Hondenleven

'Wat zou je ervan vinden als ik naar jou toe zou rennen, aan je knie zou likken,  tegen je op zou springen en vervolgens als een soort toegift mijn neus in je kruis zou duwen?'

Het floept eruit. Nou oké dan. Ik had ze natuurlijk al hardlopend gezien, dezelfde meneer met hetzelfde loslopende tering hondje. Ik had ook al bedacht dat ik iets ging zeggen als de hond inderdaad wederom tegen me op zou springen. Maar, dat ik deze zin hard en zonder hapering uitspreek, daar glunder ik wel even van.

Gelukkig woont de hondeneigenaar niet bij me in. Dat is inderdaad een totaal andere gedachte, maar het had gekund. Vorig weekend brachten we door in een huisje. We pakten de auto uit. Althans, man J. pakt altijd de auto uit en ik organiseer dan alles in het huisje (OMG dat ik dit opschrijf!) Dus ik draaide me om van de koelkast naar de tafel, stond er ineens een zwarte rugtas op. Zo'n rugtas met reclame - dus gratis - met heel veel handige vakjes voor dingen. Voor pleisters, je pennen, postzegels misschien. Een split second dacht ik, zo dadelijk komt de man die bij deze tas hoort op zijn dooie gemak binnen wandelen. Blijk ik ineens een ander leven te hebben met Henk en zijn wandelschoenen, beige afritsbroek en rugtas met handige vakjes. Maar goed, bij Henk past geen hond.

'Djiezus, het is een puppie!' Zegt de hondeneigenaar in plaats van 'Oh sorry hoor! Bruce! (wat trouwens een achterlijke naam is voor een hond en voor een konijn en voor een mens behalve voor Bruce Willis) Kom hier!' En vervolgens in actie komt en de hond bij me weghaalt.

Ik: 'Alsof mij dat wat kan schelen!' Sjonge jonge, als we zo gaan beginnen. Wanneer ik in een restaurant zit met mijn kinderen en er gaat er één huilen, zet ik hem toch ook niet op schoot bij een wildvreemde onder een begeleidend: 'Hier, neem jij hem even, het is nog maar een kleintje.'

'Misschien kun je de ochtend wat vrolijker beginnen!' Zegt de hondeneigenaar.

'Misschien kun jij verantwoordelijkheid nemen!' Reageer ik en ik ren door, want dit kan eindeloos duren en voor je het weet maak ik gehakt van het hondje.

Zo een week was dit namelijk. Positieve dingetjes:

1. De opluchting dat de tas van man J. bleek en niet van Henk.

2. Dat we ons gezin nooit uitbreiden met een hond. Niet dat we dat van plan waren, maar soms kun je best even tevreden stil staan bij beslissingen die al lang genomen zijn.