want wij leven nog met het idee dat we haast hebben. Maar, wat moet je, hij is de ranger en hij bepaalt. En dus gaan we zitten, terwijl de ranger dingen vertelt. Over het landschap, het ontstaan van het park, over de dieren en dat we in de jeep moeten blijven zitten. En dan is alles op en dan gaan we.

Geen gezicht

“Wat IK in Zuid-Afrika ga doen? Uhm, eerst het gezin maar eens laten landen. En daarna een studie misschien? Werken wordt lastig ben ik bang. Iets nuttigs in ieder geval. Nee, ik ga natuurlijk geen echte expatvrouwendingen doen. Hahaha.”

Because

Lucie het is half vijf, je moet nog even slapen. Ja, papa en mama weten ook niet waarom Bobbie huilt, maar Bobbie gaat ook nog even slapen. Nee, je bent vast niet tired, maar we gaan allemaal toch nog even slapen.

Hi moppie, ja nu mag je uit je bed komen, het is immers al kwart over vijf. Ja, het is school vandaag. Nee, het is geen yeeh, yeeh yeeh it’s friday. Het is donderdag. Donderdag, dat komt voor vrijdag.

Helaas, daddy is er niet, papa zit in een vliegtuig.

Hee koning, ben je ook al wakker? Oh, de meiden schreeuwden je wakker.

Of jij mag kiezen welke zender jullie kijken? Wie heeft er gisteren gekozen? Dan mag Boris vandaag kiezen. Jongens, JONGENS, het is half zes, het is nog een beetje vroeg om elkaar nu de hersenen al in te slaan.

Niet te volgen

Ik rijd naar Hillcrest voor een cursus social media. Hillcrest is een half uur rijden. Om dat ook te halen, reed ik het eerst proef. Samen met Joost. Die is er blijkbaar ook van overtuigd dat ik anders in Nigeria uitkom.

We zijn niet erg succesvol, want we stranden in de file. En terwijl op de vluchtstrook auto’s achteruit richting eerdere afrit cruisen, kijken wij zwijgend voor ons uit. Vertraging brengt een apathische staat van zijn met zich. Je grijze massa beperkt zich direct tot ‘wanneer houdt de file op’. En ook tot ‘hoe hadden we dit kunnen voorkomen.’

“Ik zei toch dat we er af moesten!”

“Ja, je hebt gelijk schatje. Zeg, volgens mij gaat het weer rijden.”

Het is hartstikke gezellig.