De scheurkalender hangt pontificaal voor het fornuis. Je moet er omheen
kijken als je kookt, maar je went eraan. Je went er dusdanig aan dat je het
hele ding niet meer ziet. De scheurkalender stond al maanden op 'De
aardappelschotel die we wel elke dag zouden kunnen eten.' Aldus de
kalenderschrijvers. Toch een aparte stelling voor een kalender met nog
364 andere gerechten. Vervolgens stelde ik me voor dat je elke dag met een
stoïcijnse blik dezelfde schotel op tafel zet en dat iedereen dan zegt: 'Hmmmm lekker
zeg, dat lusten we morgen wel weer!'
Dus wat deed ik? Ik maakte die fokking aardappelschotel. Eerst was aan de
beurt: Het verzamelen der ingrediënten. Ik trok een kastje open en het was echt
netjes! Ik verbaasde me erover, nee grapje hoor, ik had het pas geleden
opgeruimd. Het was gebeurd nadat ik even een andere schoonmaakster dan normaal had en
haar liet zien waar ze alles kon vinden.
'En dan staan hier de schoonmaakspullen en dan kun je verder alles
pakken wat je wil, hier staat bijvoorbeeld de thee.' Ik opende de deur van
de kast, bekeek hem zelf ineens met andere ogen, gooide de deur snel dicht,
draaide me om en glimlachte alsof ik zojuist een lijk had ontdekt. Althans, zo
stel ik me dat voor. Ik denk dat ik keek zoals in zo'n jaren '80 'Theater van de Lach' voorstelling. Dat
ging ongeveer zo: Jan komt bij Marie op bezoek en zij rijdt overduidelijk een
scheve schaats. Vervolgens komt de echtgenoot van Marie binnen en duikt Jan
snel en heel opzichtig achter de bank. Iedereen ziet hem behalve de echtgenoot
en dat is al héél hilarisch en DAN klimt Jan op een gegeven moment vanachter de
bank in de klok, dan kom je helemaal niet meer bij.
Volksvermaak, aldus mijn moeder. Grappig, vond ik want ik was 15 en ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Zoals mijn baantje bij de bakker waar ik een vaste zaterdag
klant eens een paar extra broodjes gaf, het was zo'n aardige oude meneer!
Dus hij keek in het zakje en zei hard: 'Huh, er zitten teveel broodjes in
de zak?' Waarop ik ze voor de vorm telde, hem een veelbetekenende blik
(vond ik zelf) toeworp en zei: 'Nee hoor meneer.' Ik glimlachte er ook nog
schaapachtig bij en zo komen de bakkersmeisjes nooit van hun ietwat dommige
imago af.
Maar goed, de aardappelschotel was best prima, beetje droog, kan aan mij
liggen. De schaal was niet schoon te krijgen, dus alleen daarom al zou het een
verrassing zijn om dat ding elke dag op te dienen: 'Sjemig wat knap dat je hem
schoon hebt gekregen!' Iedereen tevreden en zo hoort het.
No comments:
Post a Comment