In de puree

De gevoelstemperatuur was -40. Fahrenheit en dan viel het wel mee, zei iedereen. Iedereen kon het heen en weer krijgen, ik woonde er twee weken en ik had het al wel gezien eigenlijk, in de USAfschuwelijk koud. Daarnaast waren er dingen die gerepareerd moesten worden of aangesloten en dat was ook irritant. Na twee keer kortsluiting en een overstroming in het washok, inclusief paniekerig geroep van man J. 'handdoeken, meer handdoeken!' waren we tot de conclusie gekomen dat klusjesmannen bestaansrecht hebben.

Eerst kwam de meneer van de kabel. In het land van Coca-Cola verwacht je een jonge god in een Levi's spijkerbroek. Dus ik opende de deur en zag pas iemand staan toen ik mijn hoofd 45 graden boog (naar beneden inderdaad). Een stokoud mannetje met een baardje en een gereedschapskistje. Hij wilde niks drinken, ook niet toen ik het voor de tweede keer vroeg en hij wilde geen zelfgebakken cake. Ik was niet beledigd want als je zo klein bent, eet je misschien niet zoveel (of alleen plopkoeken).

Daarna kwam Curtis (Snow) die overigens in het geheel niet kwam opdagen toen het sneeuwde. Man J. had Curtis een lijst gemaild met verschillende te repareren dingetjes. Man J. en ik hadden die lijst van te voren niet doorgenomen. Dat was wel handiger geweest.

Curtis: 'Welke lampen zijn kapot?'

Ik: 'Wat staat er op de lijst?'

Curtis: 'Niks.'

En zo liepen we alsnog een rondje door het huis.

'Op de lijst staat ook 'thermostaat',' zei Curtis.

'Uhm, ik denk omdat we geen gebruiksaanwijzing hebben gekregen?' Opperde ik. 
Zuchtend trok Curtis het kapje van de thermostaat en begon een verhandeling. 

'En dan druk je hier om de temperatuur te verhogen en op dit knopje om de temperatuur te verlagen. Snap je?' Nou, ik begreep dat wel ja. Maar ik wilde hem ook niet het gevoel geven dat hij het voor niks stond te doen, dus ik zei af en toe ook nee. Waarschijnlijk dacht hij dat man J. die lijst had gemaakt omdat ik echt een domme koe ben, want we namen het hele ding tot in detail door.

Na de thermostaat liepen we naar de keuken met loshangende kastjes en ik drukte per ongeluk op een knopje waardoor er ineens een soort gebrul uit het aanrecht kwam. Verschrikt keek ik Curtis aan. Blijkt dat we een ingebouwde etensvermaler hebben. Je kunt er al je restjes ingooien, vermalen en wegspoelen. 'Alles?' Vroeg ik hem voor de vorm terwijl ik dacht aan hele kippen die je erin kunt proppen en dat ik zo'n vermaler alleen ken van camping-wc's.

'Nee,' zei Curtis, 'geen aardappelpuree.'

Al met al een super informatief dagje dus.