Proefwerk

“Hi”, zeg ik tegen het reusachtige meisje van de douane.

“Wat is dit?” Antwoordt ze. En ze beweegt twee potjes tussen de duim en wijsvinger onder mijn neus heen en weer.

“Uhm, babyvoeding en babymelk?”

Het lijkt wel een wiskundeproefwerk. Wist ik zeker dat ik het goed had, zei een stemmetje in mijn hoofd; ‘strikvraag, strikvraag!’ Had ik uiteindelijk alles fout.

Try me

"Hi", I greet this giant of a girl in Customs.

"What is this?", she asks formally and she moves two Purity bottles in between her thumb and index finger under my nose. 

"Uhm, baby food and baby milk?"

It's like a Maths test. I knew that I was right, but then this voice in my head popped up saying: "Trick question, trick question!" I believed the Voice (of course), changed all logical answers, and messed the test up.

Compôte theorie

Vriendin to be en ik hebben het over coaching en trainen. Ze vertelt over de kracht van de lullepot. 

Of ik even een koffieboon en wereldvrede met elkaar wil verbinden? 

Ik voelde ‘m al wel hangen eigenlijk, maar ik denk aan niks dan lullen gewurmd in een pot, wat er heel ranzig uitziet en dus murmel ik voor de vorm en om het beeld te verdringen iets over duurzame boeren en lekkere koffie. Waarna zij van boon naar vrede en van de hak op de tak op God springt, terwijl we tegelijkertijd noten eten, de suède jas passen die nog van haar oma is geweest en zelfgemaakte kunst en alle kamers en badkamers van haar huis bekijken.

We verenigen hogere sferen en het materialistische aardse alsof het niets is, maar eigenlijk past het wel bij de tijd van het jaar: het is immers bijna kerst.

Dusty

“You can come through now, Mrs. Lebens”, says the well made up and slightly chubby dental assistant.

So I stand up and shake her hand.

“I’m Doctor Naidoo, but you can call me …” I don’t catch her first name, and in addition to that, what is this?! The assistant who could never be my daughter for a variety of reasons (but is very young though!) is not an assistant after all!

“Ah, yes, of course, so you’re the dentist?!”, I say hyperventilating.

In my thoughts I hoped the floor would open and swallow me. But I realise that the floor won’t comply and therefore I just sigh, follow the dentist, and lie down.

Stoffig

“Komt u maar verder mevrouw Lebens”, zegt de zorgvuldig opgemaakte en ook een beetje kleine en dikkige tandartsassistente. Dus ik sta op en geef de assistente een hand.

“Ik ben dr. Naidoo, maar je mag me … noemen.” Haar voornaam versta ik niet en bovendien, wat gaan we nou krijgen? De assistente die om verschillende redenen niet mijn dochter zou kunnen zijn – maar wel heel erg jong is!- is helemaal geen assistente.

Ah ja, natuurlijk, u bent de tandarts?!, hyperventileer ik.

In gedachten moonwalk ik achteruit de deur uit. Maar, ik kan helemaal niet moonwalken en dus ik schuifel toch maar gedwee achter de dikke billen van de tandarts aan. En ga liggen.

Letting go

"Yes!" I shout with conviction when Joost says: "They approached me to work in South Africa."

We give each other a surprised look. I'm not the quickest decision maker ever. So apparently we both expected hellfire and brimstone or a tantrum at the very least:

Me: "Yeah, haha, what do you think? South Africa, I'd rather just die."

J: "Yes. No. Maybe not even consider it."

My hormones luxuriate. We have just survived three weeks after giving birth to my third. It is the period that confirms my knowledge that I could never swap a job, but would rather spend the rest of my life close to my child. No more work for me thank you. Well, only from a very idyllic point of view. For on my pink cloud of motherhood I never see myself actually in action with play-doh, fingerpaint and papier-mâché.