Loslaten

“Ja!” Roep ik vol overtuiging als Joost zegt: “Ik ben gebeld voor een baan in Zuid-Afrika.” Waarop we elkaar heel verbaast aankijken. Ik ben helemaal niet zo’n snelle beslisser. Dus we verwachten blijkbaar allebei:

“Ja, haha, wat denk je zelf? Zuid-Afrika, ik ga liever gewoon dood.”

“Ja, nee, misschien inderdaad niet (…)”

De hormonen tieren welig. We (over)leven namelijk drie weken na de bevalling van de derde. Het is de periode dat ik altijd zeker weet dat ik de rest van mijn leven bij mijn kind blijf. In abstracte zin dan. Want op die roze wolk denk ik nooit aan dat met klei, verf en papier-maché.

Typisch

Bij de kapper kom ik nogal chaotisch aan. De navigatie stuurde me goed, maar wie vertrouwt computers tegenwoordig nog, dus ik ging toch liever naar rechts. Ik ben dus al te laat en moet ook nog langs de parkeerhulpmeneer van vandaag. Hij vraagt:

 “Ben je te laat voor je afspraak? Ben je bang voor die mannen?”

Op links staan twee mannen met een gummiknuppel. Recht naast mijn auto. Ik kan niet zeggen dat ik helemaal relaxt word van deze aanblik, maar een mens moet prioriteiten stellen. En ik moet naar de kapper.

Dus ik zeg: “Ja, ik ben te laat.”

Grenzen

We gaan op vakantie. Het is best wel even rijden. De kinderen zijn na een hazenslaapje allemaal wakker. Dus ik zit de hele tijd half omgedraaid crackers en zure snoepjes in monden te stoppen. Het is het lot van de vrouw. Waarom, vraag je je soms af. Maar dan denk je zuchtend, het zal de evolutie wel weer zijn. Eerst was het jagen, nu autorijden.

Misschien komt het door dat berenvel dat ik toch al in mijn hoofd heb, want ineens ontwaar ik een soort fata morgana, of in ieder geval iets raars. Maar als we dichterbij komen is het geen neger zonder kleren die aan de weg aan het werken is. Maar een neger in een oranje overall. Het zou ook wat zijn een neger met een oranje lijf, maar toch dacht ik het.

Geplette witte boon

“Heb jij ook het gevoel dat je bovenlichaam langer is geworden na je zwangerschap?”

Ik heb een glas wijn in mijn ene en een bord curry in mijn andere hand. Niet bepaald de elementen voor een goed gesprek over lichamelijk verval. Maar mijn überslanke, Zuid-Afrikaanse gesprekspartner vraagt het me heel serieus. Nu vind ik ook heus veel van mijn lijf na mijn zwangerschappen, maar dat langgerekte is iets waar ik me op zich nog niet druk over had gemaakt.