Zo op het eerste gezicht

‘Hoe oud ben je?’

Ok.

‘Wat een kutvraag’, is een passend antwoord. Of ‘Zo, lekker impertinent!’, maar dan in het Engels. Of, ‘Wat denk je?’ Maar dat is al helemaal niet zo geschikt voor het moment. Want, de vraag wordt gesteld door schoonheidsspecialiste Nox. Mijn gezicht is zorgvuldig verpakt in gaas waarna Nox er met een kwast bijzonder koude crème op heeft gesmeerd. Ik vermoed dat ik een kruising tussen een gemummificeerd paasei en Hannibal Lector verbeeld. Misschien had ik er een foto van moeten maken. Maar dingen die in eerste instantie grappig lijken, zijn dat vaak achteraf helemaal niet. Alhoewel, ik las dus dat iemand (in 2002) in het Frans aan een wasvoorschrift van een in Amerika vervaardigde laptoptas toevoegde: ‘Het spijt ons dat onze president een idioot is - wij hebben niet op hem gestemd.’ Het bleef grappig.

Ik zwijg, ook omdat het niet zo heel makkelijk praten is door gaas, maar ook, stel je voor dat Nox echt de onbedwingbare behoefte voelt om mijn leeftijd te raden. Omdat ze er nu eenmaal altijd heel goed in is. In raden. En dat ze dan voor het gemak vijf jaar bovenop mijn leeftijd raadt, waarna ik moet zeggen hoe oud ik ben. En dat zij dan zo teleurgesteld is dat ze het niet goed heeft, dat ik alsnog degene ben die haar troost in plaats van andersom. Dat ze haar snotterige gezicht in mijn schoot legt en met van die hele lange uithalen zegt, ‘Ik heb het altijd goehoed, zie je wel ook dit lukt me al niet meerheer.’ En dat we dan, terwijl haar ingevlochten haarstuktoren prikt in mijn neus, in één moeite ook het eerder gevoerde gesprek herhalen. Dat ze uit de grote stad komt waar ze naar school ging en dat ze nu in een dorp in de bergen vlakbij haar werk woont. En nee, dat is helemaal geen leuk dorp. En terugkeren naar de stad zal ook wel niet lukken. Ze zal wel voor altijd vastzitten in dit troosteloze dorp in de bergen waar ze met een dorpeling (op sandalen en dat je dan steeds tegen die eeltige hielen aan zit te koekeloeren, maar dit verzin ik er nu ter plekke bij want dat lijkt mij dan weer niet te doen) zal trouwen wat ze eigenlijk ook niet wil en eerlijk gezegd heeft ze ook niks met de crème-business enzo.

Het wordt wel een heel neerslachtig geheel en de vraag is ook altijd hoe breng je weer wat lucht in het gesprek. Om na deze stortvloed van ellende te zeggen, ‘Maar even terug naar de status van mijn gezicht hè.’ Dat is misschien een ietwat te grote sprong.

Dus ik zeg zo snel als de tijd vliegt mijn leeftijd. Ook omdat ik niet zo goed ben met snot als ik niet een armlengte van de natte billendoekjes verwijderd ben.

De gevreesde reactie blijft uit. Nox lacht heel hard en dat het nog heel jong is en dat het ook allemaal wel meevalt wat betreft de toestand van mijn hoofd in relatie tot mijn leeftijd en daarna schrijft ze een waslijst aan crèmes op een papiertje. Wat ik best tegenstrijdig vind, maar ik zeg niks. Want waarom zou je de initiële boodschap verpesten.