Ik zag er als een berg tegenop

‘En dit zijn dus hele handige slaapzakken!’
Het is typisch een tekst voor op de markt. Of voor op een babybeurs. Ik BEN op de babybeurs. Ik kan het zelf ook nog nauwelijks geloven, maar ik sta toch echt bij een kraam met een soort dekbedden in schreeuwerige motieven.

De verkoopster, in de 50, permanentje, net te strak wit blouseje en een wijde zwarte broek loopt op me af met in haar armen een opgevouwen berg slaapzak. Haar neus komt nog net boven de berg uit.

Het doet me denken aan de Titanic, terwijl de mensen toen tussen stijf gestreken lakens en onder een deken lagen. Het zal dus wel komen door de berg en door zoon B. (6) die van een vriendje hoorde van Jack en Rose, iets met een schip, die ijsberg en dat het schip in tweeën brak. Vooral dat laatste was reuze interessant.

Bestaansrecht

Ik ben in een Copyshop. Ik dacht dat Copyshops nergens ter wereld meer bestonden. Maarrrr, inmiddels weet ik dat alle dingen die je nergens meer kunt vinden, allemaal in Zuid-Afrika zijn geland. Zoals daar zijn carbonpapier en papieren registratiesystemen. Reuze handig want als je een foutje maakt, dan is er altijd nog typex. Tippex? Hoe schrijf je dat woord ook alweer? Om overigens nog maar te zwijgen over wegwerkzaamheden hiero. Want ALS er dan ’s een keertje aan de weg wordt gewerkt, staat er de gehele dag een levend mensch met een vlag te zwaaien dat je een baantje op moeten schuiven. Vlak voor de persoon met de vlag staat een geel bord met een man met een petje en een vlezige neus die zijn handen op christelijke wijze voor zich heeft gevouwen en de tekst spreekt: ‘Please don’t kill us.’ Ik vind dat een ingewikkelde zin. Het is alsof het lastig is om de wegwerkers NIET te killen. En als het lastig is om iets NIET te doen, dan is het dus veel makkelijker om het WEL te doen. Daarom ‘high-five’ ik mezelf als ik weer zonder andermans kleerscheuren voorbij een wegwerkzaamheidje ben gekomen.

Listen carefully

Son B. (6) plays a sailor in "The Little Mermaid" at school and tonight is the first of four performances. We have a ticket, know his song and dance by heart, We are sitting at a table in a dreamy under- the sea setting and we listen to the introductory talk by the Head of the school.

The introduction is interrupted by annoying noises coming from somewhere behind me.

The thing is that I have extremely good hearing. So good in fact that if you were my neighbor and wearing slippers, to me, they would sound much noisier than you can imagine. Put me on a bed with layer upon layer of mattresses and I could hear the proverbial pea moving beneath them. I easily hear a sound no matter how faint.This ability is not a blessing but a burden. Let’s just say that I am the extreme opposite of deaf. I have yet to come across a situation where this auditory talent is essential.

Luister

Zoon B. (6) speelt een matroos in ‘De Kleine Zeemeermin’ op school en vanavond is de eerste van vier uitvoeringen. We hebben een kaartje, kennen zijn liedje en dansje van buiten, zitten aan een tafel in een dromerige onder de zeespiegel-achtige omgeving en luisteren naar het inleidende praatje van het hoofd van de school.
Het praatje wordt hinderlijk verstoord door geluidjes ergens achter me. Nu heb ik een extreem goed gehoor. Maar echt. Geef mij buren op sloffen en ze zijn luidruchtiger dan je verwacht. Leg mij op een bed met heel veel matrassen en ik hoor de erwt. Met vlag en wimpel slaag ik voor elke gehoortest. Niet dat je er ook maar iets aan hebt overigens. Doof is natuurlijk het andere uiterste, maar ik ken geen situatie waarbij alles horen pure noodzaak is.

At first sight

‘How old are you?’

‘OK,’ I think to myself.

‘What a rude question,’ would be an appropriate answer. Or ‘That’s a rather impertinent question!’ Or, ‘Why don’t you guess?’ But these are not at all suitable at the moment, for the question was asked by my beautician Nox. My face is carefully wrapped in gauze and covered in a very cold cream. I suspect that I resemble a mummified Easter egg, or Hannibal Lector. Maybe I should take a picture. But things that seem funny at first glance, are often not funny at all afterwards. Although, I read that someone in 2002 added (in French) to a handling label of an American-manufactured laptop: ‘We are sorry that our president is an idiot - we did not vote for him.’ It was funny, even after a while.

Zo op het eerste gezicht

‘Hoe oud ben je?’

Ok.

‘Wat een kutvraag’, is een passend antwoord. Of ‘Zo, lekker impertinent!’, maar dan in het Engels. Of, ‘Wat denk je?’ Maar dat is al helemaal niet zo geschikt voor het moment. Want, de vraag wordt gesteld door schoonheidsspecialiste Nox. Mijn gezicht is zorgvuldig verpakt in gaas waarna Nox er met een kwast bijzonder koude crème op heeft gesmeerd. Ik vermoed dat ik een kruising tussen een gemummificeerd paasei en Hannibal Lector verbeeld. Misschien had ik er een foto van moeten maken. Maar dingen die in eerste instantie grappig lijken, zijn dat vaak achteraf helemaal niet. Alhoewel, ik las dus dat iemand (in 2002) in het Frans aan een wasvoorschrift van een in Amerika vervaardigde laptoptas toevoegde: ‘Het spijt ons dat onze president een idioot is - wij hebben niet op hem gestemd.’ Het bleef grappig.