Afscheid

Al bijna drie jaar wonen we in Zuid-Afrika en waarschijnlijk gaan we binnenkort verhuizen. Het contract van man J. eindigt en nieuwe uitdagingen liggen in een nog niet nader gedefinieerd ‘elders’. Wat we wel weten is dat het hier door ons gehuurde huis verkocht is per januari 2014. Het is nu eind oktober (oh lichte paniek scheer je weg!) We weten ook dat we waarschijnlijk niet terug gaan naar Nederland. Hoe bereiden we de kinderen voor op iets dat nog zo onzeker is?

Tijdens het eten vraag ik waar ze het liefste zouden wonen. ‘In Nederland natuurlijk!’ Zegt Boris (bijna 8). Hij was vijf toen we uit Nederland vertrokken en had daar al een hecht vriendengroepje. In Kaapstad! Roept Lucie (bijna 5). We vierden er vakantie en in Kaapstad ligt Ratanga Junction, een pretpark dat nogal wat indruk heeft gemaakt. Bobbie van drie begrijpt er niks van en noemt voor de vorm ook Kaapstad.

Ik probeer het anders: ‘Stel dat we niet naar Nederland of Kaapstad gaan, waar wil je dan wonen?’ Boris antwoordt: ‘Amerika, want daar komen alle spullen vandaan!’ Ik zeg hem dat ik dat niet zeker weet. Boris weet zeker van wel. En zo lopen we door het huis, kijkend op de onderkant van bakjes, in kledinglabels en pakken rijst op zoek naar bewijs waar ‘de dingen gemaakt worden’. China scoort goed (tot zover ook mijn mislukte pogingen bewust te kopen). ‘Oké, China mam, maar het allerliefste woon ik toch in Nederland.’ Zegt Boris.

Ik vraag me af voor wie ik dit doe. Zoek ik onbewust naar het zogenaamde goede antwoord? Naar een geruststellend: Het maakt niet uit mam? Ooit maakten we de keuze om een tijdje expat te worden. Dat betekent dat we de kinderen meenemen in onze slipstream en dat niet alles leuk of goed te praten is. We staan op het punt ze wederom uit hun vertrouwde omgeving van school, vriendjes en sportclubjes te halen. We laten een huis en een land waar ze op blote voetjes rondrennen achter. Het land waar Bobbie peuter werd, Lucie kleuter en Boris een echte grote vent.

Ik realiseer me ineens dat we met de verhuizing ook afscheid van een periode van kleine kinderen en kleine voetjes nemen. Dat is niet anders als je niet zou verhuizen denk ik, maar door het zo te markeren wordt pijnlijk zichtbaar dat de tijd doordendert. Misschien kunnen wij er slechts voor zorgen dat we het verhuizingsproces en afscheid zo goed mogelijk begeleiden als het zover is. En verder? Verder gaan we van de volgende periode weer net zo’n waanzinnig mooie herinnering maken!

Dit stukje verscheen eerder op oudersonderling.com