In werkelijkheid

‘Ja hallo, met Eva, schikt het dat ik u nu bel?’

‘…’

‘Sorry ik verstond u even niet, wat zei u?

‘Nee’

‘Oh ok, wanneer schikt het wel?’

'(…)'

'Sorry, ik verstond u weer niet. En dat ligt aan mij hoor, mijn Engels is niet zo heel goed, want eigenlijk kom ik dus niet uit Zuid-Afrika maar uit Nederland en Engels is dus niet mijn mother tongue.' Niet dat die man zit te wachten op al deze informatie, maar het rolt ineens zo lekker mijn mond uit, vooral dat mother tongue (soepel!) dat ik eigenlijk al opgelucht ben dat ik niet ook opdreun dat ik drie kinderen heb, hoe oud of dat ze zijn en andere niet zakelijke dingen. Ik wilde dat ik het had met belangrijke zinnen, dat vloeiend uitspreken, maar sommige dingen heb je ook net niet voor het kiezen.

Living on the Edge

We went to the cinema and watched the movie 'The Lorax'. It revolves around a young boy living in a rather grim world surrounded by a huge wall and who falls in love with a slightly older girl.

This girl longs for a real ‘Truffula tree’ in her garden that should still exist somewhere out there. And that’s how the adventure starts, the quest for a place outside of the grim city, with all its rules, to find fresh air and that one tree.

All five of the family dutifully watched the show. The two of those younger than 3½ years old, fell asleep halfway. Two of us tried desperately to fight off sleep for the duration of the movie. However the six-year old was quite entranced and re-enacted some scenes afterwards - telling us that the “best part” was the scene with those dancing zebras. It turns out that this particular scene was actually an advert for a forthcoming release.

Het is hier fantastisch

We keken in de bioscoop de animatiefilm ‘The Lorax’. Het ging over een dichtgeregelde stad waar geen boom meer groeide en alles van plastic was. De hoofdpersoon was verliefd op een ietwat ouder meisje, dat meisje wilde graag een echte boom hebben en zo begon het avontuur: De zoektocht buiten plastic city met al z’n regels, naar zuivere lucht en die ene boom.

We keken de film met z’n vijven. De twee van ons onder de 3,5 vielen halverwege in slaap. Twee van ons vochten tegen de slaap en de zesjarige speelde naderhand wat scènes na en vond ‘dat met die dansende zebra’ het leukst. Wat een voorstukje was van een andere film.

Aan de race

In paniek schrik ik wakker. Het is de nacht voordat we 21 km rennen in Kaapstad. Heuvel op strompel ik, terwijl ik steeds denk ‘ik kan niet meer’ tot ik langs de kant van de weg een bekende zie. Ik barst spontaan in snikken uit, schop mijn schoenen de berm in en dat is dan dat.

En dan ben ik dus klaarwakker en is het nog lang geen tijd om te rennen. Ik denk wel, als ik gewoon nu ga heb ik het maar gehad. Dat had ik de avond ervoor eigenlijk ook al bedacht en uitgesproken, maar dat leidde alleen maar tot de reactie: ‘Dat is echt een belachelijk idee!’ En dat is het natuurlijk ook.

Dus ik laat, wakker als ik ben, het gesprek met moeders op school de revue nog maar eens passeren.

The Glass Slipper

‘Um…yes, it just slipped out of its case,’ Joost says.

I stare at him. It’s not as though I hadn’t yet noticed that my phone had just made a free fall from a meter before it eventually crashed to the ground.

I look down and see that my phone is lying in the road, right next to the verge. I snatched at the phone. At first glance, the front glass seems perfectly intact.

Now is the time that someone should take action. Just as presents need to be carefully unpacked (even though I am hoping that he hasn’t bought me ‘something funny’, but a present that I asked for or really need) and I now realize that phones need to be picked up.

It's my phone, so I do it. I bend down, pick it up with two fingers, count to two and turn it over.